Η εμπλοκή του στην πολιτική ήρθε ως πυροτέχνημα. Αλλά πολύ εντυπωσιακό, που συγκέντρωσε το ενδιαφέρον του κόσμου.
Συνέβη στα μέσα του 2014, με μια κοινωνία γονατισμένη, απελπισμένη από τα μνημόνια και την εξαντλητική λιτότητα, απογοητευμένη από τις επιδόσεις του πολιτικού συστήματος, έρμαια ανάμεσα σε διαχειριστική ανεπάρκεια, από τη μια, και πλειοδοσία ευχάριστων υποσχέσεων, από την άλλη. Μια κοινωνία έτοιμη να να καταδικάσει στις εκλογές που έρχονταν, αλλά και σε αναζήτηση του κάτι νέου, του διαφορετικού. Του σπόρου που σιγά-σιγά θα αποκτούσε βαθιές και στέρεες ρίζες...
Και ήρθε το «Ποτάμι», που υποσχόταν να παρασύρει στο διάβα του όλο το παλιό και ανίκανο. Να ποτίσει τις εν υπνώσει δυναμικές, παραγωγικές ομάδες της κοινωνίας, που περίμεναν ένα σημάδι για να βγουν από το τέλμα της αδράνειας και της παθητικής αποδοχής της ήττας, να κινητοποιηθούν, να δράσουν. Και, κυρίως, να ελπίσουν... Όπως και συνέβη με την εξαγγελία ίδρυσής του και μόνο, πριν ακόμη δοκιμαστεί στις κάλπες, όταν οι προεκλογικές δημοσκοπήσεις τού έδιναν απολύτως ενθαρρυντικά ποσοστά.
Μαζί με το ενδιαφέρον, βέβαια, το νέο κόμμα προκάλεσε και αντιδράσεις. Περίπου αναμενόμενες από το συστημικό «κατεστημένο», το εν αποδρομή αλλά και το επερχόμενο. Ο εμπνευστής και επικεφαλής του κατηγορήθηκε εξαρχής ως «διαπλεκόμενος» με το πάλαι πάλαι ποτέ πανίσχυρο μιντιακό (και το επιχειρηματικό, που κρύβεται πίσω του...) σύστημα. Ως «βαλτός», είτε για να λειτουργήσει ως «ανάχωμα» του αστικού πολιτικού δυναμικού που δεν έπειθε πλέον και εμφανώς φυλλορροούσε, είτε ως δυνητική «τσόντα» της αστικής τάξης στο επερχόμενο ριζοσπαστικό «επαναστατικό» ρεύμα. Τότε που η αυτοδυναμία του τελευταίου εθεωρείτο πολύ δύσκολη και η... παρά φύσιν μελλοντική συνεργασία του με το ακροδεξιό μόρφωμα ούτε καν περνούσε από το μυαλό νοήμονος ανθρώπου στη χώρα.
Αναμφίβολα, ο Σταύρος Θεοδωράκης, με (επαγγελματικό) επικοινωνιακό χάρισμα, με φρέσκο μη ξύλινο πολιτικό λόγο, με πρωτοποριακές ιδέες για την κομματική οργάνωση και με ένα κέφι που δεν κρυβόταν, γοήτευσε ικανό τμήμα της κοινωνίας, παρά την προσωπική επίθεση (μέχρι και λάσπη...) που δέχθηκε. Στις ευρωεκλογές του Μαΐου του 2014, λίγους μόνο μήνες μετά την αναγγελία ίδρυσης του «Ποταμιού», το νεοσύστατο κόμμα παίρνει 6,61% και καταγράφεται ως 6ο! Στις απόλυτα πολωμένες εθνικές εκλογές του Ιανουαρίου 2015, έξι μήνες μετά τις ευρωεκλογές, και μετά από μια πρωτοποριακή προεκλογική εκστρατεία που σήκωσε στις πλάτες του σχεδόν αποκλειστικά ο Σταύρος Θεοδωράκης, το «Ποτάμι» κατορθώνει να έρθει τέταρτο κόμμα στη Βουλή, πάνω από το ΠΑΣΟΚ, με ποσοστό 6,05%!
Στις εκλογές του Σεπτέμβρη 2015, μετά το εφιαλτικό καλοκαίρι που έζησε ο τόπος με κομμένη την ανάσα και παρά την «αντιδημοφιλή» υπεύθυνη στάση του «Ποταμιού» (μαζί με τις εχέφρονες υπόλοιπες δυνάμεις της αντιπολίτευσης) να υπερψηφίσει το 3ο «αριστερό» μνημόνιο για να μην γκρεμιστεί η χώρα (αλλά και να δώσει όπλα στο κυβερνητικό τσούρμο, που χρησιμοποίησε αυτή την υπεύθυνη στάση για λοιδορίες, ψέματα, ποδηγέτηση της κοινωνίας!), το «κόμμα Θεοδωράκη», όπως είχε περάσει στον κόσμο, έρχεται 6ο, με μειωμένο το ποσοστό του στο -ευπρεπές πάντως- 4,1%.
