Πρέπει να προσέχει κανείς τα λόγια του. Γιατί ενίοτε, ίσως αναγκασθεί να τα καταπιεί...
Οι κανονικοί άνθρωποι, το μαθαίνουμε κάποια στιγμή- με τον σκληρό τρόπο. Της ταπείνωσης ή του αυτοεξευτελισμού. Οι μη... κανονικοί άνθρωποι, όπως οι (περισσότεροι...) πολιτικοί, δεν το μαθαίνουν ποτέ. Και δεν τους ενδιαφέρει, άλλωστε. Αυτοί νοιάζονται για πιο άμεσους στόχους, όπως η κατάκτηση ή η διατήρηση στην εξουσία. Και προκειμένου να πετύχουν «τον σκοπό», αδιαφορούν για «τα μέσα». Σπέρνουν διχασμό, μισαλλοδοξία, φανατισμό, ψέμματα, μοιράζουν υποσχέσεις και «δεσμεύσεις» που γνωρίζουν ότι δεν θα υλοποιηθούν, και αδιαφορούν για το τι (σχεδόν νομοτελειακά, αργά ή γρήγορα...) θα θερίσουν. Την συγκυρία προσπαθούν να εκμεταλλευθούν, υπονομεύοντας στον χρόνο την αξιοπιστία τους, τον σεβασμό της κοινωνίας-αλλά και της ιστορίας...
Υπ’ αυτό το πρίσμα, μπορεί να εικάσει κανείς με βεβαιότητα ότι ο κ. Τσίπρας (και οι κυβερνητικοί σφουγγοκωλάριοι του), καίτοι “παθαίνει” συνεχώς από το 2015, δεν μαθαίνει. Δεν πρόκειται να μετανοιώσει που εισπράττει τα επίχειρα της “πολιτικής” που άσκησε ως αντιπολίτευση- του αρκεί ότι κατάφερε να κατακτήσει την εξουσία, και μετερχόμενος τα ίδια «μέσα» να παραμένει γαντζωμένος σ’ αυτήν. Το ότι η αξιοπιστία και η σοβαρότητά του (ακόμη και έναντι των όποιων «αρχών» και ιδεολογημάτων) βρίσκεται σε συνεχή αποδρομή, το αντιπαρέρχεται. Του αρκεί ότι «είναι ακόμη ζωντανός στην σκηνή”. Και βλέποντας και κάνοντας...
Τα κινήματα του τύπου «δεν πληρώνω», οι προσκλήσεις στον κόσμο «να καεί η Βουλή», η ανακήρυξη του ακραίου και στα όρια της νομιμότητας «ακτιβισμού» (θυμάστε τις Σκουριές;), οι τραμπουκισμοί και ο χυδαίος διασυρμός των αντιπάλων τους (ενίοτε και...«έργω»!), οι καταγγελίες περί «Γερμανοτσολιάδων» που... «έπεφταν στα τέσσερα» για να ικανοποιήσουν τους «κατακτητές», τα «κανένα σπίτι σε χέρια τραπεζίτη», τα «σκίζω τα μνημόνια», «καταργείται ο ΕΝΦΙΑ», οι... αποκαταστάσεις των συντάξεων, οι αυξήσεις των μισθών, η “ανθρωπιστική» κατάργηση των συνόρων για μετανάστες και πρόσφυγες, οι αγορές που θα χόρευαν κατά πως θα βαράγαμε εμείς «νταούλια και ζουρνάδες» (τώρα βαράμε με χαμόγελα τις... κουδούνες στην Γουώλ Στρήτ, και χορεύουμε εμείς στους ρυθμούς της!), όλα αυτά που σήμερα γυρίζουν (με αργότερο ρυθμό απ’ όσο επιβάλλει η λογική, είναι αλήθεια...) μπούμερανγκ εναντίον του κ. Τσίπρα και της κυβέρνησης του, πως αλήθεια θα το διαχειρισθεί;
Και όχι μόνο έναντι της κοινωνίας που απόκαμε από την οικονομική αφαίμαξη που της επιβάλλεται και αρνείται πλέον να συνεργασθεί, έστω και στοιχειωδώς, αλλά ακόμη και ως προς το εσωτερικό του κόμματός του, τους βουλευτές του, αυτούς που είχαν... παραμυθιασθεί (σαν έτοιμοι από καιρό...) με τα ίδια τους τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα, και τα είχαν πιστέψει! Και τώρα, αρχίζουν οι σπασμοί...
