Η πρώην Ψιλικατζού και τα 10 πράγματα στην πόλη που ξεπερνούν το sci-fi

Αν δεν την ξέρεις ως Κωνσταντίνα Δελημήτρου, την ξέρεις ως Ψιλικατζού (http://xpsilikatzoy.wordpress.com/) - blogger στον καιρό που τα blogs δεν αντιμετωπίζονταν με καχυποψία, αλλά ως επανάσταση του γραψίματος. Αν όχι, τότε την ξέρεις ως αισθητικό, λογίστρια, πωλήτρια πλαστικών επεμβάσεων, κειμενογράφο ή ψιλικατζού. Ούτε; Ε, τέλος πάντων, η Κωνσταντίνα έγραψε το δεύτερο βιβλίο της, τους Υπόκοσμους, μια ιστορία επιστημονικής φαντασίας - και όμως, στην Αθήνα βρίσκει 10 πράγματα που την ξεπερνούν.1. I Am LegendΜνημον-Ιός με μηδενικό χρόνο επώασης και άμεση μεταδοτικότητα, κυρίως από τα ΜΜΕ. Άδειοι (εμπορικοί) δρόμοι, οι περιπτεράδες κάνουν χρυσές δουλειές με τα «ενοικιάζεται» και «πωλείται». Μόνο το «εκπτώσεις» δεν πούλησε. Φέτος δεν είχαμε εκπτώσεις, εκποιήσεις είχαμε. Άσε που τώρα πρέπει να αλλάξεις και συνήθειες γιατί τα μαγαζάκια που ψώνιζες δεν υπάρχουν. Τα ρούχα, τα παπούτσια, τα αξεσουάρ, όλα όσα είχες αγοράσει, δεν είναι απλά αντικείμενα, είναι πια ενθύμια και μάλιστα μεγάλης συναισθηματικής αξίας από τα μαγαζάκια που έκλεισαν. Σχεδόν σου προκαλεί θλίψη να τα φοράς. Αλλά και να τα φορέσεις ποιος θα σε δει; Όπως o Will Smith, μόνοι σε άδειους δρόμους περπατάμε. Οι ιδιοκτήτες των άδειων κτηρίων όμως, απτόητοι. Ούτε τα ενοίκια ρίχνουν ούτε τον «αέρα» κόβουν. Ο κλασσικός ο τυχοδιώκτης ο Έλληνας. Περιμένουν μάλλον τη λήξη της κρίσης. 2. The IslandΗ επέλαση των κλώνων είναι γεγονός: “Ο Μελένιος”, “Ο Μελένιος Ο Γνήσιος”, “Ο Σάκης”, “O Σάκης O Γλύκας”, “O Σάκης O Ορίτζιναλ”. Όσο ερημώνουν τα μαγαζιά, τόσο γεμίζουν οι γειτονιές με πλανόδιους μικροπωλητές. Σοβαρά τώρα, πρέπει να έχουμε στη γειτονιά ίσα με τρεις παλιατζήδες. Από τρία δρομολόγια ο καθένας να το βάλεις, έχεις μία μόνιμη επέλαση κλώνων κάτω από την πόρτα σου, που αριστοτεχνικά φροντίζουν να μην πέσει ο ένας στον άλλον, που δε σταματάνε να βαράνε ντουντούκες/καμπανάκια/κόρνες/μεγάφωνα, και που καθημερινώς πολλαπλασιάζονται ανά παρτίδες. Η έκδοση Σάκηδων πάντως νικάει τους Μελένιους σο φαρ. 3. Mad Max Η επόμενη μέρα έφτασε. Οι συμμορίες παίρνουν τα ηνία. Κι ενώ πουθενά τριγύρω δεν βλέπεις τον Gibson να ανοίξει τουλάχιστον λίγο το μάτι σου, η πολεμική των Mad Max αυτής της πόλης δείχνει να έχει κάνει τον ορίτζιναλ με τα κρεμμυδάκια. Πρέπει να είσαι πολύ προσεκτικός, κυρίως στην εμφάνισή σου. Άλλωστε αυτό ήταν πάντα το πρώτο που μέτραγε σε αυτήν την πόλη. Η εμφάνιση. Πρέπει να μοιάζεις με τους πολλούς. Πρέπει να μην έχεις πολύ σκούρο δέρμα ή τραβηγμένα μάτια, πρέπει να μιλάς καλά ελληνικά χωρίς τραβηγμένα ή βαριά σύμφωνα και ,εννοείται, πρέπει να προσέχεις και τι φοράς. Όλα σχεδόν τα ρούχα εκτός τζιν και τισέρτ είναι δυνητικά επικίνδυνα πάνω σου. Από κελεμπία μέχρι ζαρντινιέρα. Μέχρι και στολή μπάτσου μπορεί να σε κάψει καμιά φορά. 4. Night Of The Living DeadΤη μέρα βρίσκονται σε τάφους των 100 ζομπιών, 100_ευρώ_το_κεφάλι, μακριά από τα μάτια των ανυποψίαστων Τζώνιζ αυτής της