Σε λίγες ώρες, την Κυριακή, οι προοδευτικοί πολίτες θα προσέλθουν στις κάλπες για να εκλέξουν τον/την επικεφαλής του νέου μεταρρυθμιστικού φορέα στον χώρο του Κέντρου και της Κεντροαριστεράς. Η διαδικασία που ακολουθείται είναι σύνθετη και ταυτόχρονα μπορεί υπό προϋποθέσεις να γεννήσει μεγάλες ελπίδες.
Κατ' αρχάς, βασική προϋπόθεση είναι η συμμετοχή των πολιτών. Ευελπιστώ ότι πάνω από 200.000 άνθρωποι θα προσέλθουν στις κάλπες και τούτο παρά το γεγονός ότι έβλαψε το εγχείρημα η άρνηση κάποιων πλευρών να δεχτούν την ηλεκτρονική ψηφοφορία. Αν ψηφίσουν τριακόσιες χιλιάδες πολίτες, θα είναι σεισμός.
Εκατόν πενήντα με διακόσιες, ένα ισχυρό μήνυμα προς όλους ότι τίποτα δεν μπορεί να γίνει χωρίς εμάς. Αν λιγότεροι, θα είναι το τέλος αυτής της μεγάλης ευκαιρίας.
Τέλος πάντων, εδώ που φτάσαμε δεν έχει νόημα η μιζέρια. Αυτό που έχει νόημα είναι να αποφασίσουμε ποιον επικεφαλής και τι παράταξη θέλουμε και τούτο θα φανεί από την επιλογή που θα κάνουν οι ψηφοφόροι αυτή και την επόμενη Κυριακή. Οι υποψήφιοι, τουλάχιστον οι πέντε ή έξι από τους εννιά, έχουν από μια ιστορία στη διαχείριση των κοινών, έχουν τις διαδρομές τους και κουβαλάνε ο καθένας τα φορτία του.
Σε ό,τι με αφορά, θέλω στη φάση αυτή να μιλήσω για τη δική μου επιλογή, που δεν είναι άλλη από τον Σταύρο Θεοδωράκη. Τον υποψήφιο που στα τρία και κάτι χρόνια παρουσίας του στο πολιτικό σκηνικό, αν μη τι άλλο, έχει επιδείξει καθαρό λόγο και γενναιότητα και έχει κάνει προτάσεις συγκεκριμένες και ρηξικέλευθες. Πάντα και όλες απέναντι στον εθνολαϊκισμό, στη δημαγωγία, στον πελατειασμό, τις τρεις κύριες καταστροφικές αιτίες που μας έφεραν στον γκρεμό. Και που, αν-αυτά-δεν-αλλάξουμε, δεν θα βγούμε ποτέ απ’ αυτήν τη θανατηφόρα για όλους μας και για τη χώρα δίνη.
Όλες του οι επιλογές είχαν μεταρρυθμιστικό άρωμα. Για αυτό και πολεμήθηκε όσο λίγοι τα χρόνια της κρίσης από το κατεστημένο των τσιπροκαμμένων, όλων των λαμόγιων, των μαφιόζων, των διεφθαρμένων τρολ και κοντυλοφόρων του Α2 και των παραφυάδων τους. Το Κίνημα που ίδρυσε ο Σταύρος, χωρίς να παραγνωρίζω τα λάθη που έγιναν -έχει κάνει άλλωστε και ο ίδιος την αυτοκριτική του-, έφερε κάτι καθαρό και καινούργιο στην πολιτική. Και το περιγράφω έτσι γιατί δεν αρκεί «το Καινούργιο», σκέτο. Είδαμε πολλούς και πολλά «καινούργια» πιο σάπια απ’ τα παλιότερα.
Το πάντρεμα που κάνει το Ποτάμι με τη Δημοκρατική Συμπαράταξη θα έχει μια μεγάλη ευκαιρία στην περίπτωση που εκλεγεί ο Θεοδωράκης. Διότι θα μπολιάσει όλο τον χώρο με τη φρεσκάδα και με τον μεταρρυθμιστικό του λόγο. Και εκείνος θα βοηθηθεί από την πολιτική και κομματική εμπειρία που έχουν μια σειρά από άξια και ικανά στελέχη του χώρου. Αλλά δεν είναι μόνο ο χώρος που θα επωφεληθεί από αυτή την εξέλιξη, είναι και η χώρα. Που έχει μεγάλη ανάγκη ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κόμμα, με προοδευτικές αναφορές.
Από τη στιγμή μάλιστα που οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ («ένα είν’ το κόμμα», πλέον...) είναι σκουριές του περιθωρίου, όσες κωλοτούμπες και να κάνει το τσιπροτεχνείο. Τώρα, μόνο η δική μας σύμπραξη μπορεί να καλύψει το τεράστιο κενό που υπάρχει στον χώρο του Προδευτικού Κέντρου. Και που αναφέρεται και αφορά στη μεγάλη πλειοψηφία του προδομένου, απογοητευμένου και ανέστιου κόσμου της παράταξης που ίδρυσε ο Ελευθέριος Βενιζέλος.
Ακριβώς του κόσμου που τώρα πρέπει να παρέμβει για να γίνει «αυτό το... Κατσαπλιαδιστάν» μια Κανονική Ευρωπαϊκή Χώρα.
Οι δύο Κυριακές που έρχονται είναι καθοριστικές για την πατρίδα και τα παιδιά μας.
Ας τις αξιοποιήσουμε.
Γρηγόρης Ψαριανός, βουλευτής με το Ποτάμι