Η... οβιδιακή μεταμόρφωση του πρωθυπουργού στην φετινή ΔΕΘ, δεν αναδεικνύει μόνο το πόσο λίγη σχέση έχει με την αλήθεια και την πραγματικότητα, πόσο υποτιμά την νοημοσύνη του κόσμου (που, πάντως, δημοσκοπικά δεν φαίνεται να ενοχλείται από αυτή την υποτίμηση...) και το πόσο αδιαφορεί ο ίδιος να κατηγορηθεί για ψεύτης και οπαδός του “είπα- ξείπα”.
Το έχει αποδείξει, άλλωστε...
Αποτελεί ταυτόχρονα και σήμα κινδύνου, τόσο για την αξιωματική αντιπολίτευση της ΝΔ, όσο και για την... χαρά γεμάτη “κεντροαριστερά”, που προσπαθεί να καταστεί αξιόλογος πόλος έλξης των απογοητευμένων από τις επιδόσεις της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ: ο Αλέξης Τσίπρας (γιατί αυτός έχει πάρει επάνω του όλο του “παιχνίδι”) δεν θ’ αποδειχθεί τόσο εύκολος αντίπαλος όπως εικάζουν (ή εύχονται...), και δεν αντιμετωπίζεται με δημοσκοπικούς εφησυχασμούς, ρηχή αντιπολίτευση με ατάκες, και επικοινωνιακές βεβαιότητες...
Ένας πολιτικός που δεν διστάζει να χαρακτηρίσει τον ΕΝΦΙΑ (που θα καταργούσε ως άδικο και παράλογο) ως “όχι και τον πλέον άδικο φόρο...”, που συναγωνίζεται τον δεξιό Μακρόν σε υψιπετείς οραματικές μ εταρρυθμιστικές προτάσεις για μια καλύτερη Ευρώπη “ στην οποία και φυσικά ανήκουμε, όπως και στην ΕΕ αλλά και την ευρωζώνη!”, που εκλιπαρεί δημοσίως για επενδύσεις “για τις οποίες διψά η Ελλάδα!” (άσχετα με το αν τις... διώχνει, π.χ. Σκουριές, ή τις υπονομεύει, π.χ. Ελληνικό, συνεπής με τον... πρώιμο Τσίπρα που προειδοποιούσε τους ξένους “να μην επενδύσουν στην Ελλάδα, γιατί θα χάσουν τα χρήματά τους...”, που λέει δημοσίως και ανερυθρίαστα ότι “ο Μητσοτάκης, αντιπολιτεύεται ένα ΣΥΡΙΖΑ που... δεν υπάρχει πια!”, προκαλώντας υστερία στο εσωτερικό του ιδεοληπτικού κόμματός του, δεν είναι σε καμιά περίπτωση εύκολος, μη υπολογίσιμος λόγω... δημοσκοπήσεων αντίπαλος. Γιατί είναι παντελώς απρόβλεπτος, επικίνδυνος καιροσκόπος, αδίστακτος, ακόμη και έναντι των (όποιων...) αρχών του.
Το μεγάλο σφάλμα της αντιπολίτευσης, ιδίως της αξιωματικής, είναι ότι επέτρεψαν στον κ. Τσίπρα να παίζει το πολιτικό παιχνίδι στο δικό του γήπεδο και με τους δικούς του κανόνες. Την έχει... ζαλίσει, υιοθετώντας συνεχώς και ανάλογα με τις ανάγκες του, την δική της ατζέντα, δεν έχει κανένα πρόβλημα να εμφανισθεί πιο... φιλελεύθερος ριζοσπάστης, από όσο αυτή τολμά! Ο αντιπολιτευτικός λόγος, είναι συμβατικός, αναντίστοιχος με τις επικρατούσες συνθήκες, “επικαιρικός” ανάλογα με τα θέματα που προκύπτουν, χωρίς πειστικό προγραμματικό βάθος αν εξαιρέσει κανείς ορισμένες γενικότητες. Τις οποίες, όμως, ο ταλαντούχος στις... κωλοτούμπες και τον επικοινωνισμό κ. Τσίπρας, τις παίρνει, τις αφομοιώνει κατά πώς τον συμφέρει, και τις πλασάρει ως δικές του ... χωρίς ιδεολογικά ταμπού καινοτομίες!
