Σε μια αποκαλυπτική συνέντευξη του ο διεθνής ολυμπιονίκης των Η.Π.Α στις καταδύσεις έσπασε τη σιωπή του και μίλησε για την ταραχώδη προσωπική του ζωή που μαστιζόταν από προβλήματα αλλά και μια διαρκή μάχη για μια θέση στο βάθρο. Σήμερα είναι σύμβουλος στην Εθνική Ομάδα Κατάδυσης των ΗΠΑ και προπονητής στην περίφημη Λέσχη Καταδύσεων της Νότιας Καλιφόρνιας και δήλωσε στην Ελένη Ξενάκη για το Βήμα ότι αισθάνεται "απελευθερωμένος". Είπε μεταξύ άλλων:Για το διάσημο ατύχημα του στη Σεούλ το 1994 που σχεδόν του κόστισε την καριέρα του: «Προσκρούοντας στο νερό άκουσα τις κραυγές του κόσμου. Αναδυόμενος κατάλαβα τι γινόταν. Το πρώτο συναίσθημα που ένιωσα ήταν ντροπή. Βλέποντας τα αίματα να πέφτουν στο νερό παρέλυσα από φόβο: λίγους μήνες πριν είχα πάρει τα αποτελέσματα των εξετάσεων για ΗΙV και ήμουν θετικός. Ο Ρον Ο΄ Μπράιαν, ο προπονητής μου, ήταν από τους λίγους που γνώριζαν το “μεγάλο μυστικό”. Μόλις με έραψε ο γιατρός, πήγαμε οι δυο μας μια βόλτα και μου είπε: “Είχες μια υπέροχη καριέρα ως εδώ. Δεν είσαι υποχρεωμένος να συνεχίσεις”. Του απάντησα ότι είχα κάνει πολύ δρόμο και πολλή δουλειά για να τα παρατήσω χωρίς να δώσω τη μάχη μου. “Τότε είναι σαν να μη συνέβη τίποτε. Συνέχισε!” μου είπε. Μισή ώρα μετά το ατύχημα έκανα την επόμενη βουτιά, την πιο υψηλά βαθμολογημένη σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Δεν ήταν τυχαίο. Το χτύπημα ήταν ευλογία. Με έμαθε να εστιάζω καλύτερα, να μην έχω τη φόρα του άτρωτου φαβορί». Για την απόφαση του να αποκαλύψει ότι πάσχει από τον ιό HIV: «Ζώντας με ένα τέτοιο μυστικό είναι σαν να βρίσκεσαι αποκλεισμένος σε ένα νησί. Τα μυστικά μάς απομονώνουν. Γι΄ αυτό η αλήθεια είναι απελευθερωτική. Αυτός ήταν και ο λόγος που έγραψα το βιβλίο το 1994, και εκεί τα είπα όλα». Για τη σεξουαλικότητα του (έχει δηλώσει ανοικτά ότι είναι γκέι): «Είμαι αυτός που είμαι. Και αυτή είναι η ζωή μου». Για τις τάσεις αυτοκτονίας που είχε στα εφηβικά του χρόνια: «Υπέφερα από κατάθλιψη όταν ήμουν νέος. Εχω κάνει αρκετές απόπειρες αυτοκτονίας, ακόμη και στα δώδεκά μου. Οπως βλέπετε, καμία... δεν πέτυχε. Τότε έλεγα: “Δεν καταφέρνω ούτε να σκοτωθώ”». «Η μητέρα μου. “Εφυγε” πριν από μερικά χρόνια αλλά είναι πάντα μαζί μου. Σχεδόν την ακούω να μου λέει: “Μην ανησυχείς, όλα θα πάνε καλά”. Δεν ήταν Ελληνίδα αλλά μια Σκωτσεζο-ιρλανδέζα που μαγείρευε ελληνικά φαγητά για χάρη του μπαμπά. Ο μουσακάς, το αρνάκι και ο μπακλαβάς ήταν τα αγαπημένα μου φαγητά, και χωρούσαν πάντα στα τραπέζια που έκαναν για τη Γιορτή των Ευχαριστιών δίπλα στην κλασική γαλοπούλα». Για τη μητέρα του:
