Αφορμή πολλών διαδικτυακών διαμαχών έχει αποτελέσει τον τελευταίο καιρό το περίφημο βιβλίο του Ζακ Αταλί «Παγκόσμια κατάρρευση σε 10 χρόνια;», στο οποίο για πολλούς αναγνώστες και μπλόγκερς επιχειρείται να αποδειχθεί πως το χρέος είναι κάτι παλιό και «φυσικό», οπότε δεν πρέπει να αμφισβητείται.
Προς πληροφόρηση των αναγνωστών, ο Ζακ Ατταλί υπήρξς επί 10 χρόνια, από το 1981 ως το 1991, σύμβουλος του Γάλλου Προέδρου Φρανσουά Μιτεράν. Το 1991 έγινε ο πρώτος πρόεδρος της Ευρωπαικής Τράπεζας Ανασυγκρότησης και Ανάπτυξης, με έδρα στο Λονδίνο, του οικονομικού οργανισμού που ίδρυσαν οι δυτικοευρωπαικές κυβερνήσεις για να υποστηρίξουν τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης κατά τη μετάβαση τους σε καθεστώς "ελεύθερης" οικονομίας.
Σε ενδιαφέρον post από το Δίκτυο-Ιθάκη κριτικά διακείμενο απέναντι στη ματιά του Αταλί πάνω στην ιστορία και τη φύση του χρέους διαβάζουμε:
«O Jacques Attali στο βιβλίο του συσκοτίζει και αποκρύπτει. Η απόπειρα του είναι να δείξει πως το χρέος είναι κάτι παλιό και "φυσικό", οπότε δεν πρέπει να αμφισβητείται.
Η ουσία του προβλήματος δεν βρίσκεται στο χρέος, αλλά στη "φύση" του νομίσματος, την οποία ο Αριστοτέλης ορίζει με περισσή σαφήνεια. Πρόκειται για κατά συνθήκη γεγονός και όχι κατά φύσιν. Το χρέος έχει να κάμει με αυτό που νόμιζαν (νόμισμα) πως πρέπει να χρησιμοποιούν στις ανταλλακτικές τους σχέσεις. Όπως το νόμισμα, έτσι και το χρέος είναι κάτι που νομίζουμε πως υπάρχει. Ένα "κατά συνθήκην" ψεύδος.
Η φύση του νομίσματος από την αρχαιότητα ως σήμερα έχει αλλάξει και ως εκ τούτου και το χρέος. Το προνόμιο της πόλης ή του βασιλιά ή του κράτους έχει γίνει προνόμιο των τραπεζιτών. Κι εκεί βρίσκεται όλη η ουσία του προβλήματος».