Με τον Θάνο συναντηθήκαμε το Σάββατο βράδυ στο Σύνταγμα και προσπαθήσαμε να μιλήσουμε μέσα στο χαμό από λέιζερ, την τσίκνα των ψησταριών και στο συνεχές πηγαινέλα του πλήθους που εκτονωνόταν μουντζώνοντας τη Βουλή. Δεν ήταν εύκολο. Καταλήξαμε σε ένα διπλανό μέρος που προσφέρεται για chill out, με μια σερβιτόρα στα πρόθυρα νευρικής κρίσης που θα μπορούσε να είναι δεσμοφύλακας στο Άουσβιτς, μόνο δεν μας πλάκωσε με το δίσκο στο κεφάλι (παραλίγο). Παρόλη τη σαδίστρια, ήμασταν όλοι σε πολύ καλή διάθεση. Οι Lost Bodies ήταν το κύριο θέμα, αλλά δεν μιλήσαμε μόνο γι’ αυτούς, η συζήτηση παρεκτράπηκε πολλές φορές και ακούστηκαν επαναστατικά συνθήματα, κλαρίνα, πανκ και λίγο τέκνο στο τέλος μαζί με τις σφυρίχτρες των αγανακτισμένων (θυμίζοντας τις ένδοξες μέρες των ρέιβ πάρτυ). Περίπου αυτό που είναι οι Lost Bodies δηλαδή, ένα από τα πιο ξεχωριστά σχήματα που διαθέτουμε [που πρόσφατα έγιναν ένα πολύ ωραίο ντοκιμαντέρ από τον Γιάννη Μισουρίδη] και από τα ελάχιστα που επιβιώνουν για σχεδόν τρεις δεκαετίες. Ενεργό (με full energy) και καλύτερο από ποτέ. Το site τους διαθέτει τα πάντα, ή σχεδόν τα πάντα, απολαυστικό υλικό για να περιηγηθείς ώρες και να σου φτιάξει το κέφι. Ή να προβληματιστείς. Οι Lost Bodies διαθέτουν χιούμορ, το πιο δυνατό όπλο για να αντιμετωπίσεις τα πάντα, χιούμορ έξυπνο και χιούμορ ακαταμάχητο. Όπως κι ο Θάνος. Δεν χρειαζόταν η συνέντευξη για να τον αγαπήσουμε, αλλά από το Σάββατο το βράδυ τον αγαπάμε ακόμα περισσότερο…
Συνέντευξη: M.Hulot
Φωτο: Freddie F.
«Την μπάντα ξεκινήσαμε δύο φίλοι που μέναμε πολύ κοντά», μας λέει. «Μετά από 10 χρόνια περίπου αρχίσαμε να παίζουμε ζωντανά. Μέχρι τότε δεν είχαμε ξαναπαίξει live».
Γιατί;
Ο Αντώνης ντρεπόταν.
Ούτε τώρα εμφανίζεται.
Ο ίδιος λέει ότι δεν μπορεί την επανάληψη. Βέβαια για να πω την αλήθεια μου, δεν σφύζουμε και από υγεία. Ο Αντώνης, λοιπόν, δεν έχει ιδιαίτερη υπομονή και με τις επαναλήψεις των κομματιών στις πρόβες, δεν αντέχει. Αλλά και παλιά ντρεπόταν. Αφού του λέγαμε, να του φορέσουμε μία κούτα, να ανοίξουμε δύο τρύπες και να παίζει έτσι στη σκηνή. Βασικά θα είχε τρελή απήχηση κάτι τέτοιο. Ο Αντώνης είναι ο βασικός μουσικός του σχήματος αυτός γράφει τα κομμάτια, εγώ ασχολούμαι περισσότερο με τους στίχους.
