Αντιμέτωπος με το πλέον προκλητικό και επικίνδυνο, για τον ίδιο αλλά και τη συνοχή της κυβέρνησης, πρόβλημά του βρίσκεται ο Αλέξης Τσίπρας.
Η... πολιτευόμενη Εκκλησία τού πέταξε το γάντι. Θα τολμήσει να το σηκώσει αποφασιστικά και θαρραλέα, ώστε να αναδειχθεί (επωμιζόμενος και το κόστος...) ως ριζοσπάστης και καινοτόμος πολιτικός; Ή στ' αχνάρια των προκατόχων του, θα... ζυγίσει αρχές και ψηφαλάκια και θα βρει τα δεύτερα πιο βαριά και συμφέροντα;
Η αναχρονιστική, οπισθοδρομική διοικούσα Εκκλησία βρήκε μιαν ακόμη αφορμή να υπενθυμίσει το «κύρος» και το αυτονόητο για την ίδια «δικαίωμά» της να συγκυβερνά και να συν-νομοθετεί, στο λεπτό και επίμαχο θέμα του νομικού προσδιορισμού της «ταυτότητας φύλου», τασσόμενη ανοικτά εναντίον της προωθούμενης νομοθετικής ρύθμισής του, με το επιχείρημα ότι απειλείται ο ιερός θεσμός της οικογένειας(;) και... «θα σηκωθούν οι πρόγονοί μας από τους τάφους τους»!
Το γεγονός ότι η συγκεκριμένη νομοθετική ρύθμιση έρχεται να καλύψει μια υπάρχουσα επιτακτική ανάγκη και να προσφέρει προστασία και ενδιαφέρον σε μια, μικρή έστω, κατηγορία αδικημένων από τις ιδιοτροπίες της φύσης και ταλαιπωρημένων ανθρώπων, φυσικά και δεν απασχολεί την Εκκλησία, που έγκλειστη στις «αρχές» και τα δόγματά της, περιφρονεί «αποκλίνουσες» μειονότητες και θεωρεί ότι ο σεβασμός των ανθρωπίνων ιδιαιτεροτήτων και δικαιωμάτων είναι ζητήματα που έχουν να κάνουν με... ποσοστά και πλειοψηφίες! Τόσο δημοκρατικά, όταν η ουσία της δημοκρατίας είναι ακριβώς η προστασία των μειοψηφιών...
Ταυτόχρονα, και κάθε άλλο παρά τυχαία, το ιερατείο της πολιτευόμενης Εκκλησίας, η Ιερά Σύνοδος, με σκληρή ανακοίνωσή της απαιτεί από την πολιτική εξουσία να μην προχωρήσει στον επαναπροσδιορισμό των σχέσεων Εκκλησίας - Κράτους και να μη θέσει θέμα διαχωρισμού τους, στην προγραμματισμένη διαδικασία αναθεώρησης του Συντάγματος. Γιατί «η Εκκλησία ορίζει τις σχέσεις της προς την Πολιτεία με όρους κοινωνίας και όχι με όρους ιδεολογίας και δεν γνωρίζει τον όρο "χωρισμός", αφού δεν μπορεί αυτός να υπάρξει στην κοινωνία, ακόμη και αν επιβληθεί μονομερώς από την Πολιτεία για ιδεολογικούς λόγους».
Παρακάμπτοντας το γεγονός ότι και η θρησκεία, ως σύστημα, είναι μιας μορφής «ιδεολογία» (η πίστη, ως προσωπική επιλογή, είναι άλλο ζήτημα και δεν χρειάζεται «σύστημα» οργάνωσης και προστασίας) και πάντως οι αρχές, τα δόγματα και οι εξ αυτών υποχρεώσεις δεν αφορούν και δεν δεσμεύουν παρά μόνον όσους τα ασπάζονται, τα σέβονται και τα τηρούν με ελεύθερη βούληση, είναι προφανές ότι η πολιτευόμενη κρατούσα Εκκλησία αποβλέπει στο να προστατεύσει και να κατοχυρώσει στο... διηνεκές το «δικαίωμα» (που αθλίως της αναγνώρισε και της επέτρεψε να ασκεί η πολιτεία!) να συν-διοικεί και να συν-νομοθετεί σε ζητήματα που η ίδια κρίνει «ζωτικά» για να κατοχυρώνει τον κυρίαρχο ρόλο της στα δημόσια πράγματα, ακόμη και για τη μερίδα της κοινωνίας (μικρή ή μεγάλη, αδιάφορο...) που δεν συμμερίζεται τις απόψεις της. Είτε πιστεύει είτε όχι...