Η αντιπολίτευση, θα είχε πολλά να διδαχθεί από την αντιπολιτευτική στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ που κατόρθωσε με αυτή από το 3% να καταλάβει την εξουσία. Φυσικά και δεν υποστηρίζει κανείς ότι η αντιπολίτευση, και ιδίως η δυνάμει επόμενη κυβέρνηση ΝΔ, οφείλει να υιοθετήσει, να κοπιάρει άκριτα τις εξαλλοσύνες, τις υπερβολές, την συστηματική λόγω και έργω υπονόμευση της χώρας στην πιο κρίσιμη στιγμή της σύγχρονης ιστορίας της, όπως έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς τύψεις και αιδώ, ως αντιπολίτευση. Οφείλει ,όμως, διαρκώς και με στοιχειοθετημένα επιχειρήματα (τίποτε το πιο εύκολο!) ν’ αντιμετωπίζει αυτή την απερίγραπτη κυβέρνηση και να μην αφήνει την κοινωνία να ξεχνά παρασυρμένη από την επικαιρότητα, στιγματίζοντας την με αυτό που είναι: το τσούρμο που έπαιξε χωρίς σκέψη με τον ευρωπαϊκό χαρακτήρα της χώρας, που δεν δίστασε να την φέρει στο χείλος της καταστροφής το καλοκαίρι του ‘15, που επιβάρυνε με τους ερασιτεχνισμούς του και τα ιδεοληπτικά του κολλήματα με πρόσθετο χρέος 100 δισ., τινάζοντας στον αέρα τις αντικειμενικές δυνατότητες της χώρας να αρχίσει να βγαίνει από την κρίση στα τέλη του 2014, που συνειδητά και με ιδεολογική φιλοσοφία σκότωσε την μεσαία τάξη!
Τα ξέρει αυτά, θα πείτε, η κοινωνία, αφού είναι καταδικασμένη να τα βιώνει καθημερινά. Ναι, αλλά η κοινωνία είναι επιρρεπής στον αποπροσανατολισμό, έχει την τάση να αφομοιώνει το κακό ως “αναγκαίο” και περιορίζεται στο “μη χειρότερα”, πεδίο στο οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αποδειχθεί κυρίαρχος του παιχνιδιού.
Η αντιπολίτευση, και ξαναλέμε ιδίως η δυνάμει επόμενη κυβέρνηση, είναι υποχρεωμένη να αποκαλύπτει και να καταγγέλλει τις μασκαράτες της κυβέρνησης, και ταυτόχρονα να βάλει τέρμα στην αμηχανία και τους δισταγμούς της, να μιλήσει συγκεκριμένα, κοστολογημένα (και σε κοινωνική επίπτωση...) και λεπτομερώς για το κυβερνητικό πρόγραμμα που (έχει καταρτίσει, υποθέτουμε...) θα εφαρμόσει, μη διστάζοντας να αναφερθεί και στις αναγκαίες θυσίες και σκληρή δουλειά που θ’ απαιτηθούν από την κοινωνία.
Αόριστες και γενικές υποσχέσεις “θα μειώσουμε την φορολογία”, δεν λένε τίποτε- το χαρτί, το έκαψε ο ΣΥΡΙΖΑ. Μαζί μ’ εκείνο της στήριξης (αποκατάστασης, αρχικά...) των συντάξεων κ.λ.π. Αν έχει σε κάτι να ελπίζει, για τις πολύ δύσκολες μέρες που θα ζήσει την “επόμενη μέρα” των εκλογών αν αναδειχθεί στην εξουσία, η ΝΔ, είναι ο ειλικρινής διάλογος με την κοινωνία, το προκαταβολικό “συμβόλαιο” για το με ποιους (και ποιες πολιτικές και πρακτικές...) θα πάει και ποιους θ’ αφήσει, ο ανυπόκριτα ειλικρινής και χωρίς... πολυσυλλεκτικές προεκλογικές σκοπιμότητες λόγος της, η πρακτική και προκαταβολική απόδειξη της σοβαρότητας και υπευθυνότητας της.
Το να σέρνεται πίσω από τον ΣΥΡΙΖΑ και τις πρακτικές του, ζαλισμένη κάθε τόσο από τις οβιδιακές μεταμορφώσεις του που αποσκοπούν στην παραπλάνηση και και τον αποπροσανατολισμό, ψάχνοντας να επινοήσει... ατζέντα κάθε φορά που η κυβέρνηση της την αλλάζει, δεν βγάζει πουθενά...