Τα όσα έγιναν με τις τροπολογίες για την αυτεπάγγελτη δίωξη όσων παρεμποδίζουν τους πλειστηριασμούς (οι οποίες έθιγαν το «ιδεολογικό DNA του ΣΥΡΙΖΑ!» και «ποινικοποιούσαν τον ακτιβισμό»-το μπάχαλο, δηλαδή, στην γλώσσα του ΣΥΡΙΖΑ), μπορεί να μπάλωσαν, πρόχειρα και ψευδεπίγραφα, το υπαρκτό και καταγεγραμμένο εσωκομματικό πρόβλημα, αλλά αυτό θα ανακύψει, ακόμη μεγαλύτερο, στο προσεχές μέλλον. Γιατί παρά το επικοινωνιακό περιτύλιγμα που υποτίθεται ότι έβαλε η... αλλαγμένη τροπολογία της τελευταίας στιγμής, θα βγουν στο σφυρί και λαϊκά σπίτια...
Η προστασία της πρώτης «λαϊκής» κατοικίας, δεν υφίσταται- το ομολογεί και η ίδια η κυβέρνηση. Η οποία επιχειρεί με ένα περίεργο μείγμα... καλοπιάσματος και εκβιασμού, να πείσει τις τράπεζες σε μια άτυπη και διόλου δεσμευτική «συμφωνία κυρίων», να... αποφύγουν τους πλειστηριασμούς “λαϊκών κατοικιών”. Αν ήθελε η κυβέρνηση να προστατεύσει την πρώτη κατοικία, θα μπορούσε κάλλιστα να φέρει συγκεκριμένο νόμο, στην λογική του «νόμου Κατσέλη» (οι προθεσμίες του οποίου παρήλθαν για δεκάδες χιλιάδες δανειολήπτες). Άλλωστε, ο κ. Τσίπρας δεν είχε υποσχεθεί στον κόσμο σεισάχθεια;
Αλλά δεν μπορεί, γιατί έχει δεσμευθεί ρητά έναντι των δανειστών, προκειμένου να κλείσει η αξιολόγηση, να εισπραχθεί η δόση και να ανοίξει θεωρητικά ο δρόμος για «έξοδο από τα μνημόνια» (που όχι μόνο... «καθαρή» δεν πρόκειται να είναι, αλλά θα συνιστά μια πιρουέτα...«εντός εκτός και επί τα αυτά») ότι οι πλειστηριασμοί θα συνεχισθούν πάση θυσία.
Μόλις περάσουν οι γιορτές και οι πλειστηριασμοί ξαναμπούν στις ράγες, θα διαπιστωθεί σύντομα ότι βγαίνουν στο σφυρί και λαϊκές κατοικίες. Και η οργή θα κορυφωθεί και στην κοινωνία και στο εσωκομματικό γήπεδο. Μπορεί η εξουσία να αποτελεί το καλύτερο...συγκολλητικό, αλλά κάποιοι (όχι και λίγοι) στο ΣΥΡΙΖΑ διατηρούν σε κάποιο βαθμό τον αυτοσεβασμό τους. Και (έστω και μέσα στις ιδεοληψίες τους...) μακαρίζουν Λαφαζάνηδες, Στρατούληδες, Κωνσταντοπούλου, επειδή “καλά, αυτοί έφυγαν νωρίς...”