Αλήθεια έπαιζες δημοτικά;
Ναι, παλαιότερα. Έπαιζα ζουρνά και φλογέρα χωρίς ράμφος. Ο ζουρνάς είναι απίστευτα δυνατό όργανο, υπήρχε πριν ανακαλυφτεί το κλαρίνο, έπαιζες και ακουγόταν σε όλο το τετράγωνο, λες και είχε ενίσχυση. Η καταγωγή του είναι από κεντρική Ελλάδα. Το είχα πάρει, θυμάμαι, από κάτι Τσιγγάνους. Όσο για τη φλογέρα, μου την είχε δώσει ένας βοσκός και μου έκαναν μαθήματα πάλι οι τσιγγάνοι. Επαγγελματικά έπαιζα 4-5 χρόνια. Εκείνο τον καιρό δεν υπήρχαν ρεμπέτικες κομπανίες και παίζαμε σμυρναίικα, δημοτικά και κάποια ρεμπέτικα. Η αφίσα για να καταλάβεις, έγραφε «Τραγούδια ανατολίτικα, γιαννιώτικα, λυπητερά», από το στίχο του Παλαμά. Η παραδοσιακή μουσική για εμένα είναι εξαιρετικά πλούσια και είναι ένα πολύτιμο απόσταγμα. Από τη στιγμή που δεν γνωρίζουμε τον δημιουργό αλλά αυτά αυθυπόστατα περνούν από γενιά σε γενιά, είναι πολύ σημαντικά. Έκανα κάποτε μια εκπομπή στο ραδιόφωνο, λεγόταν «Ανισόπεδες Υπερβάσεις». Είχα βάλει μία φορά λοιπόν, να παίζει το «Revolution» των Spacemen 3 και λέω, τι να βάλω μετά; Και πετάω ένα τσάμικο από τον Σίμωνα Καρρά. Για εμένα αυτό ήταν λογικό. Μέχρι που μπήκε κάποια στιγμή έντρομος ο άνθρωπος που είχε το σταθμό και μου είπε «Μπήκαν άλλοι στη συχνότητά μας!». Όταν του εξήγησα πως εγώ τα είχα βάλει, έμεινε σύξυλος ο τύπος.
Και πώς πέρασες από τον ζουρνά στους Lost Bodies;
Αυτά έγιναν παράλληλα. Αγαπούσα πάρα πολύ τη δημοτική μουσική, άκουγα όμως και underground μουσική των '70s, μετά μπήκα στο punk, και μάλιστα σε μια εποχή που οι παλιοροκάδες απαγορευόταν να ακούνε τέτοια. Αλλά θα μου πεις, τι απαγορεύεται και κουραφέξαλα; Μπήκε ένας τύπος τις προάλλες σε ένα μαγαζί που πουλούσε αναγεννησιακή μουσική και ρωτάει την ιδιοκτήτρια «Βόζεκ έχετε;» και του λέει εκείνη «Τι Βόζεκ, κύριέ μου; Η μουσική σταμάτησε στο 1500!». Και μετά μου λες για παλιοροκάδες που δεν ακούνε punk και πανκιά που δεν ανέχονται την electronica! Ταυτόχρονα άκουγα και jazz και ηλεκτρονική μουσική. Σιγά-σιγά άρχισα να ακούω Χρήστου, Ξενάκη, Στοκχάουζεν. Στο τέλος άρχισα να οργανώνω rave πάρτυ, και έφυγα με... Πίσσα και Πούπουλα.
