Η υπερχείλιση του Μισσισσιπή το 1927 είναι η μεγαλύτερη φυσική καταστροφή που χτύπησε ποτέ τις ΗΠΑ και η αφορμή να γεννηθεί το ρυθμ εν μπλουζ και η ροκ μουσική! Ο θρυλικός μουσικός Μπιλ Φριζέλ έρχεται να το επιβεβαιώσει στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών στις 3 Νοεμβρίου.
Όλα ξεκίνησαν κάπως έτσι: το 1927 υπερχειλίζει το Δέλτα του Μισσισσιπή, και 75.000 τ.χλμ. γης σκεπάζονται από τα νερά. Είναι η μεγαλύτερη φυσική καταστροφή στην ιστορία των ΗΠΑ που αυτές τις μέρες δοκιμάστηκε ξανά από τη μανία της φύσης... Η πρωτοφανής θεομηνία του 1927 προκάλεσε ντόμινο εξελίξεων, οικονομικών, πολιτικών, έως και μουσικών. Χιλιάδες κατεστραμμένοι εργάτες κατέφυγαν στις Βόρειες Πολιτείες μέσα σε ένα κύμα πάνδημης μετανάστευσης. Εκτός από τις αναμνήσεις, πήραν μαζί και τον ήχο τους μπολιάζοντας με νότιο χρώμα τις νέες πατρίδες. Έτσι γεννήθηκαν η μουσική σκηνή του Σικάγου, το ρυθμ εν μπλουζ, οι βάσεις του ροκ εν ρολλ... Το γεγονός αυτό περιγράφει η ταινία «The Great Flood», μια ελεγεία βασισμένη σε ντοκουμέντα εποχής με επίκεντρο τον άνθρωπο και τη μετάλλαξή του κάτω από εξαιρετικές συνθήκες.
Ο μεγάλος Αμερικανός συνθέτης και κιθαρίστας Μπιλ Φριζέλ θα ερμηνεύσει ζωντανά στη σκηνή της Στέγης τη μουσική επένδυση στην ταινία, που θα προβάλλεται παράλληλα. Ο σκηνοθέτης Μπιλ Μόρρισον επέλεξε τον Φριζέλ, κυρίως επειδή «...αναμειγνύοντας ροκ με κάντρυ, τζαζ με μπλουζ, ανακάλυψε τι τα συνδέει: αυτοσχεδιασμός και αίσθηση παιξίματος». Αποτέλεσμα: ένα παναμερικανικό, επιβλητικό σάουντρακ. Ο Φριζέλ γεννήθηκε στη Βαλτιμόρη, έζησε στο Ντένβερ και κατοικεί στο Σηάτλ. Μεγάλωσε με αγγλική ροκ της δεκαετίας του '60, σόουλ, Beach Boys, Zappa ("Freak Out") αλλά επηρεάστηκε από κιθαρίστες: Wes Montgomery, Jimi Hendrix, Jim Hall. Μελέτησε κιθάρα, κλαρινέτο και σαξόφωνο. Προχωρώντας πέρασε στην τζαζ. Έγινε ευρύτερα γνωστός όταν το 1982 ο Pat Metheny τον πρότεινε στην ECM ως αντικαταστάτη του. Συνεργάστηκε με δεκάδες μουσικούς όπως οι Joe Lovano, Jan Garbarek, Ron Carter, Arild Andersen... Ανάμεσα στα βραβεία που έχει λάβει στην πολυετή καριέρα του συγκαταλέγεται και ένα Grammy, αλλά και θετικές έως ενθουσιώδεις κριτικές για 35 δίσκους του. Μουσικός χωρίς παρωπίδες, έχει ενορχηστρώσει θέματα των Ives, Copeland, Gershwin, Davis, Dylan, Mancini, Sakamoto, Costello, Lennon, Cohen κ.ά. Μέσα σε τέσσερις δεκαετίες διαμόρφωσε προσωπικό ύφος συναποτελούμενο από πειραματικά ροκ, κινηματογραφικά, μπλουζ, νεοφόλκ, πόλκα, αμερικάνα, κλασικά, κάντρυ και τζαζ στοιχεία.