Στην πολιτική, όπως και στη... μαγειρική, όλα κρίνονται εκ του αποτελέσματος!
Στη συγκεκριμένη περίπτωση, τα αποτελέσματα του άκομψου, προκλητικού εισοδισμού του Αλέξη Τσίπρα στον χώρο του ΠΑΣΟΚ (της Κεντροαριστεράς, καλύτερα...) δεν θα φανούν άμεσα. Αλλά θα φανούν. Και τότε θα κριθεί αν η κίνηση του πρωθυπουργού, ανήμερα στην επέτειο της 3ης του Σεπτέμβρη, θα του βγει σε καλό ή θα αποδειχθεί μπούμερανγκ...
Ήδη, πάντως, οι πρώτες αντιδράσεις στον ΣΥΡΙΖΑ (κυβέρνηση και κόμμα, εξαιρουμένου βεβαίως του στενού ηγετικού κονκλαβίου) δεν χαρακτηρίζονται από γενικό... ενθουσιασμό. Οι κριτικές ενστάσεις εστιάζονται ότι με το να επιχειρεί ο Τσίπρας (με όλες τις αποστασιοποιήσεις που πήρε στο άρθρο) να εκληφθεί ο ΣΥΡΙΖΑ ως συνέχεια του «επαναστατικού» ΠΑΣΟΚ και ο ίδιος ως... βελτιωμένη έκδοση του Ανδρέα με όλα τα καλά του και χωρίς τα αρνητικά του, υπονομεύει την (έτσι κι αλλιώς δύσκολη λόγω... επιδόσεων) προσπάθεια του κόμματος να εμφανισθεί ως το «καινούργιο» που τέλειωσε το «παλιό». Κάποιοι θεώρησαν το άρθρο στη συγκεκριμένη μέρα απρέπεια, ορισμένοι έκριναν ότι η αποτίμηση του Ανδρέα γενικά ως «θετική» είναι εκτός ιστορικής αντικειμενικότητας.
Οι αντιδράσεις ΠΑΣΟΚ, ΔΗΣΥ και... άλλων δημοκρατικών δυνάμεων ήταν οι αναμενόμενες. Οργή, καταγγελίες περί καπηλείας, υπενθύμιση για τα όσα καταμαρτυρούσε (μέχρι και πρόσφατα, όχι μόνο ως αντιπολίτευση) ο ΣΥΡΙΖΑ και ο ίδιος ο Τσίπρας για τον «απατεώνα» Ανδρέα και τον «Δούρειο Ίππο», κατά της Αριστεράς, ΠΑΣΟΚ.
Τον σάλο που θα ξεσήκωνε με το συγκεκριμένο... επετειακό άρθρο του τον ήξερε φυσικά ο πρωθυπουργός. Και επί τούτοις τον επεδίωξε -ας τον κατηγορούν οι θιγέντες περί πολιτικής απρέπειας και οπορτουνιστικού καιροσκοπισμού. Ο Αλέξης «χτύπησε» την ώρα που τα (εν πολλοίς αυτοπροσδιοριζόμενα...) κομμάτια της «κεντροαριστεράς» προσπαθούν να μιλήσουν μια γλώσσα που να μοιάζει κοινή, να συμφωνήσουν για διαδικασίες επί των οποίων το καθένα έχει δική του άποψη που θέλει να επιβάλει, να εκλέξουν έναν αρχηγό ενός επιθυμητού «μέσου όρου», και... μετά να κάτσουν και να αρχίσουν τις κουβέντες για το τι είδους κεντροαριστερά θέλουν να στήσουν...
Κι όλα αυτά ενώ στον ΣΥΡΙΖΑ (του... ξαφνικού έρωτα με τις επενδύσεις και το ξένο κεφάλαιο, των ωσαννά στην επιχειρηματικότητα, της επανίδρυσης του κράτους και άλλων τέτοιων «αηδιών» τις οποίες στο παρελθόν κατήγγειλε) καταβάλλεται μια συντονισμένη προσπάθεια να πεισθεί η κοινωνία (το εκλογικό σώμα, καλύτερα...) ότι το γκουβέρνο εκσυγχρονίζεται, προσαρμόζεται, άρχισε να συναντιέται επιτέλους με την πραγματικότητα. Με λίγα λόγια, ότι αρχίζει να γίνεται κάτι που αρκετοί περίμεναν όταν τον πρωτοψήφιζαν για κυβέρνηση, δηλαδή μια μοντέρνα εκδοχή της κεντροαριστεράς.
Παράλληλα με τις «νέες» πολιτικές που εμφανίζεται να ασπάζεται, ο κ. Τσίπρας επιχειρεί έναν διμέτωπο εισοδισμό, και προς την κεντρώα, μη «πούρα» δεξιά πτέρυγα του εκλογικού σώματος, την οποία διεκδικεί, αλλά ακόμη δεν δείχνει να έχει πείσει οριστικά, η ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη. Ο οποίος προσώρας, και από μιαν άποψη αναγκαστικά, προσπαθεί να κρατήσει ισορροπίες μεταξύ του «παλιού» και του «καινούργιου» στην κομματική δομή αλλά και στην επικοινωνία του με τον κόσμο, για να μην κατηγορηθεί (και υπάρχουν πολλοί «πρόθυμοι»...) ότι με τους νεωτερισμούς του σε όλα τα επίπεδα απειλεί, και μάλιστα εν όψει πιθανότατης εξουσίας, το κόμμα με διάσπαση. Κάνει υπομονή -κάτι που ενδεχομένως να του κοστίζει σε ευρύτερη αποδοχή και απήχηση από την κρίσιμη μάζα τής εν απογνώσει μεσαίας τάξης...
Από πλευράς τακτικής, η κίνηση του Αλέξη ήταν σωστή και στην κατάλληλη στιγμή. Που δεν σημαίνει -κάθε άλλο, μάλιστα- ότι θα του βγει και στρατηγικά. Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο ίδιος προσωπικά έχουν αναδειχθεί δεξιοτέχνες της... κωλοτούμπας, προφέσορες της («αυτ»)απάτης και αθεράπευτοι ψεύτες. Ο κόσμος τούς έχει μάθει πλέον από την καλή και ιδίως από την... κακή κι ανάποδη!
Μπορεί ο πρωθυπουργός να θέλει να δείξει ότι μεταλλάσσεται ο ίδιος και το κόμμα του συνιστώσα της «κεντροαριστεράς» (εξ ου και εξεγείρονται οι «σκληροί» του ΣΥΡΙΖΑ), αλλά όπως σε κάθε... τραγωδία, η «κάθαρση» θα επέλθει αναγκαστικά «διά των τοιούτων παθημάτων»!
Αν ο Αλέξης φαντασιώνεται να επανέλθει ως «νέος Ανδρέας» (για τον οποίον δεν μας απάντησε τελικά με το άρθρο του «αν ήταν ψεύτης...»!), θα πρέπει να χάσει στις εκλογές, να ανασυγκροτηθεί, και «από την αρχή να αρχίσει ξανά»! Αλλά δεν είναι αυτός ο στόχος του -στόχος του είναι η διεμβόλιση των δυνάμει κεντρώων αντιπάλων του, η όσο το δυνατόν μεγαλύτερη παραμονή στην εξουσία και η εξασφάλιση ότι και μετά την εκλογική του ήττα θα παραμείνει πρωταγωνιστικός παράγων στις εξελίξεις...