Σήμερα το βράδυ, όπως κάθε Τρίτη τις τελευταίες εβδομάδες, η Λένα θα τραγουδήσει ρεμπέτικα κάπου στον Πειραιά. Το κατάξανθο εύθραυστο κορίτσι (που έχει κλείσει πια τα 40 χρόνια) κατόρθωσε να περπατήσει αλώβητη μέσα από τον ορυμαγδό ρατσιστικών επιθέσεων που ξεσήκωσε η παράσταση της για τον Αθανάσιο Διάκο στο Φεστιβάλ Αθηνών. Δεν έβγαλε ούτε κιχ, αρνήθηκε να την αγγίξει η πρωτοφανής επίθεση σε ένα έργο τέχνης (ανεξάρτητα από το πόσο επιτυχημένο ήταν καλλιτεχνικά) και κυρίως η διάθεση κάποιων μέσων ενημέρωσης και ρατσιστικών οργανώσεων να την εξοντώσουν ηθικά και καλλιτεχνικά.
Με τα δάχτυλα της γεμάτα δαχτυλίδια, μισοκλείνει τα μάτια και τραγουδά "Θα κάνω ντου βρε πονηρή στα μέρη που συχνάζεις" πάνω στο πάλκο. Ταυτόχρονα ετοιμάζεται να δει ξανά, από τις 7 Νοεμβρίου την παράστασή της «'Αουστρας ή η Αγριάδα» να ανεβαίνει στο Εθνικό Θέατρο. Πρόκειται για το ένα από τα δύο μονόπρακτα που συμπεριλαμβάνεται στην παράσταση Ο Ξένος (το δεύτερο το υπογράφει ο Γιάννης Τσίρος) που ανέβηκε και πέρυσι στο Εθνικό και έγινε αμέσως sold out. Όπως μαρτυρά ο τίτλος, η κεντρική θεματική του έργου αφορά την είσοδο ενός ξένου (δηλαδή αλλοδαπού) στη ζωή και την καθημερινότητά μας. Στην Αγριάδα, η Λένα Κιτσοπούλου δεν επιλέγει να γράφει για την παρουσία ενός μετανάστη στη ζωή των ηρώων της, αλλά για έναν ξένο λιγότερο "δαιμονοποιημένο": για έναν τουρίστα.
Δανείστηκε τον τίτλο του έργου της από το γνωστό παρασιτικό φυτό, σχολιάζοντας εύστοχα τον τρόπο που αντιμετωπίζονται οι μετανάστες στην χώρα μας. Έτσι βλέπουμε τους νέους ήρωες, αν και προσπαθούν να τηρήσουν τους κανόνες της παραδοσιακής ελληνικής φιλοξενίας απέναντι στον τουρίστα, ταυτόχρονα να βρίσκουν ευκαιρία να εκφράσουν το φόβο και το μίσος τους για το διαφορετικό που εκφράζει ο ξένος μέσα στο σπίτι τους. Είναι σημαντικό ότι το έργο γράφτηκε κατόπιν παραγγελίας του Εθνικού Θεάτρου, στο πλαίσιο του προγράμματος Emergency Entrance. Είναι ένα διεθνές θεατρικό πρόγραμμα του Εθνικού Θεάτρου της Ελλάδας, του Θεάτρου Γκαριμπάλντι της Ιταλίας, του Εθνικού Θεάτρου του Ισραήλ Habima, του Εθνικού Θεάτρου της Πράγας, του Ουγγρικού Θεάτρου της Κλουζ - Ρουμανία και του Schauspielhaus Graz της Αυστρίας. Επιδοτείται από το EU Culture Programme 2007-13, σε συνεργασία με την Ένωση των Θεάτρων της Ευρώπης.
«Να μην καταστραφείς. Να μη γίνεις ας πούμε πρεζόνι»
Το κατάξανθο κορίτσι με το λευκό διάφανο δέρμα που μοιάζει με αερικό, κατορθώνει να μεταμορφώνεται σε γήινη ρεμπέτισσα πάνω στο πάλκο, και να ξεσηκώνει εφιάλτες στα κείμενά της. Μεγαλώνοντας, ήταν ένα ανησυχητικά... ήσυχο παιδί, προφυλαγμένο και επιφυλακτικό ταυτόχρονα. Όπως λέει και η ίδια, τότε άκουσε την συμβουλή που ακόμη και σήμερα εξακολουθεί να τηρεί ευλαβικά: «Να μην μιλάω με αγνώστους στο δρόμο και να μην παίρνω καραμέλες άμα μου προσφέρουν.» Περνούσε ατελείωτες ώρες διαβάζοντας, γιαυτό και οι γονείς της αιφνιδιάστηκαν όταν στην εφηβεία έκανε την επανάστασή της.«Πέρασα λίγο ζόρικα. Βαρούσα πόρτες και έφευγα, έλεγα ότι δεν θα ξαναγυρίσω. Βέβαια έχει μια υγεία να το περάσεις όλο αυτό, αρκεί να μην καταστραφείς. Να μη γίνεις, ας πούμε, πρεζόνι.»
