«Φυσικά, η Ευρώπη σήμερα είναι "η γερμανική Ευρώπη", της οποίας η οικονομική και πολιτική γεωγραφία αναδιοργανώνεται γύρω από ακριβείς σχέσεις δύναμης και εξάρτησης που αντικατοπτρίζονται και στο νομισματικό επίπεδο.
Η υποψηφιότητα του Αλέξη Τσίπρα, του ηγέτη του ΣΥΡΙΖΑ, για πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, αναλαμβάνει σε αυτό το πλαίσιο μια αναμφισβήτητη σημασία και έχει καθορίσει σε πολλές χώρες το άνοιγμα θετικής συζήτησης στην Αριστερά».
Οι παραπάνω γραμμές αποτελούν απόσπασμα από άρθρο του Ιταλού μαρξιστή φιλοσόφου Αντόνιο Νέγκρι, το οποίο αναδημοσιεύτηκε από την εφημερίδα «Αυγή» και στο οποίο ο φιλόσοφος εκφράζει την υποστήριξή του στην υποψηφιότητα Τσίπρα για την προεδρία της Κομισιόν (μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρο το κείμενο του Νέγκρι, πατώντας εδώ).
Ο 80χρονος σήμερα συγγραφέας, καθηγητής και πολιτικός επιστήμονας Αντόνιο Νέγκρι δεν είναι ένας οποιοσδήποτε διανοούμενος, αλλά μία βαρύνουσας σημασίας φυσιογνωμία που βρέθηκε στο επίκεντρο των πολιτικών εξελίξεων στην Ευρώπη κατά τις δεκαετίες του '70, του '80 και του '90.
Γεννημένος την 1η Αυγούστου του 1933 στην Πάδοβα από πατέρα κομμουνιστή, ο Νέγκρι αφοσιώθηκε από νωρίς στη μελέτη του Μαρξισμού, ενώ από τα τέλη της δεκαετίας του '50 άρχισε να πρωτοστατεί στα εργατικά κινήματα της εποχής, ξεκινώντας παράλληλα την ακαδημαϊκή του καριέρα στο Πανεπιστήμιο της Πάδοβα, όπου αργότερα έμελλε να διδάξει ως καθηγητής πολιτικών επιστημών, ενώ μέχρι σήμερα θεωρείται ο σπουδαιότερος θεωρητικός του ρεύματος της Αυτονομίας που κυριάρχησε στη ριζοσπαστική ιταλική αριστερά τη δεκαετία του 70.
Τα βιβλία που συνέγραψε μαζί με τον Μάικλ Χάρντ - «Πλήθος» και «Αυτοκρατορία» – κατά τη δεκαετία του '90 θεωρούνται από τις πιο επιδραστικές αναλύσεις του σύγχρονου καπιταλισμού και της ανάδυσης μιας νέου τύπου αυτοκρατορίας συνώνυμη της εκχώρησης των εθνικών κυριαρχιών σε υπερεθνικά δίκτυα εξουσίας.
Την 7 Απριλίου 1979,συνελήφθη ως εγκέφαλος των Ερυθρών Ταξιαρχιών. Η σύλληψη του ήταν η «λύση» στο αδιέξοδο των αρχών, επιβάλλοντας την «υπόθεση εργασίας» ότι η ηγεσία της οργάνωσης Potere Operaio μετεξελίχθηκε σε παράνομο καθοδηγητικό κέντρο της τρομοκρατίας. Ο Νέγκρι φυλακίστηκε και παρέμεινε επί τεσσεράμισι χρόνια προφυλακισμένος παρά την πρώτη αθώωσή του το 1980.
Οι δίκες του διεξήχθησαν κάτω από το βαρύ κλίμα της ειδικής νομοθεσίας, της αυθαιρεσίας των διωκτικών αρχών, και της κρατικής προσφοράς προς τους «μεταμελημένους» να καρφώσουν τους παλιούς τους συντρόφους για να βγουν από την φυλακή. Όμως καμιά από τις μείζονες κατηγορίες δεν στάθηκε ακόμα και κάτω απ' αυτές τις συνθήκες.
Το 1983, εκλέχθηκε βουλευτής αλλά μετά από τέσσερις μήνες του έγινε άρση της ασυλίας του και αποφάσισε να καταφύγει στη Γαλλία. Για τα δεκατέσσερα επόμενα χρόνια, ο Νέγκρι δούλεψε στο Παρίσι με το περιοδικό "Futur Anterieur", και διδάσκοντας στο Διεθνές Κολέγιο Φιλοσοφίας καθώς και στο Paris-VIII, άλλα και συμμετέχοντας σε σεμινάρια και ερευνητικά προγράμματα υπουργείων και δημόσιων οργανισμών στο πεδίο των κοινωνικών επιστημών. Το 1997, αποφάσισε να επιστρέψει στην Ιταλία όπου εκκρεμούσαν καταδίκες εις βάρος του.
Σήμερα, εξακολουθεί να αρθρογραφεί και να γράφει βιβλία, μοιράζοντας το χρόνο του μεταξύ Βενετίας και Παρισιού.