Ο Keanu Reeves επιστρέφει στον παλιό, καλό και άκαμπτο εαυτό του, για να γεμίσει με ξύλινη ερμηνεία ένα κούφιο ρομάντζο που ψάχνει ενδιαφέρον σε εύρημα δανεισμένο από heist-movie. Στις αίθουσες την Πέμπτη 16 Ιούνη ως Το Σχέδιο του Χένρι.
Καλοκάγαθος κι αδιάφορος υπάλληλος διoδίων μπλέκεται σε ένοπλη ληστεία τράπεζας εν αγνοία του κι εκτίει την ποινή του αδιαμαρτύρητα επειδή δεν έχει και τίποτα καλύτερο να κάνει. Όταν αποφυλακίζεται τρία χρόνια αργότερα, σ’ έναν κόσμο τελείως αλλαγμένο απ’ αυτόν που είχε αφήσει, παίρνει απόφαση στιγμής να διαπράξει το έγκλημα για το οποίο τιμωρήθηκε. Την κατάσταση περιπλέκει το ερωτικό ενδιαφέρον που τον τσουγκράει με αμάξι και όλως τυχαίως προβάρει πρωταγωνιστικό ρόλο για έργο στο θέατρο που κρύβει τούνελ προς την τράπεζα.
Τα ασαφή κίνητρα του χαρακτήρα του Reeves είναι το βασικό ενδιαφέρον μιας ταινίας που θα μπορούσε να αφορά πολύ περισσότερο στην απόγνωση του να μην ξέρεις τι θες να κάνεις στη ζωή σου, παρά στο πώς να περάσεις την ώρα σου κυνηγώντας ρομαντική και ειδωλοποιημένη, φλου εικόνα του περιβόητου ονείρου ζωής. Ξεκινώντας με ένα 10λεπτο setup που θα μπορούσε να αναχθεί σε ιδιοφυές αν δεν οδηγούσε απλώς στον κατήφορο της συνέχειας, το σενάριο μένει από καύσιμα αρκετά νωρίς, όταν προδίδει το σχέδιό του να ακολουθήσει φορμουλαϊκή πορεία προς ανακυκλωμένο love story, αντί να ασχοληθεί λιγάκι και με τους χαρακτήρες του, μπας και σου δώσει λίγο ψαχνό να μασουλήσεις.
Τα αρώματα από heist movie σε στυλ Σφαίρες πάνω απ’ το Μπρόντγουεη (1994), ή αν προτιμάς, κάτι από Μικροαπατεώνες (2000), δεν αρκούν για να δώσουν νοστιμιά στην ταινία, ειδικά όταν δεν τους δίνεται και κανένα ιδιαίτερο screen-time, ώστε ν’ αποτελέσουν τίποτα περισσότερο από έξυπνη χαριτωμενιά στην σύλληψη, αλλά αδιάφορη λεπτομέρεια υποβράθρου στην υλοποίηση. Ωστόσο, η σύγκρουση των στόχων του χαρακτήρα του τίτλου, με αυτόν του ρομαντικού ενδιαφέροντος που παίζει ελαφρά εκτός τόνου η Vera Farmiga, σχεδόν κάνει αποτελεσματικό τον παραλληλισμό του δράματος της ταινίας με αυτό του Βυσσινόκηπου που παίζει από πίσω, έστω κι αν η ανάδειξη του Reeves σε αναπάντεχο ιδανικό πρωταγωνιστή του έργου του Chekhov δεν καταφέρνει ποτέ να ανατρέψει το μειδίαμα δυσπιστίας σου.