Την 28η Μαρτίου, σύσσωμος ο ηλεκτρονικός και έντυπος Τύπος μετέδωσε αυτό που από πολλούς ειδικούς επαγγελματίες του χώρου και ερευνητές χαρακτηρίστηκε ως «η μεγαλύτερη DDoS (Destributed Denial of Service) κυβερνοεπίθεση που έχει λάβει ποτέ χώρα στην ιστορία του διαδικτύου» με θύμα την anti-spam οργάνωση Spamhaus και πιθανολογούμενο θύτη το σλικ ψυχροπολεμικό Κέντρο Δεδομένων Cyberbunker, το επονομαζόμενο και παράδεισο του spam, με έδρα το Κλέτινγκε της Ολλανδίας (εικ.).
Η μαζικότητα της επίθεσης υπολογίστηκε στα 300 gigabits το δευτερόλεπτο. Κι αν το νούμερο σαστίζει τα εγκεφαλικά σας κύτταρα, μάθετε πως πρόκειται κυριολεκτικά για μία «κουτσουλιά» μπροστά στο 1.28 terrabit που μπορείς να «σβήσεις» με μοναδικό εργαλείο ένα... τσεκούρι!
Και για να έχει κανείς μία πιο ολοκληρωμένη εικόνα του τι λέμε, υπενθυμίζουμε ότι, σε σχέση με τα 300 gigabits, το 1.28 terrabit ισούται με 4 φορές μεγαλύτερο φάσμα συχνότητας ή, πιο απλά, με 4 φορές μεγαλύτερη τιμή ρυθμού μετάδοσης δεδομένων!!!
Κι αν νομίζετε πως πρόκειται για αστειότητα, σφάλλετε. Διότι, αυτό επιχείρησαν μία μέρα πριν (27η Μαρτίου) 3 άνδρες στην Αίγυπτο, σε μία καθόλου sophisticated, αλλά εξαιρετικά αποτελεσματική απόπειρα σαμποτάζ.
Τα κίνητρα και η ταυτότητά τους παραμένουν ακόμη άγνωστα. Ωστόσο, όπως ανέφερε το πρακτορείο Reuters, η επιχείρηση αποκαλύφθηκε όταν οι λιμενικές αρχές της Αιγύπτου εντόπισαν μία ψαρόβαρκα έξω από τις ακτές της Αλεξάνδρειας και συνέλαβαν τους 3 επιβαίνοντες που προσπαθούσαν να κόψουν με τσεκούρι υποθαλάσσιο καλώδιο τύπου SEA-ME-WE 4 (εικ.).
Και για να αντιληφθεί κανείς το μέγεθος των συνεπειών, αρκεί να αναφέρουμε ότι το εν λόγω καλώδιο αποτελεί τη βασικότερη σύνδεση της Ασίας με την Ευρώπη, καθώς εκτείνεται από τη Γαλλία μέχρι τη Μαλαισία, συνδέοντας την Ιταλία, τη Βόρεια Αφρική, τη Μέση Ανατολή και τη νότια Ασία (εικ.).
Οι συλληφθέντες, τις φωτογραφίες των οποίων «ανέβασε» στο Facebook το πολεμικό ναυτικό, ανακρίνονται από τις αιγυπτιακές αρχές.
Αυτό είναι ένα καλό παράδειγμα για να καταλάβουμε κάτι που συνήθως ξεχνάμε και απωθούμε, απορροφημένοι στα φιλικά-προς-το-χρήστη και γι' αυτό παραπλανητικά interfaces των υπολογιστών μας: πως το διαδίκτυο δεν «υπάρχει» και λειτουργεί πάνω ή μέσα σε κάποιο άυλο «συννεφάκι», αλλά στη γη, στο έδαφος, στη γαία, μέσα σε εκατοντάδες υπόγεια και υποθαλάσσια καλώδια, τα οποία μπορούν επίσης να κοπούν κατά τύχη ή από πρόθεση - τόσο γελοιωδώς απλά.
Την πρωτοκαθεδρία στην επικοινωνία την έχει η υλική υποδομή και, κατ' επέκταση, η γεωστρατηγική και πολιτική διάσταση των δικτυώσεων της πληροφορίας.
Οι περισσότερες μεγάλες χώρες διαθέτουν ένα «πλεόνασμα» καλωδίων στις ακτές τους. Ωστόσο, η απώλεια έστω κι ενός από αυτά σημαίνει αυτομάτως ότι όλη η κυκλοφορία θα πρέπει να συνωστιστεί στις απομείνασες συνδέσεις, προκαλώντας «συμφόρηση». Και πράγματι, από τη στιγμή που τα περισσότερα από αυτά τα καλώδια διέρχονται μέσα από στενές γεωγραφικές «αορτές» όπως το Σουέζ, δεν είναι καθόλου δύσκολο για έναν επίδοξο σαμποτέρ να διακόψει μέσα σε ελάχιστο χρόνο μία ολόκληρη δέσμη συνδέσεων.
Οι πρόσφατες επιθέσεις στις διαδικτυακές υποδομές (υποθέσεις «Cyberbunker» και «Αιγυπτιακό καλώδιο») δείχνουν ότι υπάρχουν δύο τρόποι διεξαγωγής ασύμμετρου πολέμου στην εποχή του Διαδικτύου:
Εάν στόχος σου είναι μία μεμονωμένη εταιρεία, βοηθάει πολύ να γνωρίζεις πώς να συντονίσεις χιλιάδες «υπολογιστές-ζόμπι» σε μία συγκεκριμενοποιημένη, στοχευμένη επίθεση. Μία τέτοια επιχείρηση έχει το πλεονέκτημα ότι επιτρέπει στους κανονικούς χρήστες να παραμείνουν on line.
Εάν, όμως, ο στόχος σου είναι μεγαλύτερος, μία χώρα ή μία ήπειρος, όλα όσα χρειάζεσαι για να «σμπαραλιάσεις» το δίκτυο είναι στοιχειώδης καταδυτικός εξοπλισμός και μερικά κοφτερά εργαλεία.
Με άλλα λόγια, να εγκαταλείψεις το δωμάτιό σου και να εκτεθείς στο πεδίο της μάχης...
Ποιος είπε ότι ο παλαιού τύπου πόλεμος που απαιτεί την ένσαρκη παρουσία και την κατάληψη εδαφών τελείωσε;