Πολλά συνέβαιναν εκείνον τον καιρό, αλλά έπρεπε να δείχνω άτρωτος. Έτσι με μεγάλωσαν. Ο πατέρας μου ήταν σκληρός. Δεν δεχόταν ότι είμαι γκέι. Ήμουν ο μοναχογιός που θα συνέχιζε το όνομά του. Είχαμε πάντα δύσκολη σχέση. Τον φρόντισα τους τελευταίους μήνες της ζωής του. Αυτή η περίοδος ήταν εξαιρετικά θεραπευτική και για τους δυο μας. Συγχωρέσαμε και αποδεχθήκαμε ο ένας τον άλλον. Λίγο πριν από το τέλος παραδέχθηκε πως έκανα γι΄ αυτόν ό,τι δεν είχε κάνει εκείνος για μένα. Αυτό ήταν το πιο τίμιο πράγμα που είχε κάνει για μένα". Για τους «δαίμονες» του και τη δύσκολη σχέση με τον πατέρα του: "
Για το στρες του πρωταθλητισμού: «Στα δεκαέξι μου πήρα το πρώτο μου ολυμπιακό μετάλλιο. Ηταν το 1976 στο Μόντρεαλ, απ΄ όπου έφυγα με το ασημένιο. Ο τότε προπονητής μου, ο Σάμιουελ Λι, είχε μεγάλες απαιτήσεις από μένα. Οταν σε μια βουτιά έκανα κάποιο λάθος, με περίμενε έξαλλος από θυμό και μου είπε: “Δείξε μου τι σόι πρωταθλητής είσαι”. Ενιωσα αποτυχημένος. Για πολλά χρόνια δεν ένιωθα καθόλου περήφανος γι΄ αυτό το μετάλλιο. Πίστευα ότι είχα απογοητεύσει τον προπονητή μου, την πατρίδα μου, τους γονείς μου».
Για τη σχέση του με την τέχνη:«Για μένα οι καταδύσεις δεν ήταν αγώνες, ήταν παράσταση. Γι΄ αυτό και δεν έκανα μόνο τις κλασικές προπονήσεις αλλά και χορό. Διάφορα είδη χορού. Σε όλη μου τη ζωή έδινα παραστάσεις με κάποιον τρόπο. Ενάμισι έτους τρύπωνα στην τάξη μπαλέτου της αδελφής μου. Στα τρία μου ανέβηκα στη σκηνή. Στην πραγματικότητα ποτέ δεν εγκατέλειψα την αγάπη μου για τις τέχνες. Στα χρόνια που έμεινα εκτός αθλήματος, μεταξύ διαφόρων ενασχολήσεων, όπως το να εκπαιδεύω σκύλους, ασχολήθηκα επαγγελματικά με την υποκριτική».
Για την κακοποίηση του: «Στα είκοσί μου χρόνια ήμουν ένας κακοποιημένος νέος. Είχα βιαστεί από τον σύντροφό μου και παρ΄ όλα αυτά έμενα μαζί του επί έξι χρόνια. Για κάποιον λόγο πίστευα ότι αυτό μού άξιζε. Βγαίνοντας από αυτή τη σχέση έχασα τον πατέρα μου. Εκείνη ήταν μια περίοδος που έκανα εντατικά ψυχοθεραπεία. Τότε βγήκε και το “Βreaking the surface” (σ.σ.: Σπάζοντας την επιφάνεια) που μιλούσε για όλα και έγινε αφορμή για συνεντεύξεις με την Οπρα Γουίνφρεϊ και την Μπάρμπαρα Γουόλτερς. Λίγες ώρες πριν από τη συνέντευξη με την Μπάρμπαρα πέθανε ο ψυχίατρός μου. Στη συνέντευξη πήγα και ήμουν πέρα για πέρα αληθινός, αλλά παρ΄ όλη την υποστηρικτική στάση της Μπάρμπαρα ήταν δύσκολο. Ένιωθα για ακόμη μία φορά εγκατάλειψη, αυτό το συναίσθημα που έχουν τα παιδιά που έχουν υιοθετηθεί».
Για τη στάση του στο θέμα της υιοθεσίας παιδιών από γκέι ζευγάρια και την υιοθεσία γενικότερα: «Στα είκοσι πέντε μου το ήθελα πολύ. Σήμερα πιστεύω ότι για διάφορους προσωπικούς λόγους δεν θα ήταν δίκαιο για το παιδί. Είμαι όμως υπέρ της υιοθεσίας από γκέι ζευγάρια. Έχω γνωρίσει μάλιστα έναν μικρό αθλητή ο οποίος υιοθετήθηκε στην Καμπότζη από έναν γκέι και σήμερα έχει δύο μπαμπάδες».
Ολόκληρη η συνέντευξη εδώ
Πηγή:tovima.gr