Τι είχε γίνει με την εκπομπή του Hope στον «902» που ήσουν καλεσμένος;
Ήταν η τελευταία εκπομπή του στο σταθμό, μετά τον έδιωξαν! Η συνέντευξη πήγαινε πολύ καλά, έρρεε ο λόγος, κάναμε το καλαμπούρι μας, τραγουδήσαμε και ζωντανά μερικά κομμάτια χωρίς να βάζουμε περιορισμούς στο τι θα πούμε, άναβε όμως συνέχεια το φως. Λέω «τι διάολο, το έχουν συνδέσει με τη φωνή μας;». Και όταν τελείωσε η εκπομπή μού εξήγησε ότι την είχαμε γαμήσει, θα γινόταν μακελειό! Η πλάκα λοιπόν ήταν ότι και τον Hope τον έδιωξαν, και εμένα με έβρισαν που πήγα να δώσω συνέντευξη στον «902». Δεν καταλάβαιναν όμως ότι εγώ είχα πάει να μιλήσω στον φίλο μου, που εκτός των άλλων ήταν και γατόνι, επαγγελματίας. Μη νομίζεις πάντως ότι είχαμε πει τίποτα τρομερό. Μια ψιλοκριτική για την πολιτική κατάσταση, ίσως πάλι να έφταιγαν κάποιες βρισιές που έχουν τα τραγούδια -βρισιές βέβαια με λόγο ύπαρξης μέσα στο στίχο αλλά για ένα σταθμό του ΚΚΕ, αυτό είναι πολύ hardcore υπόθεση. Δεν θέλει όμως πολύ να καταλάβεις τι παίζει, είναι παλαιολιθικά τα μυαλά. Οι άνθρωποι κάνουν κάτι αυτιστικές πορείες, που ξεκινούν χωριστά από όλο τον κόσμο και πάνε από Ομόνοια-Πανεπιστημίου. Αυτό το πράγμα δεν είναι πορεία, αδερφέ, αυτό είναι παρέλαση! Σήμερα, μάλιστα, που ζούμε σε μια εποχή τόσο άγρια, αυτό καταντά γελοίο. Εγώ έχω ζήσει και τη χούντα, τέτοια αγριάδα δεν έχω ξαναδεί. Τα έχουν σαρώσει όλα. Μαζικές απολύσεις, καταπάτηση δικαιωμάτων κεκτημένων.
Έχεις καλή σχέση με τον υπολογιστή;
Άριστη. Δουλεύουμε κυρίως με υπολογιστή και είναι μια ανακούφιση, γιατί κερδίζουμε χρόνο και χρήμα, που μας λείπει άλλωστε. Για εμένα ο υπολογιστής είναι και αυτός μουσικό όργανο. Τόσο η φλογέρα όσο και το πιάνο είναι μουσική τεχνολογία που κάποιος την ανακάλυψε. Έτσι και ο υπολογιστής είναι κατά μία έννοια ένα όργανο μουσικό που δίνει συγκεκριμένα αποτελέσματα.
Πες μας για το «Live στο Μέγαρο Μουσικής».
Είχαμε παίξει το «Κουαρτέτο για τέσσερα τυριά». Και είχαμε ξεκινήσει κάπως έτσι: Είχαμε πάρει τρίφτες και παίζαμε για ρεγκάτο καπνιστό κ.λπ., και ενώ η παρτιτούρα ήταν για προτριμμένο τυρί, εμείς το παίξαμε ζωντανά. Το όλο concept ήταν ότι δύο αλητάμπουρες κερδίζουν εισιτήρια για το Μέγαρο από εκπομπή στο ραδιόφωνο και πάνε εκεί και προκαλούν πανικό μέχρι που τους διώχνουν με τις κλωτσιές. Όλη αυτή η αλητεία μάς σώζει από έναν πολύ επικίνδυνο ακαδημαϊσμό. Υπάρχουν φυσικά πολλά αριστουργήματα σε αβάντ γκαρντ συνθέσεις και σοβαρά δομημένα έργα, αλλά μπορείς να βρεις διαμάντια και σε παραγωγές που δεν παίρνουν τόσο σοβαρά τον εαυτό τους, π.χ. σε κομμάτια πανκ μουσικής. Για εμένα, δηλαδή, μπορεί να είναι αριστούργημα τόσο το «Ανατολή-Δύση» του Ξενάκη, όσο και το «Too Drunk to Fuck» των Dead Kennedys.