Η εσωτερικότητα της παιδικής ηλικίας διεκδίκησε μια δυνατή εξωστρεφή φωνή που την οδήγησε τελικά στη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης. Έγινε ηθοποιός, ενώ συνέχισε να γράφει πυρετικά κείμενα αλλά και θεατρικά έργα. Άρχισε να φτιάχνει χειροποίητα κοσμήματα επίσης, αναζητώντας διαρκώς τρόπους έκφρασης. Το ευρύ κοινό την γνώρισε όταν έπαιξε στην τηλεοπτική σειρά «10» βασισμένη στο γνωστό βιβλίο του Καραγάτση το 2008. Βέβαια ένα χρόνο πριν – και έχοντας ήδη παίξει σε σημαντικές παραστάσεις- είχε κερδίσει και το βραβείο της πρωτοεμφανιζόμενης συγγραφέα από το περιοδικό «Διαβάζω» για το βιβλίο της «Νυχτερίδες». Δεν επεδίωξε ποτέ τη δημοσιότητα που θα μπορούσαν να της αποφέρουν αυτές οι επιτυχίες. Άλλωστε όπως είπε η ίδια στο Marie Claire «δεν υπάρχει μεγαλύτερος μύθος από το ότι ο διάσημος είναι και επιτυχημένος».
«Κώλους, μουνιά, γαμοσταυρίδια, παναγίες, χριστούς κ.λ.π.»
Η εσωτερική πειθαρχία της και οι κατασταλαγμένες απόψεις της, την κάνουν ψύχραιμη και σίγουρη. «Ποιό εν ζωή πρόσωπο εκτιμάται περισσότερο» την ρώτησαν σε συνέντευξη στη LifO για να απαντήσει «Τον εαυτό μου... Δεν τον έχω προδώσει ποτέ». Όταν μάλιστα της ζήτησαν να περιγράψει τον εαυτό της απάντησε ακαριαία «Έξυπνη, ταλαντούχα, δυστυχισμένη, καλή, ψώνιο.» Θέλει να μιλάει ελεύθερα και αυτό κάνει είτε στις λίγες συνεντεύξεις που δίνει είτε στο έργο της. Και όμως η ίδια λέει οι μετανιώνει για όλες τις φορές που «κωλώνω να πω αυτό που πραγματικά σκέφτομαι, ενώ αποκαλύπτει τις φράσεις που χρησιμοποιεί περισσότερο στη ζωή της.«Κώλους, μουνιά, γαμοσταυρίδια, παναγίες, χριστούς κ.λ.π.»
Όταν το παραλήρημα εναντίον της και η στρέβλωση του έργου της έγιναν κυρίαρχο θέμα τον περασμένο Σεπτέμβριο δεν είπε τίποτα. Άναψε ένα ακόμα τσιγάρο, συνέχισε να γράφει και να σχεδιάζει το πρόγραμμα με τα ρεμπέτικα τραγούδια για το μπαρ του Πειραιά. Βρισκόταν άλλωστε στην αγαπημένη της Σαντορίνη, εκεί όπου περνά πολλούς μήνες του χρόνου γράφοντας και δημιουργώντας με τα χέρια της κοσμήματα αλλά και γλυπτά. Δεν είναι γνωστό αν ξέσπασε για όσα ειπώθηκαν για αυτήν. Δεν το θεωρούμε όμως ιδιαιτέρως πιθανό για αυτή τη γυναίκα που έχει ξεκαθαρίσει «κλαίω μόνο όταν καθαρίζω κρεμμύδια»
Σε μία εβδομάδα το έργο της επιστρέφει και πάλι στη σκηνή του Εθνικού θεάτρου. Σίγουρα θα γίνει και πάλι sold out. Δεν αποκλείεται όμως να ξυπνήσει και πάλι όσους την θεωρούν ιέρεια του κακού και του ανθελληνισμού. Η Λένα Κιτσοπούλου – που ο τίτλος του έργου «Αουστρας ή η Αγριάδα» της ταιριάζει απόλυτα, δεν θα κάνει πίσω. Θα συνεχίσει όπως αυτή επιθυμεί. Αν και η αλήθεια είναι ότι μπροστά στην ερώτηση αν μπορούσε να διαλέξει πώς θα ήθελε να επιστρέψει στη ζωή, απαντά «Θα ήθελα να επιστρέψω ως άντρας και να με ερωτευτώ.»