Ακροδεξιά μέσα, που θα ήταν πολύ αστεία αν δεν ήταν τόσο επικίνδυνα, στοχοποιούν και επικηρύσσουν δημοσιογράφους. Πρώτα τον υποφαινόμενο, μετά τον συνάδελφο Τάσσο Θεοδωρόπουλο, ο οποίος ήδη ξυλοκοπήθηκε από τρεις αγνώστους, και τέλος – προς το παρόν – τον επί χρόνια συντάκτη του υπουργείου Εθνικής Άμυνας, Πάρι Καρβουνόπουλο.
Οι ομοφοβικοί χαρακτηρισμοί, ψυχωσικής παθολογίας εκτός από γελοίοι, δεν ενοχλούν κανέναν, ούτε καν τους στόχους τους – όμως αποδεικνύουν το νοητικό επίπεδο των κυνηγών κεφαλών που συντάσσουν αυτά τα κείμενα.
Το αστείο είναι ότι αυτή τη γλώσσα και επίπεδο είχαμε να την διαβάσουμε από τις αλησμόνητες εποχές της Αυριανής, όταν κατασπάραζε τον Χατζιδάκι και τον Ιόλα. Δηλαδή, η σύγχρονη ακροδεξιά υιοθετεί τον δημόσιο λόγο του παλαιού ΠΑΣΟΚ, ανακαλώντας το έκτρωμα του Ανδρέα Παπανδρέου, τις εποχές που εκείνο βυσσοδομούσε εναντίον κάθε πολιτισμικού κεφαλαίου στην Ελλάδα, οδηγώντας την πλειοψηφία του κόσμου στον χυδαίο κόσμο του νεόπλουτου, του αμόρφωτου, του χονδροειδούς. Αυτή η κατρακύλα μας έχει οδηγήσει σήμερα στην κατάντια του να θεωρείται κυρίαρχη πολιτική νοημοσύνη η αισθητική φτηνής βιντεοκασσέτας.
Στον κόσμο της χειραγωγούμενης δικαιοσύνης, εκεί όπου αθωώνονται και απαλλάσσονται λαθρέμποροι πετρελαίου και μαχαιροβγάλτες που ξεκοιλιάζουν μετανάστες για διασκέδαση, εισαγγελείς και συμβούλια επικρατείας κρατούν επί 36 μήνες προφυλακισμένο τον απεργό πείνας Κώστα Σακκά, χωρίς δίκη, αυθαίρετα διαστρεβλώνοντας κάθε έννοια νομιμότητας προκειμένου να εξυπηρετούνται ακροδεξιές ιδεολογικές αγκυλώσεις και να παραδειγματίζονται οι αμφισβητίες αυτών. Το κομματικό γραφείο της Νέας Δημοκρατίας, επί της ουσίας φερέφωνο της κυβέρνησης, σε δελτίο τύπου, παρεμβαίνει και απροκάλυπτα υπεραμύνεται της απάνθρωπης και άδικης φυλάκισης του, επικαλούμενο πως ο Σακκάς κατηγορείται για «αναρχία και τρομοκρατία». Στην πρώτη περίπτωση προκλητικά δηλώνεται ότι ποινικοποιείται η θεωρητική σκέψη, στην δεύτερη επικαλούνται άγνωστα στοιχεία, που ποτέ δεν έχουν κατατεθεί σε κάποιο δικαστήριο.
Στην Πάτρα, συμμορίες Ναζιστών, κατά την διάρκεια περιπολίας τους για την επιβολή τρομοκρατίας στους δρόμους, τραμπουκίζουν μέλη της lgbt oργάνωσης νέων Blender, την ώρα της αφισοκόλλησης για την προβολή ταινίας Μilk. Στην Καλαμάτα, ο δήμαρχος Παναγιώτης Νίκας (ΝΔ) δηλώνει επίσημα ότι η Ναζιστική συμμορία της Χρυσής Αυγής είναι ευπρόσδεκτη να διεξάγει το μισανθρωπικό της φεστιβάλ στην πόλη. Πρόκειται για μια εκδήλωση της οποίας το ιδεολογικό υπόβαθρο σαφέστατα παρακινεί το κοινό σε διάπραξη εγκλημάτων εναντίον μειονοτήτων. Παράλληλα, ο υπουργός Δικαιοσύνης, Κος Χαράλαμπος Αθανασίου, θεωρεί ότι δεν είναι προτεραιότητα το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο, αφήνοντας έκθετες τις φυλετικές και άλλου είδους μειονότητες στον ολοένα και πιο οξύ κοινωνικό κλίμα.
Από την τερατώδη αυτή πραγματικότητα, δεν θα μπορούσε να λείπει ο Υπουργός Υγείας, Κος. Άδωνις Γεωργιάδης, που ως συνήθως προκαλεί ασύστολα την δημοκρατική και ανθρωπιστική συνείδηση μας, ταυτόχρονα ερεθίζοντας τα ταπεινότερα ένστικτα των πολιτών, με δηλώσεις όπως «Πρέπει να κάνουμε την ζωή των μεταναστών όσο πιο δύσκολη μπορούμε.».