Και από εκείνη τη στιγμή αρχίζει... η κατηφορική πορεία του «Ποταμιού». Την εκλογική του αποδυνάμωση, πολλά από τα ίδια του τα στελέχη την απέδωσαν στον συγκεντρωτικό, σαρωτικό χαρακτήρα του επικεφαλής του, που -παρά τις προεκλογικές εξαγγελίες του και τις δεσμεύσεις του ότι θα κάνει Συνέδριο γιατί «δεν σκοπεύει να γίνει επαγγελματίας πολιτικός και αρχηγός»- φάνηκε πολύ διστακτικός στο να μοιράσει ρόλους, να αναδείξει ηγετική στελεχιακή ομάδα, να πλασάρει τους ικανούς ανθρώπους στην επικοινωνία, να στηριχθεί στην κομματική «δομή» και οργάνωση. Η οποία, όμως, δεν ήρθε ποτέ...
Το «Ποτάμι», για έναν περίεργο λόγο που θα πρέπει μάλλον να χρεωθεί στον συγκεντρωτισμό και μια ασύγγνωστη, έστω, εγωπάθεια του Σταύρου Θεοδωράκη, παρέμεινε και στην ουσία αλλά και στην αίσθηση του κόσμου ένα «προσωπικό κόμμα». Οι κατά καιρούς διαμαρτυρίες και αποστασιοποιήσεις στελεχών του από την προσωποπαγή λειτουργία του κόμματος αποδίδονταν σε «πικρίες». Αλλά τα φαινόμενα πλήθαιναν. Οι βουλευτές άρχισαν να φυλλορροούν και να ανεξαρτητοποιούνται. Οι γκρίνιες «από μέσα», πως ο Σταύρος πρέπει να καταλάβει ότι δεν τραβάει και το κόμμα κινδυνεύει να θεωρηθεί προσωπική του υπόθεση, πως πρέπει να υπάρξει άλλη συγκρότηση και διαδοχή ηγεσίας, σε κάποια στιγμή έπαψαν να είναι «εσωτερική υπόθεση» και συζητιούνταν δημοσίως και ευρέως. Αλλά ο κ. Θεοδωράκης, το πριν από μόλις μικρό χρονικό διάστημα θεωρούμενο «πολλά υποσχόμενο αγόρι» της πολιτικής, δεν ανταποκρίθηκε. Δεν θέλησε ή δεν το άντεξε... Ακόμη και όταν του δόθηκαν (λόγω προσωπικών ατυχιών...) οι ευκαιρίες απόλυτα αξιοπρεπούς και τιμητικής «αποστρατείας» και παραμονής του ως συμβόλου...
Δεν χωρά αμφιβολία ότι η συμμετοχή του «Ποταμιού» (του ίδιου του Σταύρου, δηλαδή...) στο εγχείρημα της Κεντροαριστεράς προσέφερε «άλλοθι» (μαζί και η συμμετοχή του κ. Καμίνη) αποχαρακτηρισμού της όλης προσπάθειας ως ενδο-ΠΑΣΟΚικής υπόθεσης. Παρά τις αμήχανες (και στην αρχή αντιφατικές και επιδεχόμενες πολλών ερμηνειών...) αρχικές ενέργειες του επικεφαλής του, τα καταγραφέντα πισωγυρίσματα, μια διάθεση επίδειξης μικρομεγαλισμού εκ μέρους του. Για κάποιον λόγο, ο κ. Θεοδωράκης δεν φάνηκε να πιάνει τα μηνύματα που έρχονταν. Ακόμη και το πρωί της περασμένης Κυριακής του α' γύρου δήλωνε ότι «από τις βόλτες του στα εκλογικά τμήματα ενισχύεται η εκτίμησή του ότι στον δεύτερο γύρο θα δώσει τη μάχη απέναντι στη Φώφη»...
Στην πολιτική ποτέ μη λες ποτέ, ποτέ μην είσαι απόλυτος. Αλλά όλα δείχνουν ότι για τον κ. Σταύρο Θεοδωράκη άρχισαν να γράφονται οι τίτλοι τέλους. Πιθανότατα και για το ίδιο το «Ποτάμι», αφού ποτέ δεν χειραφετήθηκε από τον ιδρυτή του, ποτέ δεν του δόθηκε η ευκαιρία να αποδείξει αν από «προσωπικό στοίχημα» μπορούσε να λειτουργήσει και ως συγκροτημένο αυτόνομο κόμμα.
Και η ευθύνη για αυτό βαρύνει τον άνθρωπο που, με καλές προθέσεις, ήθελε κάποτε να γίνει βασιλιάς...