Αν με ρωτήσετε τι μ' ενόχλησε περισσότερο, το "επαναστατικό" κάλεσμα του Αλέξη Τσίπρα στους μαθητές να βγουν στους δρόμους στο πλευρό των καθηγητών και... των γονιών τους για να ρίξουν την κυβέρνηση, η η πρόταση συγκεκριμένου δημοσιογράφου να σκεφθεί η ΝΔ και η όποια προεκλογική η μετεκλογική "συντηρητική συμμαχία" το ενδεχόμενο να συνεργασθεί με μια "σοβαρότερη Χρυσή Αυγή", δίχως τον παραμικρό δισταγμό θα σας πω: το δεύτερο! Κι' όχι μόνο επειδή η πρόταση αυτή εξετάζεται... χαμηλοφώνως και πίσω από κλειστές πόρτες σε διάφορους κύκλους της ΝΔ ,έστω ως "ύστατη ανάγκη", αν προκύψει μετεκλογικό κυβερνητικό αδιέξοδο αλλά διότι ως κοινωνία και σύστημα, μέρος του οποίου αποτελούν τα ΜΜΕ, δεχόμαστε να συζητάμε έστω δημόσια το αδιανόητο και τον απόλυτο αυτοχειριασμό της δημοκρατίας!
Τι ακριβώς εννοεί "σοβαρότερη Χρυσή Αυγή" ο συγκεκριμένος και "στρατευμένος" (με την ευρεία έννοια...) δημοσιογράφος-αναλυτής αλλά και οι όσοι βουλευτές (και πρώην υπουργοί...) δημοσίως και με σοβαρότητα λένε "έχουμε να κάνουμε με κόμμα που το έχει ψηφίσει μισό εκατομμύριο Έλληνες..."; Να συζητήσουμε στα σοβαρά την κυβερνητική συνεργασία με το νεοναζιστικό μόρφωμα, αν, ας πούμε, "σοβαρευτεί"... κάπως και αντί να σπάει κεφάλια μεταναστών "απλώς" θα... τους στραμπουλάει τα χέρια; Που θα.. ρίξει νερό στο κρασί του κι' από κει που αρνείται το Ολοκαύτωμα θα δεχθεί πως άντε ίσως και να υπήρξε το Νταχάου και... μισό Μαουτχάουζεν; Υποστηρίζουν οι αναλυτές και δημοσκόποι, ότι η ψήφος στην ΧΑ είναι στην συντριπτική της πλειοψηφία ψήφος οργής και απαξίωσης του πολιτικού συστήματος, όχι συνειδητή "ιδεολογική" ψήφος. Και αντί το πολιτικό σύστημα να κάτσει και να βρει πολιτικές που θ' απαλύνουν τον πόνο και την οργή του κόσμου από τις μονομερείς θυσίες και το οικονομικό αδιέξοδο, προσφέροντας ελπίδα προοπτικής και ανάπτυξης μαζί με τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις που πρέπει να γίνουν, αυτό.... μελετάει πως θα συνεργασθεί ενδεχομένως με το "δοχείο οργής" (κατά το δοχείο νυκτός...), για να εξακολουθήσει να παραμένει στην εξουσία! Μωραίνει Κύριος ον βούλεται απωλέσαι...
Δεν υπάρχει αμφιβολία πως η κρίση κατέστησε επιτακτικότερη την ανάγκη αναδιάταξης του πολιτικού σκηνικού που μεταπολιτευτικά αφέθηκε στην πελατειακή λογική, αυτουπονομεύθηκε και διεφθάρει. Υπάρχει ένα πολιτικό κενό (ουσίας, όχι δημοσκοπικών ευρημάτων και κυβερνησιμότητας μόνο) που πρέπει να καλυφθεί. Αυτό, όμως, είναι αδιανόητο να επιχειρηθεί η να μεθοδευθεί με ενίσχυση... και αναγνώριση ρόλου σε ναζιστές, παλαιοκομμουνιστές και... ψεκασμένους! Αλίμονό μας, δηλαδή. Φυσικά και απαιτείται, και μάλιστα επειγόντως, ένα νέο όραμα και σχέδιο, καθώς επίσης και οι "δομές" που θα το υπηρετήσουν. Το νέο, θα είναι πολυσύνθετο και η ρήξη με το παρελθόν, δεν μπορεί να γίνει με φθαρμένα υλικά, ιδέες και ανθρώπους. Παρθενογένεση, δεν υπάρχει. Να ψάξουμε και να επιλέξουμε τους ικανότερους από το υπάρχον και το δυνάμει πολιτικό προσωπικό. Αφού μελετήσουμε προσεκτικά την ζώσα και διαμορφούμενη πραγματικότητα- εντός και εκτός Ελλάδος- τις απαιτήσεις και τις προϋποθέσεις της. Αν εκβιαστικά και με "λογικές" επιβίωσης και παραμονής σχημάτων στην εξουσία (η, από την άλλη,με την ανόητη... γενναιοδωρία να "αφήσουμε τους αιθεροβάμονες να δοκιμάσουν"!) αποφασίσουμε να παίξουμε εν ου παικτοίς, προοπτική λύσης και ελπίδας δεν πρόκειται να υπάρξει.
Το "επιχείρημα" (που διατυπώνεται για τον ΣΥΡΙΖΑ, που έρχεται από το παρελθόν, δεν γνωρίζει το παρόν και έχει μόνο συνθήματα για το μέλλον) ότι "χειρότερος από τους σημερινούς δεν μπορεί ν' αποδειχθεί" η το απείρως πιο επικίνδυνο "να συνεργασθούμε με μια σοβαρότερη Χρυσή Αυγή" (η γιαγιά μου έλεγε "το λίγο σκ@τό, μαγαρίζει το πολύ μαγέρεμα"...), μπορεί να διατυπώνονται από οργή , απελπισία, μικροκομματική ιδιοτέλεια (κυρίως τα περί ΧΑ), αλλά δεν φέρουν κανένα φορτίο λογικής, ρεαλισμού και σεβασμού στην δημοκρατία. Αυτή που έχουμε. Για όσο την έχουμε....