Πώς θα χαρακτήριζες τη μουσική που παίζετε;
Έχει λεχθεί για τους Lost Bodies ότι παίζουν post avant gard, άλλοι πάλι λένε ότι παίζουν anal rock, μέχρι και μυστική τρομοκρατία! (γέλια). Για εμάς θα ήταν πολύ βαρετό και θλιβερό να παίζαμε μόνο ένα είδος μουσικής. Ποτέ δεν μπλέξαμε τη μουσική μας με οικονομικά ζητήματα, οπότε ήμασταν πάντα ειλικρινείς και παίζαμε αυτό που θέλαμε, αυτό που νιώθαμε. Παρά το γεγονός ότι η μουσική μας είναι «σλάλομ», πηδά από το ένα είδος στο άλλο, υπάρχει ένα κοινό που μας παρακολουθεί χρόνια τώρα και αυτό μας ευχαριστεί πολύ. Είναι δύσκολο, βλέπεις, για το κοινό να ακούει ένα κομμάτι χιπ χοπ και μετά ένα harcore και μετά ένα punk.
Ξεκινήσατε την καριέρα σας κυκλοφορώντας δύο κασέτες.
Ναι, μας βόλευε και σαν υλικό, χρησιμοποιήσαμε την κασέτα για να πειραματιστούμε στον ήχο μας – την καθυστερούσαμε, την πειράζαμε, κολλούσαμε σελοτέιπ στα μικρόφωνα για να παραμορφώνουμε τον ήχο. Ή έβλεπες στο επόμενο στάδιο που είχαμε κάτι μπομπίνες και συνεχώς τις κόβαμε και τις κολλούσαμε και φτιάχναμε τις λούπες μας κάπως έτσι. Τώρα τα πράγματα είναι πολύ πιο εύκολα και απλά.
Πώς είναι η πειραματική σκηνή της Αθήνας σήμερα;
Η αλήθεια είναι ότι αυτή την εποχή οι τέχνες «πλανάρουν», ξέρεις, σαν να βρισκόμαστε στο νεκρό σημείο του εκκρεμούς, δεν ξέρεις πότε θα πάρει φόρα και θα αρχίσει πάλι. Μου αρέσουν πάντως οι «Mohammad» και οι Drog_A_tek, είναι πολύ ελπιδοφόρα ονόματα.
Τι κατάληξη θα έχουν οι διαδηλώσεις στο Σύνταγμα;
Τη συνήθη. Θα τις προβοκάρουν και θα τις διαλύσουν. Θα βάλουν τους κλασικούς τραμπούκους τους να κάνουν φασαρία και έτσι όπως είναι μέσα ηλικιωμένοι και παιδάκια, θα γίνει χαμός. Με πήρε τις προάλλες ένας φίλος από Καρπενήσι και μου είπε ότι ήταν η πρώτη φορά που μαζεύτηκαν 150 άτομα στην πλατεία. Μου θυμίζει έντονα εποχή Γρηγορόπουλου, αλλά διαδεδομένη σε ευρύτερη βάση. Η βία που επικαλούνται οι πολιτικοί ότι ασκεί ο κόσμος δεν είναι άλλη από τη βία που του ασκούν οι ίδιοι. Δεν είναι βία να κόβεις συντάξεις, μισθούς, το μέλλον; Έτσι κι αλλιώς το δημόσιο λόγο τον έχουν οι πλούσιοι και οι τεχνοκράτες. Βγαίνουν μετά και ανακοινώνουν με σοβαροφάνεια και απάθεια πως κόβουν μισθούς.
Ποιος συγγραφέας θα έγραφε τη μουσική βιογραφία των Lost Bodies;
Η αλήθεια είναι ότι ένας άνθρωπος ξεκίνησε να τη φτιάξει, αλλά μάλλον βαρέθηκε και ακόμα την επεξεργάζεται. Αν μπορούσα να διαλέξω εγώ, πάντως, κάποιον, θα έλεγα τον Boris Vian. Είχε κάνει μία βιογραφία κάποτε που έγραφε ό,τι να ’ναι, πράγματα εντελώς απίθανα. Ναι ,αυτός θα ήταν ό,τι πρέπει για τη βιογραφία μας.
