Ως «σκηνές από ταινία προσεχώς», θα πρέπει να εκληφθεί η αντιπαράθεση της κυβέρνησης με την αντιπολίτευση στην Βουλή για τα βλήματα...
Μια προϊδέαση για το είδος και το ήθος της πολιτικής μάχης που θα δοθεί μέχρι τις εκλογές. Μια μάχη που, δυστυχώς, φαίνεται πως θα εξελιχθεί κατά κύριο λόγο στο πεδίο των εντυπώσεων και όχι επί της ουσίας των προβλημάτων που αντιμετωπίζει η χώρα, επί προτάσεων και σχεδίων για συγκεκριμένες και εφικτές λύσεις που απαιτούνται κατεπειγόντως.
Η κυβέρνηση, υπό την μπαγκέτα του ίδιου του πρωθυπουργού, δείχνει αποφασισμένη να υποδαυλίσει ακόμη περισσότερο την πόλωση, την απαξίωση των αντιπάλων της (της ΝΔ κατά κύριο λόγο, και της «κεντροαριστεράς» δευτερευόντως, αν διαπιστώσει ότι το τελευταίο της ενωτικό εγχείρημα βρίσκει απήχηση στις δημοσκοπήσεις...), την επίκληση υπαρκτών ή... φιλοτεχνημένων λαθών της στο παρελθόν, την χάραξη μιας διαχωριστικής γραμμής στην λογική του αλήστου μνήμης «οι δυνάμεις του σκότους και του φωτός».
Σε κάθε καταγγελία της αντιπολίτευσης για σημερινά σφάλματα και παραλείψεις, ψέμματα και «αυταπάτες» της κυβέρνησης, η τελευταία θα απαντά... αφοριστικά «σεις, δεν δικαιούσθε για να ομιλείτε!”. Επισείοντας δικές της σκοτεινές σελίδες από το παρελθόν. Υπαρκτές, παραποιημένες ακόμη και χαλκευμένες. Και σ’ αυτή την αδυσώπητη μάχη, οι σημερινοί νομείς της εξουσίας, δεν θα διστάσουν να υπονομεύσουν ακόμη και θεσμούς, παγιωμένες δημοκρατικές ισορροπίες και λειτουργίες...
Οι καταγεγραμμένες επιθέσεις των Συριζανέλιων εναντίον της Δικαιοσύνης, χθες στην Βουλή επεκτάθηκαν και σε εν ενεργεία ανώτατους αξιωματικούς αλλά και στελέχη του διπλωματικού σώματος! Ο πρέσβης της χώρας στο Ριάντ, επιχειρήθηκε να εμφανισθεί (και μάλιστα από τον ίδιο τον πρωθυπουργό, με επιλεγμένες και αποσπασματικές αποκαλύψεις απορρήτων εγγράφων!) ως... ανθυπομεσάζων κάποιου υποτιθέμενου μεσάζοντα που «συνωμοτούσε» εναντίον του... καλού μεσάζοντα με τον οποίον κάνει δουλειές η κυβέρνηση! Και ανώτατος αξιωματικός, που κατονομάστηκε στην εθνική αντιπροσωπεία, παρ’ ολίγον να... του περάσουν χειροπέδες με εντολή του υπουργού, επειδή δεν έκανε τα χατίρια του μεσάζοντα Παπαδόπουλου, που δεν ήταν μεσάζων αλλά... αναβαθμίσθηκε σε «εκπρόσωπο» των Σαουδαράβων, έστω και εν αγνοία -όπως αποκαλύφθηκε- των τελευταίων!
Η αντιπολίτευση από την πλευρά της, εκούσα-άκουσα, παίζει κι’ αυτή το παιγνίδι της κυβέρνησης. Και μάλιστα στο γήπεδο της τελευταίας και με τους δικούς της κανόνες. Δεν μπορεί παρά να καταλαβαίνει ότι σε ζητήματα διαφάνειας, διαπλοκής και διαφθοράς, λόγω... παρελθόντος της στην εξουσία και ιστορικού απολογισμού των μεγάλων λαθών της, εκ των πραγμάτων βρίσκεται σε μειονεκτική θέση. Αποτελεί εύκολο στόχο, στο πεδίο των εντυπώσεων, της σημερινής κυβέρνησης αφού μπορεί να επικαλείται το «ηθικό πλεονέκτημά» της. Αν όχι το σημερινό που... ξεφτίζει ραγδαία, τουλάχιστον του παρελθόντος της όταν ούτε που ονειρευόταν εξουσία και... «μεγαλεία»!
Φυσικά και η αντιπολίτευση, ιδίως η αξιωματική, έχει κάθε λόγο και καθήκον να αποκαλύπτει και να καταγγέλλει σκάνδαλα, ατασθαλίες, ύποπτες μεθοδεύσεις των σημερινών κυβερνώντων. Δεν της λείπουν, άλλωστε, οι αφορμές, κυρίως στον τομέα της υπονόμευσης των δημοκρατικών θεσμών...
Αλλά, η αιχμή του δόρατος της, θα πρέπει να είναι η προσπάθεια να πειστεί η κοινωνία ότι αυτή διαθέτει συγκεκριμένο και εκπονημένο εναλλακτικό σχέδιο εξόδου από την κρίση. Ότι έχει αφήσει πίσω της τις διχαστικές τακτικές του παρελθόντος. Να δείξει ότι «έπαθε και έμαθε» από τα ίδια της τα λάθη, και τώρα ψύχραιμη και νηφάλια, συγκροτημένη και δίχως εσωκομματικές τριβές και αμφισβητήσεις, είναι έτοιμη και αποφασισμένη να γυρίσει σελίδα. Για να μπορέσει να περάσει το μήνυμα ότι αυτή μπορεί και θέλει να κάνει τις μεταρρυθμίσεις που πρέπει να γίνουν σ’ αυτόν τον τόπο, πρέπει πρωτίστως να πείσει ότι μεταρρυθμίστηκε, εκσυγχρονίσθηκε η ίδια. Και η αντιπολίτευση που ασκεί, παρά τις αποπροσανατολιστικές μεθοδεύσεις στις οποίες καταφεύγει η κυβέρνηση, είναι το μέτρο της πολιτικής που θα εφαρμόσει όταν έρθει στην εξουσία...
Αν αυτό δεν αλλάξει (και εναπόκειται μόνο στην αντιπολίτευση να το επιδιώξει- η κυβέρνηση έδειξε ότι επιδιώκει «εμφύλιο»), τότε η κοινωνία είναι καταδικασμένη να παραμένει στο ίδιο έργο θεατής.
Μόνο που σε λίγο, κινδυνεύουμε να μην υπάρχει καν έργο...