Στην προκλητική ανακοίνωσή του, το ιερατείο τολμάει ακόμη να πει ότι «η Εκκλησία δεν θεωρεί ότι η νομική προσωπικότητα δημοσίου δικαίου που έχει η Πολιτεία τής χορηγεί το δικαίωμα να νομοθετεί μονομερώς»! Και αυτή η ύβρις προς τη δημοκρατική τάξη προέρχεται από τον «χώρο» που διαχρονικά έχει δώσει στην Εκκλησία, για να παίζει τον θεσμικό παράγοντα, η ίδια η Πολιτεία! Να αποφασίζει αυτή για το αυτονόητο δικαίωμα να έχουν οι μουσουλμάνοι δικό τους νεκροταφείο και χώρους λατρείας (όπως έχουν οι χριστιανοί ορθόδοξοι σ' ολόκληρο τον κόσμο!). Για την καύση των νεκρών, όσων πολιτών την επιλέγουν, για τους όποιους λόγους .Για την υποχρέωση προσευχής στα σχολεία, για την υποχρεωτικότητα αλλά και την ύλη του μαθήματος των θρησκευτικών, να... επιβάλλει τον υπουργό Παιδείας της αρεσκείας της. Να κατεβάζει ορδές θρησκόληπτων στους δρόμους και να διοργανώνει «δημοψηφίσματα» για την αναγραφή ή μη του θρησκεύματος στις ταυτότητες-ακόμη και να έχει λόγο και να απαιτεί να διαμορφώσει την εξωτερική πολιτική της χώρας, όπως έκανε ο Χριστόδουλος (με την επιστράτευση και.. ιερών λάβαρων!) για το όνομα «Μακεδονία».
Το αίτημα του χωρισμού Κράτους - Εκκλησίας τίθεται όλο και πιο επιτακτικά τα τελευταία χρόνια. Και δεν έχει σε τίποτε να κάνει με «υποβάθμιση» της Εκκλησίας -πολύ περισσότερο με προσβολή της πίστης και το αδιαμφισβήτητο δικαίωμα να την νοιώθει και να την ασκεί καθείς όπως και όπου θέλει. Οι διακριτοί ρόλοι κράτους και Εκκλησίας με αμοιβαίο σεβασμό του ενός προς την ανεξαρτησία του άλλου, σε τίποτε δεν θα θίξει το κύρος και την ελευθερία του χριστεπώνυμου κόσμου. Απλώς, θα... βάλει κανόνες και όρια στην εξουσιολαγνεία (και τα συμφέροντα...) της πολιτευόμενης κρατούσας Εκκλησίας.
Σ' αυτή την πρόκληση καλείται ν' απαντήσει η «πρώτη φορά αριστερά». Ήταν στον προγραμματικό της λόγο συγκεκριμένη δέσμευση ο χωρισμός κράτους Εκκλησίας. Και είναι η μόνη που (θεωρητικά τουλάχιστον...) διαθέτει το ιδεολογικό και ριζοσπαστικό υπόβαθρο να το τολμήσει, κάτι που δεν ήθελαν ή δεν μπόρεσαν οι προηγούμενοι, για τους οποίους ο πρωθυπουργός τόσα καταμαρτυρεί. Κι' αν το κάνει, θα είναι μια τεράστια συμβολή, μια πραγματική επανάσταση στον ουσιαστικό εκσυγχρονισμό της χώρας-έστω κι' αν είναι η μόνη.
Θα το τολμήσει ο κ. Τσίπρας (των επισκέψεων στο Άγιον Όρος, της «απομόνωσής» του επί ημίωρο με ιερές εικόνες, των κολακειών στον αρχιεπίσκοπο, της υποταγής στους όρους του...), διακινδυνεύοντας τη συνοχή του κυβερνητικού συνονθυλεύματος (να δούμε τον Καμμένο να συναινεί και με τον χωρισμό κράτους-εκκλησίας, κι ας είναι τι!), αλλά και τις ψήφους πάμπολλων ψηφοφόρων του, που μπορεί ευκαιριακά να έγιναν «αριστεροί» για... να πάρουν την 13η σύνταξη, αλλά νηστεύουν και εκκλησιάζονται;