Είναι σχεδόν βέβαιο, ότι το αποτέλεσμα των προσεχών εθνικών εκλογών θα υπαγορεύσει, ως λαϊκή βούληση, την συγκρότηση Κυβέρνησης συνεργασίας περισσότερων του ενός κομμάτων. Δεν διαφαίνεται πιθανότητα να έχουμε αυτοδύναμη κοινοβουλευτική πλειοψηφία ενός κόμματος. Αρα, το ερώτημα που αναζητά απάντηση είναι το μεταξύ ποίων κομμάτων είναι πιθανή η συμφωνία, για την συγκρότησης αυτής της Κυβέρνησης συνεργασίας.
Αυτό δεν είναι ένα ερώτημα χωρίς σημασία. Από αυτήν την πιθανολόγηση μπορεί να εξαρτηθεί η πολιτική βούληση και ψήφος σημαντικού αριθμού πολιτών. Διότι είναι φανερή η διάθεση μέγιστου τμήματος της κοινωνίας, που ταλανίζεται από την συνεχιζόμενη κρίση, να υπάρξει πολιτική συνεννόηση, οικονομική σταθερότητα και κοινωνική ηρεμία. Για να βρεθεί έτσι ασφαλής δρόμος εξόδου από την κρίση, αφού οι μέχρι τώρα διχαστικές πολώσεις των τελευταίων ετών και μηνών έχουν οδηγήσει σε κακοτράχαλες ατραπούς την χώρα.
Από την στάση και τις δηλώσεις των πολιτικών αρχηγών δεν προκύπτει μόνο αμφιθυμία μετεκλογικής συνεννόησης και συνεργασιών. Προκύπτει και το σύνηθες μικροκομματικό "σπορ", από τότε που τα δεινά αποτελέσματα της κρίσης προκάλεσαν κομματικούς κατακερματισμούς και κατακρήμνισαν μονοκομματικές παντοδυναμίες. Το "σπορ" αυτό είναι τώρα η μικροκομματική εκμετάλλευση προεκλογικά της ανάγκης κομματικών συνεργασιών μετεκλογικά. Προσπαθούν να "καθοδηγήσουν" τους ψηφοφόρους, όχι μόνο για το ποιό κόμμα θα αναδείξουν πρώτο - αυτό είναι θεμιτό - αλλά και ποιό ή ποιά άλλα να ενισχύσουν ή όχι, για να έχει ο πρώτος "βολικό" κυβερνητικό συνεταιρισμό.
Οι συμπεριφορές αυτές παραγνωρίζουν τον "ξενοδόχο", που είναι ο λαός και η ελεύθερη επιλογή των πολιτών. Οι οποίοι, αν υπαγορεύσουν συνεργατική κυβέρνηση, θα ζητούν συνεργασία διαφορετικών κομμάτων, με διαφορετικά προγράμματα, για να κάνουν αμοιβαίες προσαρμογές σε προγραμματικό μέσο όρο και να συνεργασθούν. Και όχι κομμάτων, που έχουν σχεδόν ταυτόσημα ή εξαιρετικά συγγενή προγράμματα, τα οποία δεν δικαιολογούν το ότι τα κόμματα αυτά είναι διαφορετικά.
Η μικροκομματική και υποκριτική αντίληψη όλων των κομμάτων προκύπτει κυρίως από την στάση τους απέναντι στο κοινωνικό αίτημα, για καθιέρωση της απλής αναλογικής, ως εκλογικού συστήματος. Τα μεγαλύτερα κόμματα, που διεκδικούν την πλειοψηφία και το θηριώδες bonus των 50 εδρών, παρά τις γενικές υποσχέσεις τους, δεν προωθούν την απλή αναλογική, που δεν μπορεί να καθιερωθεί χωρίς τις δικές τους κοινοβουλευτικές ψήφους. Διότι επιδιώκουν μονοκομματική αυτοδυναμία, με το κάλπικο bonus. Και τα μικρότερα κόμματα φωνάζουν για απλή αναλογική μέχρι να μεγαλώσουν. Μετά ακολουθούν και αυτά την παρελκυστική τακτική των προηγούμενα μεγάλων.
Βεβαίως δεν πρέπει να παραγνωρίζεται το λογικό του επιχειρήματος, ότι η πολιτική σταθερότητα χρειάζεται ισχυρούς κομματικούς φορείς, που να μπορούν να συνεννοηθούν, όταν αυτό είναι αναγκαίο. Και όχι κατακερματισμό σε πολλά μικρά σχήματα, που να αλληλοϋποβλέπονται, να μικρομεγαλίζουν, να καταστρέφουν με το παραμικρό συνεργατικές κυβερνήσεις και να τορπιλίζουν την πολιτική σταθερότητα. Αλλά, από το ένα άκρο του εκκρεμούς, ο πολιτικαντισμός φθάνει στο άλλο, επίσης επικίνδυνο, άκρο, να διατυμπανίζεται υποκριτικά αλλά να καταργείται στην πράξη η συνεργασία πραγματικά διαφορετικών κομμάτων και προγραμμάτων, όταν αυτό είναι αναγκαίο και το υπαγορεύει η ελεύθερη ψήφος των πολιτών.
