Ηταν αναμενόμενο.
Αφού ο Κυριάκος Μητσοτάκης , ως νέα ηγεσία της νέας (στο μυαλό και τις ελπίδες εκείνων από την ευρεία βάση της παράταξης που τον ανέδειξαν από αουτσάιντερ σε αρχηγό της...) “Νέας Δημοκρατίας”, δεν τόλμησε ή δεν μπόρεσε (γιατί πιστεύουμε ότι το ήθελε) από την αρχή της ηγεσίας του να εκμεταλλευθεί άμεσα την δυναμική που είχε, και να επιφέρει τις ριζικές και σημαδιακές εκείνες αλλαγές στο κόμμα, σε πρόγραμμα, δομές και πρόσωπα, που θα το καθιέρωναν ως ισχυρό σύγχρονο κεντροδεξιό πολιτικό οργανισμό με απόλυτη ηγεμονία στον κρίσιμο μεσαίο χώρο, οι διάφορες δυνάμεις της κατακερματισμένης “κεντροαριστεράς”, κάποια στιγμή θα επιχειρούσαν να δημιουργήσουν ένα δυναμικό κεντρώο σχήμα, με αριστερό πρόσημο. Για να διεκδικήσει, αν όχι μια δυναμική κυβερνητική εναλλακτική αρχικά, μια κρίσιμη ρυθμιστική δύναμη, ο “λόγος” της οποίας θα προσέφερε την δυνατότητα δημιουργίας βιώσιμων κυβερνητικών σχημάτων.
Οι διεργασίες ξεκίνησαν αρκετούς μήνες πριν. Κι σήμερα παρακολουθούμε την κορύφωσή τους. Βιαστικά, συχνά αποσπασματικά και με βασικό άξονα των προσπαθειών “ας συμφωνήσουμε αρχικά, και μετά βλέπουμε...”, επιχειρείται η “κεντροαριστερά” από ιδέα και όραμα, να λάβει συγκεκριμένη πολιτική και κομματική δομή και υπόσταση...
Θα ήταν ευχής έργο να το πετύχουν. Το “κέντρο”, με δεξιό ή αριστερό πρόσημο, πάντα προέκυψε ως ανάγκη και δικλείδα ασφαλείας, σε χαλεπούς καιρούς όταν οι αντιθέσεις και η πόλωση οδηγούσαν σε αδιέξοδα. Και αποτέλεσε πάντα (άσχετα με την διάρκειά του) την απαραίτητη “ήρεμη δύναμη” του συμβιβασμού, των ιδεολογικά αποφορτισμένων λύσεων που απαιτούσαν οι συγκυρίες. Είτε με αυτοδύναμες κυβερνήσεις, είτε ως απαραίτητη ρυθμιστική συμμετοχή σε ευρύτερα σχήματα, που όμως είχαν τις προϋποθέσεις συνεννόησης και συνεργασίας σε βασικά ζητήματα. Η αποδεδειγμένη, πλέον, (και δημοσκοπικά καταγραφόμενη) ανικανότητα, ιδεοληπτική μανία και εξαλλοσύνη του ΣΥΡΙΖΑ με το δεκανίκι των δεξιών ΑΝΕΛ, έχει φέρει την χώρα σε τέτοιο επικίνδυνο αδιέξοδο.
Το πρόβλημα, όμως, με την “κεντροαριστερά” στην Ελλάδα, είναι ότι έχουμε πολλούς... “κεντροαριστερούς”, χωρίς συγκεκριμένη και με επεξεργασμένο πρόγραμμα δράσης “κεντροαριστερά”! Και είναι απόλυτα ενδεικτικό αυτό που συμβαίνει τούτες τις μέρες, όπου συνωστίζονται υποψηφιότητες για την ηγεσία της “κεντροαριστεράς”, το περιεχόμενο, το πρόγραμμα και οι στόχοι της οποίας θα εκπονηθούν... αφού πρώτα έχει υπάρξει ο ηγέτης της! Τρελά νεοελληνικά πράγματα! Η ανάδειξη του ηγέτη (οι διαδικασίες και τα εχέγγυα αδιαβλητότητας της εκλογικής διαδικασίας τώρα συζητούνται...) θα γίνει τον Νοέμβριο, και... μετά όλοι μαζί(;) θα κάτσουν να συζητήσουν και να προβληματισθούν για το ποια “κεντροαριστερά” θα θέλει να φτιάξει ο νεοεκλεγμένος αρχηγός της! Με το πιθανότερο, ακόμη και αν υπάρξει μια κατ' αρχήν “σύμπτωση απόψεων”, για να μην γίνουν “ρόμπες” κεντροαριστεροί και κεντροαριστερά εν όψει κάποια στιγμή των εκλογών, να ξεκινήσουν ταυτόχρονα και οι “προσωπικές πολιτικές” φιλοδοξιών υποψηφίων αρχηγών και στελεχών για την... μεθεπόμενη μέρα! Γιατί, μήπως δεν τα' χουμε ξαναδεί; Με τις “Ελιές”, τους “58”, τις διάφορες “Ώρες”, “Κινήματα” και τα τοιαύτα; Ανεμομαζέματα, διαβολοσκορπίσματα...