Στο καφενείο, στο juke box που παίζει Lost Bodies, τι άλλο μπορείς να ακούσεις;
Δημοτικά, πανκ, λαϊκά, τα πάντα.
Γιατί είστε «χαμένα κορμιά»; Πώς βγήκε το όνομα;
Ήμασταν στην Καλλιθέα, στην πλατεία. Εκεί γίνονταν κάτι πολιτικές ζυμώσεις, προοδευτική αριστερά, προοδευτική μιζέρια, λέω εγώ. Μπήκαμε, λοιπόν, μέσα και προβοκάραμε τη συζήτηση. Και μόλις μας βλέπουν με μακρύ μαλλί, κολλητά παντελόνια κ.λπ., μας βουτάνε να μας σαπακιάσουν, και λέει ένας από το πλήθος «αφήστε τους, ρε, αυτοί είναι χαμένα κορμιά». Και κάπως έτσι γλιτώσαμε το ξύλο. Τιμής ένεκεν βαφτιστήκαμε έτσι.
Είσαι υπέρ ή κατά της βίας;
Είμαι υπέρ. Δεν συμφωνώ με την τυφλή βία. Χίλιες φορές όμως βία, παρά απάθεια. Ωστόσο, συμφωνώ απόλυτα με τη συγκεκριμένη ειρηνική διαμαρτυρία και βγάζω το καπέλο στον κόσμο που τα κατάφερε. Το ότι είμαι υπέρ το καταλαβαίνεις και από τα κομμάτια μου. Το «Γελάστε», για παράδειγμα, το δηλώνει ξεκάθαρα. Βλέποντας όλες αυτές τις ζυμώσεις στο Σύνταγμα, νιώθω ότι βρισκόμαστε σε ένα προ-εξεγερσιακό στάδιο. Και το λέω αυτό λαμβάνοντας υπόψη τις τόσες διαφορετικές κουλτούρες που συναντιούνται αυτές τις μέρες στις πλατείες. Μία εξέγερση δεν την κάνουν οι 1000 που ανήκουν σε ένα κόμμα ή μια ιδεολογία, αλλά όλος ο αγανακτισμένος λαός.
Ποια συνθήματα σού έμειναν πιο έντονα από τις διαδηλώσεις;
«Αφήστε μας να ζήσουμε, αλλιώς θα σας γαμήσουμε». «Έτσι κι αλλιώς ήμαστε όλοι σκλάβοι, καλύτερα να πεθάνουμε στους δρόμους παρά στα νοσοκομεία του Λοβέρδου».
Σε έναν ΜΑΤατζή τι θα έλεγες;
Κοίτα, ο κόσμος λέει συνήθως: «Αφήστε τα όπλα και ελάτε από εδώ». Εγώ θα τους έλεγα «πάρτε τα όπλα και ελάτε από εδώ!». Είναι καλό να είμαστε έτοιμοι σε κάθε περίπτωση. Πάντως, έχει υιοθετηθεί μία πολύ προκλητική στάση από τα ΜΑΤ. Κοιτούν τα παιδιά στις πορείες και τους απευθύνονται: «Αλέξη, έλα σε μένα, κοίτα με, Αλέξη». Ή στον άλλο που του είχαν ανοίξει το κεφάλι, του έλεγαν να βάλει κολόνια, δεν είναι τίποτα.
Τι ετοιμάζετε ως γκρουπ;
Οκτώβρη - Νοέμβρη θα κυκλοφορήσουμε ένα cd σε περιορισμένα αντίτυπα. Είναι ήδη έτοιμο και έχει ήδη κυκλοφορήσει στο YouTube, αλλά όχι όλα τα κομμάτια.
Ποια ταινία είδες τελευταία και σου άρεσε;
Μου άρεσε το Dog Days, το αυστριακό. Τελευταία μου άρεσε πολύ και η ταινία για την Pina Baus του Wim Wenders.