Με αυτήν την πρακτική των κομμάτων, η απλή αναλογική δεν πρόκειται να έλθει ποτέ. Εκτός και εάν η ψήφος των πολιτών επιβάλει την σχετική έστω αναλογική και την συνεργασία ισχυρών κομμάτων και διαφορετικών προγραμμάτων, ως απαραίτητη συνθήκη, για να υπάρχει πολιτική σταθερότητα.
Ακόμη και στις σημερινές συνθήκες και σε αυτήν την Βουλή, που διαλύεται σήμερα, θα μπορούσαν τα κόμματα, όλα τα κόμματα, εάν ήσαν ειλικρινή, να ψήφιζαν εκλογικό σύστημα, που θα καταργούσε το απαράδεκτο bonus των 50 εδρών και θα καθιέρωνε σύστημα σχετικά απλής αναλογικής, χωρίς τα κάλπικα bonus. Το οποίο να εξασφάλιζε και την περίπου ακριβή αποτύπωση της ελεύθερης επιλογής των πολιτών και την δυνατότητα ισχυρών συνεργασιών και πολιτικής σταθερότητας. Η πολιτική επιστήμη έχει υποδείξει ποικιλία σχετικών μέτρων. Όμως ο μικροκομματικός πολιτικαντισμός δεν έχει μέτρο..
Αφού σε αυτά τα εφικτά δεν εννούν να συμφωνήσουν, είναι πολύ να ζητηθεί από τα πολιτικά μας κόμματα, να προχωρήσουν σε μεγάλα άλματα διόρθωσης και αποκατάστασης των στρεβλώσεων του πολιτικού μας συστήματος, που ταλανίζουν την χώρα. Και είναι κυρίως υπεύθυνες, για τον πολιτικαντισμό, την διαπλοκή, την διαφθορά, τις οικονομικές καταστροφές και τα μνημόνια της εθνικής υποτέλειας..:
1.- Σε πρώτη φάση, σύστημα εκλογής βουλευτών, σε μονοεδρικές μικρές περιφέρειες παντού. Και απλή αναλογική, για κατανομή εδρών ευρύτερων διοικητικών περιφερειών ή και ολόκληρης της χώρας. Ώστε και τα πρόσωπα να επιβραβεύονται τοπικά και τα κόμματα να ενισχύονται δίκαια και αναλογικά.
2.- Σε επόμενη φάση, απόλυτη ανεξαρτησία της Εκτελεστικής (κυβέρνηση) από την Νομοθετική (Βουλή) εξουσία. Με τα κόμματα να ανταγωνίζονται στις εκλογές, μόνο για την Κυβέρνηση, σε δύο Κυριακές (την μία όλα τα κόμματα και την άλλη τα δύο πρώτα, από τα οποία ο νικητής θα σχηματίσει κυβέρνηση τετραετίας και όλα τα άλλα θα είναι αναλογικά στην αντιπολίτευση). Και οι βουλευτές να εκλέγονται από τις τριτοβάθμιες οργανώσεις των εργαζομένων και των εργοδοτών (Βουλή) και από τις διοικητικά ευρείες γεωγραφικές περιφέρειες κατοικίας των πολιτών (Γερουσία). Ώστε οι βουλευτές και γερουσιαστές να αντιπροσωπεύουν πράγματι ολόκληρη την κοινωνία των πολιτών και να μην είναι απόλυτα εξαρτημένοι από τις κομματικές ηγεσίες. Και να ξέρουν, ότι θα έχουν θητεία το πολύ δύο πλήρων κοινοβουλευτικών περιόδων, για να μην γίνονται "επαγγελματίες" και διαπλεκόμενοι.
Τέτοια ανατρεπτικά αλλά απολύτως δημοκρατικά, αντιπροσωπευτικά και λυσιτελή θέλουν πολιτικά "κότσια", που ακόμη αναζητούνται στην πολιτική μας κονίστρα. Είναι δύσκολο να βρεθούν, γιατί συνεπάγονται απόφαση του σημερινού πολιτικού προσωπικού, για την αυτοκατάργησή του, σε ικανό ποσοστό. Αλλά είναι η λύση, κατά την γνώμη μας. Όλα τα άλλα είναι προφάσεις εν πολιτικαίς αμαρτίαις..