Λίγες μέρες μετά, προτίμησε να θέσει τέλος στη ζωή του παρά να απελαθεί στην Ακτή Ελεφαντοστού, ένας 20χρονος, στις τουαλέτες σε ένα αστυνομικό τμήμα των Γρεβενών. Αυτός ο τάφος είναι μόνο ένα από τα πολλά κολαστήρια στα οποία είναι στοιβαγμένοι άτυχοι άνθρωποι που βρέθηκαν στην Ελλάδα και παρέμειναν εγκλωβισμένοι εδώ λόγω της συνθήκης του Δουβλίνου, μην μπορώντας να φύγουν, έρμαια στο έλεος της παρωδίας που αποτελεί σήμερα το κράτος.
Προσθέστε σε αυτές τις περιπτώσεις και τους φυλακισμένους στα στρατόπεδα συγκέντρωσης της Αμυγδαλέζας, Κορίνθου, Μυτιλήνης και όπου αλλού, την ομηρία των κατοίκων της Ιερισσού, τα εκατομμύρια ζωντανών-νεκρών άνεργων, και τις διώξεις και δημόσιες διαπομπεύσεις οροθετικών στην Αθήνα, και διαφυλικών στην Θεσσαλονίκη. Θα εμφανιστεί ξεκάθαρα και απειλητικά μια εικόνα ενός κράτους που κάνει επιχειρήσεις μαζικής εκκαθάρισης. Από τους διαδρόμους των Υπουργείων μέχρι τα πεζοδρόμια των πόλεων έχει ξεσπάσει ανθρωποκυνηγητό εκ μέρους της άρχουσας τάξης και των εκτελεστικών οργάνων της, εναντίον οποιουδήποτε εκπροσωπεί οτιδήποτε άλλο εκτός από το συμφέρον της.
Δεν μιλάμε πια για μεμονωμένα περιστατικά ή την δίωξη μιας συγκεκριμένης ομάδας – κάτι απέναντι στο οποίο εφησυχάζοντας οι μικροαστοί και ασυνείδητοι, μιας και οι εκάστοτε «λίγοι» ή «άλλοι» αφήνουν αδιάφορο τον αποχαυνωμένο όχλο. Οι περιπτώσεις πλέον συσσωρεύονται, και η μια κοινωνική ομάδα προστίθεται στην επόμενη. Εν τέλει, απομένει κυρίαρχη μόνο εκείνη η δομή που απαιτεί την ένοπλη καταστολή του κόσμου, της νομικής αυθαιρεσίας, της κοινωνικής πρόκλησης και της στοχοποίησης ομάδων. Όλα αυτά προκειμένου να απασχολείται η κοινή γνώμη με οτιδήποτε άλλο πέρα από την συνεχιζόμενη διάλυση της χώρας. Η τακτική του ολοκληρωτικού καπιταλισμού, ή αλλιώς οικονομικού εγκλήματος, ασκείται, ταυτόχρονα, με ελάχιστες αντιδράσεις – δηλαδή, διαλύονται δημόσιες επιχειρήσεις, από την ιδιωτική ραδιοτηλεόραση μέχρι πάσης φύσης ακρώνυμα, προκειμένου να πουληθεί η περιουσία τους όσο-όσο σε ιδιώτες. Οι τελευταίοι, εντελώς συμπτωματικά, παραμένουν οι ίδιοι και οι ίδιοι κεφαλαιοκράτες που ορίζουν τις κυβερνήσεις των τελευταίων 30 ετών.
Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, λέγονται ανήκουστα πράγματα από τον Κινέζο εκπρόσωπο της Cosco, κατά την διάρκεια της βράβευσης από τον Κου Βενιζέλο, όπου ευχήθηκε «να γίνει η Ελλάδα ένα νέο Ντουμπάϊ της Μεσογείου» . Δηλαδή, ο Κινέζος ευεγέρτης μας, μας εύχεται μια καπιταλιστική κόλαση όπου η άρχουσα τάξη εκτονώνει τον πλέον χυδαίο ναρκισσισμό και υπερκατανάλωση, ενώ το όλο «θαύμα» στηρίζεται στους εκατοντάδες χιλιάδες δούλους που ζουν κατά δεκάδες σε κοντέινερ, σε θερμοκρασίες φούρνου, χωρίς καν κλιματιστικό, και πληρώνονται 150 δολάρια το μήνα. Μέχρι και μαζικούς ευνουχισμούς των εργαζομένων έχουμε ακούσει ότι γίνονται στα εργοτάξια πέριξ των πολυτελών ξενοδοχείων του Ντουμπάϊ προκειμένου να ελέγχεται η λίμπιντο και άρα η ενέργεια των δύστυχων αυτών ανθρώπων, ως επί τω πλείστω πρόσφυγες από εμπόλεμες ζώνες της Νοτιοανατολικής Ασίας και της κεντρικής Αφρικής. Αν η επίκληση στα οικονομικά κέρδη που προσφέρει η μαζική δουλεμπορία δεν είναι ξεκάθαρη απειλή προς όλη την εργατική τάξη, τότε τι άλλο είναι?
