Η δικαιοσύνη δεν αποδίδεται σε τούτο τον κόσμο από τον Θεό. Αποδίδεται κατά τους νόμους.
Τους οποίους φτιάχνουν οι πολιτικοί. Που είναι άνθρωποι. Και τους νόμους τους εφαρμόζουν οι δικαστές. Που είναι κι' αυτοί άνθρωποι. Και οι άνθρωποι κάνουν λάθη, διακατέχονται από πάθη και εμμονές, παρασύρονται, ενίοτε αδικούν με ή χωρίς πρόθεση....
Και οι νόμοι, εκφράζουν το “περί δικαίου αίσθημα” συγκεκριμένων κοινωνικών καταστάσεων και αντιλήψεων. Οι οποίες, όταν αλλάζουν, παρασύρουν σε αλλαγές και τους νόμους. Για να εκφράσουν την νέα κοινωνική πραγματικότητα. Απλά πράγματα...
Την υπόθεση της Ηριάννας, που κυριαρχεί τις τελευταίες μέρες στην επικαιρότητα και το πεζοδρόμιο, δεν την γνωρίζω σε όλες της τις λεπτομέρειες και τις νομικές ιδιαιτερότητες που ενδεχομένως κρύβει. Όπως δεν την γνωρίζουν και όσοι έχουν ξεχυθεί και διαμαρτύρονται επειδή το δικαστήριο δεν έκανε δεκτό το αίτημά της για αποφυλάκιση (εκτίει ποινή 13ετούς καθείρξεως για συμμετοχή της στην τρομοκρατική οργάνωση “Πυρήνες της Φωτιάς”), αλλά και όσοι εμφανίζονται υπέρμαχοι της “σκληρότητας” και της “αδιαλλαξίας” των δικαστών, όπως καταγγέλλουν οι απαιτούντες την αποφυλάκισή της.
Διόλου δεν αποκλείεται, οι δικαστές να έκριναν με υπερβολική αυστηρότητα, δεδομένης μάλιστα και της κατηγορίας με την οποία βαρύνεται η νεαρή επιστήμων. Όπως, όμως, δεν αποκλείεται αυτοί οι δικαστές που έχουν πλήρη γνώση των λεπτομερειών της δικογραφίας, να έκριναν ακριβώς όπως ορίζει ο νόμος. Το ενδεχόμενο λάθος, η υπερβολή, ακόμη και η εμπάθεια, όμως, σε μια δημοκρατική ευνομούμενη πολιτεία, δεν αποκαθιστώνται με επεισόδια και βανδαλισμούς από “πεπεισμένους” (άνευ στοιχείων και επιχειρημάτων...) στους δρόμους, από την “κοινωνική πίεση”, όσο συναισθηματική και ανθρώπινη μπορεί να ακούγεται. Αποκαθίστανται στα δικαστήρια πάλι (γι' αυτό υπάρχουν άλλωστε και οι βαθμίδες στην διαδικασία απονομής της δικαιοσύνης, για να ελαχιστοποιείται η πιθανότητα αδικίας εκ μέρους δικαστών ή και ενόρκων) για να μένει αλώβητη η έννοια και η συμβολή της Δικαιοσύνης, αδιατάρακτη η εμπιστοσύνη της κοινωνίας σ' αυτό το τελευταίο καταφύγιο προστασίας της. Και από την ανομία των ανθρώπων αλλά και από την ασυδοσία της εξουσίας.
Το πολύ δυσάρεστο και επικίνδυνο με την περίπτωση της υπόθεσης της Ηριάννας είναι ότι ο σάλος που προκλήθηκε (και αυτό επιτρέπει καχυποψίες και συνωμοσιολογίες...) συνέπεσε με την έκδηλη και απροσχημάτιστη κόντρα της κυβέρνησης με τους δικαστές και την Δικαιοσύνη (η οποία χαρακτηρίσθηκε από τον ίδιο τον πρωθυπουργό “θεσμικό εμπόδιο”) και την παρελκόμενη κίνηση-πρόκληση του διορισμού της κ. Θάνου ως επικεφαλής του νομικού γραφείου του πρωθυπουργού. Θα' λεγε κανείς, ότι όλα τούτα “πέτυχαν, δεν έτυχαν”!
Οι αθλιότητες και γελοιότητες του ανεκδιήγητου κ. Πολάκη και οι καραγκιοζίστικες “παρεμβάσεις” του... στρατηγικού γελωτοποιού κ. Καρανίκα μπορεί να είναι, προπαγανδιστικά και για δημιουργία “αριστερού επαναστατισμού”, σκοπούμενες και αποπροσανατολιστικές, αλλά μικρό θεσμικό αντίκτυπο έχουν στην ουσία. Είναι γραφικές. Όταν, όμως, ακόμη και χθες ο πρωθυπουργός Τσίπρας αναφέρθηκε σε “ένα θεσμικό πλαίσιο που δεν βοηθάει, και μια αντιμετώπιση της τακτικής Δικαιοσύνης που επίσης δεν βοηθάει...”, και ακόμη χειρότερα όταν ο υπουργός Δικαιοσύνης κ. Κοντονής κατακεραύνωνε τους δικαστές από του βήματος της Βουλής, για την περίπτωση της Ηριάννας και την απόρριψη της αίτησης για αποφυλάκιση και μιλούσε για “δυσάρεστη έκπληξη” και ταυτόχρονα σχολίαζε πως “είναι τουλάχιστον περίεργο ορισμένοι καταδικασμένοι για πολλά χρόνια για εμπόριο ναρκωτικών να μπορούν να έχουν το ευεργέτημα της αναστολής μέχρι την εκδίκαση της έφεσής τους, και να μην το έχει η Ηριάννα”. Ξέρει λεπτομέρειες της δικογραφίας ο κ. Κοντονής, ή θέλει να δώσει... υπουργικό κάλυμμα στις “προοδευτικές” ανησυχίες επί του θέματος του αρμόδιου γι' αυτά τα θέματα ΣΥΡΙΖΑ;
Μακάρι η έφεση της Ηριάννας να εκδικασθεί το συντομότερο δυνατόν (σε μια θλιβερή δικαστική πραγματικότητα στην Ελλάδα, όπου οι χρονοβόρες διαδικασίες κατατείνουν στο να μην αποδίδεται καν δικαιοσύνης, κάτι για το οποίου ούτε τούτοι, ούτε οι προηγούμενοι έκαναν το παραμικρό,παρά τις πιέσεις της τρόικας...) και η κοπελιά να τύχει της αντιμετώπισης που τα στοιχεία της υπόθεσής της επιβάλλουν.
Αλλά, μέχρι τότε, “σκασμός οι ρήτορες, πολύ μιλήσαμε”! Και όχι εκ του αγαθού, αλλά εκ του πονηρού...