Είναι αλήθεια ότι στο Ρόδον ανέβηκε κάποια και σε πλάκωσε με ένα πλαστικό μπουκάλι;
Ναι, είναι αλήθεια. Εκεί που τραγουδάγαμε και τα σπάγαμε στο Ρόδον, αισθάνομαι κάποιον από πίσω μου να με βαράει. Γυρνάω και είναι μία και φωνάζει «Πρεζόνιααα». Η γυναίκα την είχε ακούσει για τα καλά. Το αστείο της υπόθεσης είναι ότι νόμιζαν πως το είχαμε στήσει εμείς το σκηνικό και μας έλεγαν «μπράβο!».
Κάποιο άλλο απρόοπτο που έχει συμβεί;
Θυμάμαι παίζαμε μια φορά στο indie free festival στο Πεδίο του Άρεως και από κάτω παιζόταν ξύλο. Μας λέει λοιπόν ο διοργανωτής, παιδιά βγείτε να παίξετε για να κρατήσουμε τη φάση!
Τα τελευταία χρόνια σου έχει διαγνωστεί μία αρκετά σοβαρή ασθένεια. Τι έχεις να πεις στον κόσμο με παρόμοια προβλήματα υγείας;
Έχω σκλήρυνση κατά πλάκας. Όταν το έμαθα σοκαρίστηκα. Μετά πέρασα το στάδιο που δεν μπορούσα να συμβιβαστώ με την ιδέα και λίγο-λίγο έμαθα να ζω με αυτό. Πρόβλημα είναι τα κιλά που έχω πάρει από τις ενέσεις που κάνω, και έχω χάσει τα πιπίνια που με κυνηγούσαν άλλοτε. Η γυναίκα μου πάντως απτόητη, έχει μια μεγάλη παντόφλα που κάνει θόρυβο «πάφα πούφα», αλλά δεν πονάει. Ναι, η αλήθεια είναι ότι η σκλήρυνση είναι hardcore. Αν είναι να έχεις κάτι, να είναι τουλάχιστον κάτι σοβαρό, τι, φλωριές θα κάνουμε; Σίγουρα η ζωή σου αλλάζει και δεν έχεις πλέον τίποτα για δεδομένο. Δεν μπορείς να κάνεις τα ίδια σχέδια που έκανες. Μη νομίζεις, έχει το σασπένς του το πράγμα. Δεν υπάρχει φάρμακο για την ασθένεια. Κάνεις κάποιες ενέσεις ή παίρνεις χάπια που καθυστερούν την εξέλιξή της. Παίζει όμως μεγάλο ρόλο και η ψυχοσύνθεση του ατόμου. Εγώ πάντοτε σαν άνθρωπος ήμουν αισιόδοξος, καλαμπουρτζής και επικοινωνιακός. Ίσως γι' αυτό και να καθυστέρησε τόσο να εμφανιστεί η ασθένεια. Αν ήταν να πω κάτι σε άτομα που έχουν την ασθένεια ή οτιδήποτε άλλο, θα ήταν να μην το βάλουν κάτω. Όπως λένε, μπορεί να αποδειχτεί στο τέλος ότι οι απαισιόδοξοι είχαν δίκιο, οι αισιόδοξοι, όμως, θα περάσουν καλύτερα σε όλη τη διάρκεια.
Πώς τα βγάζεις πέρα; Ασχολείσαι με κάτι άλλο εκτός της μουσικής;
Είμαι άνεργος δύο χρόνια τώρα. Όταν πήγα στο ταμείο ανεργίας μου είπε μια κυρία: «Γιατί, κύριέ μου, δεν βρίσκετε δουλειά;», λες και είναι το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο. Της απάντησα και εγώ «μου είπαν πως αν περάσω τον ένα χρόνο άνεργος θα πάρω τη χρυσή κάρτα ανεργίας, την golden mothercard, αληθεύει;» και σκάλωσε.
Θες να δηλώσεις κάτι τελευταίο;
Ξέρεις πως γαμάει ο αστακός; Με μακαρονάδα!