Έχουμε λοιπόν – αναρχικούς, μετανάστες, εργατική τάξη, μικροαστούς που οδεύουν προς προλεταριοποίηση, διαφυλικούς, οροθετικούς. Αυτό είναι το φάσμα του πληθυσμού που είναι στο στόχαστρο των διεθνών χρηματοπιστωτικών οργανισμών και τους ντόπιους συνεργάτες τους. Εξαιρούνται εκείνοι που συναλλάσσονται με μαυραγορίτες, ληστές ή εκβιαστές. Πολλές φορές αυτοί είναι το ίδιο το κράτος, άλλες μια σκιά που αυτό αφήνει στην γενικότερη ανομία και αήθεια που διέπει τις κοινωνικές και εργασιακές σχέσεις σε καιρούς όπου όλοι-λίγο πολύ κυκλοφορούμε αγριεμένοι για πάμπολλους κοινούς λόγους.
Η κοινωνική διάσπαση δεν είναι ο στόχος, ούτε η στρατηγική. Πιθανόν δεν αφορά τους κους. Σαμαρά και Βενιζέλο η ιδεολογία που επικαλούνται οι νοσταλγοί του Ναζισμού και οι οικονομικοί τους εκπρόσωποι. Απλά, διά μέσου αυτών, και προκειμένου να παραμείνουν στην εξουσία, ασκούν πολλαπλής φύσης βία, απαραίτητη ώστε να παραπαίει το κοινωνικό σώμα από σοκ σε δέος, ανίκανο να αντιδράσει, όχι επειδή το κάθε χτύπημα δεν είναι αισθητό, αλλά επειδή η ταχύτατη επανάληψη αυτών καθιστά κάθε αντίσταση μάταιη.
Σε συμβολικό λόγο: σου βάζουν φωτιά, πας να την σβήσεις, σου κόβουν το νερό, παίρνεις την πυροσβεστική, δεν έχεις πληρώσει το τηλέφωνο – και πριν το καταλάβεις είσαι ένας Έλληνας του 2013. Όμηρος, τρομοκρατημένος, και έτοιμος για πολλούς συμβιβασμούς προκειμένου να πάψεις να υποφέρεις.
Παριστάνοντας πως αυτά δεν συμβαίνουν ξεπερνάμε το περίφημο «δεν ήξερα που πήγαιναν τα τρένα» που επικαλούνταν ως άλλοθι οι Γερμανοί για να αποποιηθούν την ευθύνη των στρατόπεδων θανάτου, όπου εκτελούνταν οι πρώην γείτονες και συμμαθητές τους. Αυτό το σημείο το ξεπεράσαμε όταν ανεχτήκαμε την Αμυγδαλέζα, το αστυνομικό τμήμα Μοσχάτου και Δραπετσώνας, την απέλαση των Σύριων και πόσα άλλα. Τώρα, φτάνουμε στο επόμενο σημείο εξευτελισμού – ίσως τον πιο ανατριχιαστικό όλων, το θλιβερό «η αντίσταση ήταν μάταιη», όπως ψέλλιζαν οι ελάχιστοι που κατάφεραν να επιβιώσουν από τα ίδια στρατόπεδα, προσπαθώντας να δικαιολογήσουν την σχετική έλλειψη εξεγέρσεων. Είναι δυνατόν να έχει καμφθεί κάθε ήθος στην κοινωνία? Όχι. Όμως, και πολύ δυστυχώς, οι άρχουσες τάξεις μπορούν να δέχονται άπειρες εκκλήσεις για την ηθική και την νομιμότητα. Εάν είναι διεφθαρμένες, που σε ένα βαθμό όλες είναι, δεν ενδιαφέρονται για τίποτε άλλο πέρα από την πιθανότητα να υποστούν φυσική επίθεση.
Έτσι, ανήμποροι να ξεπεράσουμε το σημείο εκείνο όπου τα επιχειρήματα έχουν εξαντληθεί, και να προχωρήσουμε σε έμπρακτή αντίσταση, ίσως επειδή είμαστε δειλοί, ίσως επειδή είμαστε πολύ αδύναμοι, έχουμε παγώσει, και κοιτάμε εμβρόντητοι την πολιτική ηγεσία του τόπου να επιτελεί ένα ασύλληπτα μοχθηρό σχέδιο που οδηγεί την χώρα με μαθηματική ακρίβεια σε καταστάσεις που θα θρηνούμε για πάντα. Ο ανασχηματισμός της κυβέρνησης ήταν μια θεατρική παράσταση που επιβεβαιώνει ότι η πολική ηγεσία της χώρας είναι όχι μόνο προδοτική και επικίνδυνη, αλλά και προκλητική.