Η πλέον οργανωμένη και με αξιόλογα στελέχη δύναμη αυτή την στιγμή σ' αυτόν τον ασαφή “κεντροαριστερό” χώρο, είναι το ΠΑΣΟΚ, έστω και στην εμβαλωματική μορφή της ΔΗ.ΣΥ. Και θα πρέπει ν' αναγνωρισθεί στην Φώφη Γεννηματά, ότι κατάφερε σε πολύ δύσκολες συγκυρίες να διασώσει ότι μπορούσε να διασωθεί. Η τελευταία μεγάλη (ίσως και ιστορική...) προσφορά της στο πάλαι ποτέ κραταιό κόμμα, θα ήταν να βγει θαρραλέα δημόσια και να ξεκαθαρίσει ότι η ίδια ανοίγει τον δρόμο για νέα και άφθαρτα πρόσωπα ν' αναλάβουν ευθύνες και βάρη, ότι δεν σκοπεύει να θέσει υποψηφιότητα για την ηγεσία της “κεντροαριστεράς”, και πως θα συνδράμει με όσες δυνάμεις διαθέτει, ας απλή στρατιώτης, τις προσπάθειές τους.
Ο Σταύρος Θεοδωράκης (το “Ποτάμι” το οποίο δημιούργησε διαθέτει εξαιρετικές προσωπικότητες με γνώση και ιδέες), εκτιμήθηκε κάποια στιγμή ότι θα μπορούσε ν' αποδειχθεί το promising boy της νέα μεταπολίτευσης. Ήταν τότε που ο ίδιος διαβεβαίωνε ότι θα κάτσει στην ηγεσία του “Ποταμιού” δυο χρόνια, μέχρι να ισχυροποιηθεί, και μετά θα κινούσε τις διαδικασίες εκλογής, από την βάση, άλλου ηγέτη του. Όχι μόνο δεν το έπραξε, όπως το είχε υποσχεθεί, αλλά επιδεικνύει μια ακατανόητη (για τα πιστεύω και τις διακηρύξεις του...) εμμονή για την ηγετική πολιτική παρουσία του, που ξαφνιάζει τουλάχιστον. Κι' αυτός θα συνεισέφερε σε δυναμική και προοπτική της “κεντροαριστεράς”, αν είχε το σθένος και το θάρρος να δηλώσει ότι δεν θα είναι υποψήφιος, ανοίγοντας ταυτόχρονα (έστω και καθυστερημένα, κατά τις εξαγγελίες του) τις εσωκομματικές διαδικασίες ανάδειξης νέας ηγεσίας στο “Ποτάμι”, που θα μπορούσε ενδεχομένως να διεκδικήσει και την ηγεσία της υπό... αναζήτηση “κεντροαριστεράς”.
Ο Δήμαρχος Αθηναίων Γιώργος Καμίνης, είναι ένας σοβαρό και δημοκρατικός άνθρωπος, ήπιων τόνων και καλών προθέσεων. Είναι ζητούμενο αν και κατά πόσο η θητεία του στον πρώτο Δήμο της χώρας, με τα τουλάχιστον μη εμφανή “εντυπωσιακά” αποτελέσματα, συνιστούν χρήσιμη πείρα για την κεντρική πολιτική σκηνή. Είναι, πάντως, ένα “φρέσκο” πρόσωπο.
Οι άλλες, μέχρι στιγμής, ανακοινωμένες υποψηφιότητες για την ηγεσία της κεντροαριστεράς, κουβαλάνε την πατίνα του “παλιού” και του φθαρμένου, χωρίς να τους προσδίδει και την αξία και αριστοκρατικότητα της αυθεντικής αντίκας...
Αυτό που χρειάζεται τούτη την ώρα, είναι μια επεξεργασμένη, ρεαλιστική πολιτική πλατφόρμα με προγραμματισμένες λεπτομερώς πολιτικές δράσεις. Και μια ξεκάθαρη (από τώρα, προεκλογικά) δέσμευση για το πως θα συμπεριφερθεί αυτή η “κεντροαριστερά”, μετά τις εκλογές, αν δεν προκύψει-όπως είναι πολύ πιθανόν- αυτοδύναμη κυβέρνηση. Με ποιους θα πάει και ποιους θ' αφήσει. Τι θα δεχθεί αγόγγυστα να επωμισθεί ως εθνική ευθύνη, αδιαφορώντας για το πολιτικό κόστος...
Και για τέτοιες επικίνδυνες αποστολές, οι οποίες ταυτόχρονα απαιτούν όραμα και νεωτερικότητα, πρέπει ν' αναδειχθούν στην πολιτική σκηνή νέα πρόσωπα. Που υπάρχουν-δεν μπορεί. Και τα οποία με την άδολη και ανυστερόβουλη βοήθεια των “παλιών”, θα τολμήσουν να κάνουν την διαφορά...
“Στα πεδία των μαχών, εκατομμύρια σκελετοί ασπρίζουν στον ήλιο... Είναι όλοι εκείνοι, που στο γλυκοχάραμα της νίκης, κάθισαν να την περιμένουν. Και περιμένοντας πέθαναν...”