Η DreamWorks παραδίδει το καλύτερο animation που έχεις πετύχει σε οθόνη μέχρι σήμερα, στο sequel της ανέλπιστης επιτυχίας που σου σύστησε έναν απ’ τους πιο ακαταμάχητους ήρωες του χρωματιστού κινηματογραφικού παλμαρέ. Στις αίθουσες την Πέμπτη 2 Ιούνη.
Πάνω που είχε βρει το kung fu του, το αχόρταγο πάντα με τη φωνή του Jack Black ετοιμάζεται να το χάσει μια και καλή μαζί με τη γούνα του, εξ αιτίας κακιασμένου παγωνιού που ακούγεται πολύ σαν τον Garry Oldman κι έχει βάλει γινάτι να κατακτήσει την Κίνα ολόκληρη με τη βοήθεια της τελευταίας λέξης της τεχνολογίας και του μόνου πράγματος που μπορεί να σταματήσει τις πολεμικές τέχνες: τα κανόνια του χαμού.
Πιάνοντας τα πράγματα από εκεί που τα άφησε το πρωτότυπο προ τριετίας, αλλά χωρίς να έχει καμιά απαίτηση να το φρεσκάρεις, ή καν να το έχεις δει, το sequel σου επανασυστήνει σύντομα τους χαρακτήρες, πριν σε ρίξει κατευθείαν στην πλοκή του, που στη βάση της έχει αρώματα ενός απ’ τα κλασικότερα αφηγηματικά χαρακτηριστικά της παράδοσης μιας χώρας που τρέχει πιο γρήγορα κι απ’ τους υπερεπεξεργαστές που παράγει, και σταματάει μονάχα να νοσταλγήσει τα παλιά, στα ελαφρύτερα, ή βαρύτερα τεχνοφοβικά σενάρια τηλεοπτικά, κινηματογραφικά, ή γενικότερα μυθοπλαστικά σενάρια της κληρονομιάς της.
Την ασιατική κληρονομία της καταγωγής της φέρνει στην οθόνη και η σκηνοθέτις, Jennifer Yuh, η οποία αντικαθιστά το σκηνοθετικό δίδυμο που έφερε την όχι εντελώς ανέλπιστη, αλλά ούτε και τόσο αναμενόμενη επιτυχία της πρώτης ταινίας, εισάγοντας στην καινούρια της εποχή την DreamWorks, ή αλλιώς, την εταιρεία που έγινε ναυαρχίδα του animation με τον πνιγμένο στις pop αναφορές της εποχής του Shrek (2001) και τις προσαρμογές των ηρώων του Shark Tale (2004) στις μούρες των voice-over πρωταγωνιστών της. Η Yuh συνεχίζει την οδό που χάραξαν οι προκάτοχοί της και στήνει ένα εντελώς αυτάρκες σύμπαν, που δεν χρειάζεται ούτε τα εποχιακά αστεία για να σου περάσει το πηγαίο κι αγνό χιούμορ του, ούτε τις σχεδιαστικές εκπτώσεις για να σου πουλήσει τις παιχνιδιάρικα ευσεβής στιλιστικές του επιρροές.
Ποντάροντας σε animation που βγάζει μάτια με την ακρίβεια, την ευκρίνεια και τη λεπτομέρειά του ακόμα και στο καλά διαχειρισμένο 3D του, το Kung Fu Panda 2 ισσοροπεί απολαυστικά ανάμεσα στην αθωότητα που απαιτείς για τους μικρότερους θεατές του και τα κρυμμένα ενήλικα χιουμοριστικά καραμελάκια που χρειάζεσαι για να το δεις δίπλα τους, προσφέρει ατόφια δραματική αψίδα για να’χει κάτι να παρακολουθείς, εντυπωσιάζει με την φρεσκάδα της δράσης και την μαεστρία της αισθητικής του, και πάνω απ’ όλα σκορπάει χαμόγελα με έναν απ’ τους πλέον ακαταμάχητους χρωματιστούς χαρακτήρες που έχουν περάσει από κινηματογραφική οθόνη, τουλάχιστον από την εποχή που η Dream Works μετέτρεψε εκείνο το πράσινο όγκρε της σε εισιτηριοθηρική μηχανή παραγωγής δολαρίων.