πόλης, ενώ άλλα συνωστίζονται απειλητικά έξω από σπίτια, δίπλα σε αυτοκίνητα, πουλώντας χασίς, κλεμμένα κινητά, ακόμη και το κορμί τους. Τα βράδια όμως δε κρύβονται. Αναδύονται από τη σκόνη της πόλης για να χορτάσουν με τις σάρκες μας. Περιέργως κάποια ξεκινούν το γεύμα από τα σκουπίδια και ακόμη πιο περιέργως, κάποια άλλα σκεπάζονται με χάρτινες κούτες και πέφτουν και πάλι σε λήθαργο. Άλλα είναι πιο επιθετικά. Ορμάνε σε σπίτια, σε ανυποψίαστους περαστικούς (sic) και σε βρώμικα τζάμια αυτοκινήτων. Και από την άλλη έχεις τους Κυνηγούς. Θα τα ψάξουν, θα τα βρουν, θα τα κυνηγήσουν ανελέητα. Βέβαια γλιτώνουμε όπου να ‘ναι. Θα τα φορτώσουν λέει σε βαπόρια και θα τα αφήσουν σε ξερονήσια. Πάντως το καλό με τη μάστιγα των ζόμπι είναι ότι οι “πολίτες” δεν έχουν φόβο. Ζόμπι γεννιέσαι, δε γίνεσαι. 5. Jurassic ParkΈνα περιφραγμένο νησί στο κέντρο της πόλης, λες με ηλεκτροφόρα καλώδια προστατευμένο, ζει ανέμελα τη δική του δόξα. Οι 300 δεινόσαυροι της Βουλής, απολιθώματα μιας άλλης εποχής, κατασκευασμένοι σίγουρα σε εργαστήρια και απαραιτήτως από γονίδια ομοίων τους, βρίσκονται εκεί να μας προκαλούν δέος, τρομάρα, ίσως νοσταλγία των άλλοτε αληθινά πολιτικών όντων και ενίοτε, διασκέδαση. Κυρίως όμως, απορία για την επιμονή τους να μη λένε να εξαφανιστούν από προσώπου γης ή ,τέλος πάντων, για την δική μας επιμονή να κατασκευάζουμε διαρκώς νέους. Ένα πάρκο αναψυχής, γεμάτο θηρία που θα ‘πρεπε να είχαν εκλείψει. Όλα μπορεί να μας τα προσάψει κανείς αλλά σε καμία περίπτωση δε μπορεί να πει ότι λυπηθήκαμε τα έξοδα. 6. Misery Σε αυτήν την πόλη είσαι μόνιμα δέσμιος ενός κάρου τρελάρων στα ΙΚΑ, τις ΔΟΥ, τα ΤΕΒΕ, τα ΤΣΜΕΔΕ και όλα αυτά τα ευφάνταστα μέρη, από τα οποία εξαρτάται κυριολεκτικά η ζωή σου και που πρέπει να πηγαινοφέρνεις εσαεί χαρτάκια, κάνοντας πάντα τη χαζή και την ευγενικιά, παρακαλώντας κάθε μα κάθε μέρα τον Στέφεν, τον θεό, τον ΓΑΠ ή όποιον το σκέφτηκε όλο αυτό τέλος πάντων, να τελειώσει κάποτε το δικό σου μίζερι προτού σου πριονίσουν οι τρελάρες και την τελευταία ρανίδα υπομονής σου. Δεν ελπίζεις πια. Ξέρεις ότι το ψυχολογικό προφίλ της σημερινής σου τρελάρας δεν θα έχει και πάλι σε τίποτα να ζηλέψει την Άνι, μόνο που η δικιά σου θα ξέρει να ξυραφιάζει με ένα βλέμμα. Κι άμα ποτέ ξεμπερδέψεις μαζί της, σύντομα θα έχεις να κάνεις με την διπλανή της. Μέχρι δηλαδή τα επόμενα χαρτάκια, η ζήτηση των οποίων ΔΕ σταματά με τον φυσικό σου θάνατο. Μόνο όταν πεθάνεις και στα χαρτιά αναπαύεσαι. 7. 1984Ο Φόβος μεταλλάσει τους ανθρώπους αυτής της πόλης σε ανθρωπάκια. Όλο και πιο κοντά, πιο αδύνατα αλλά κυρίως όσο πιο απαρατήρητα μπορούμε. Η newspeak μας έβγαλε και όνομα. Δε λεγόμαστε πλέον “Λαός”, “Ψηφοφόροι” ή “Νοικοκυραίοι”. Λεγόμαστε όλοι “Πολίτης” και ενίοτε “Αγανακτισμένος Πολίτης”, “Φιλήσυχος Πολίτης” ή “Ενεργός Πολίτης”. Ανάλογα την προπαγάνδα δατ ιζ. Μόνο που εδώ το ξύλο στους “Πολίτες” δεν πέφτει σε ειδικά διαμορφωμένα δωμάτια από καλά εκπαιδευμένους προσηλυτιστές αλλά στο δρόμο και μάλιστα μπροστά σε κάμερες. Ο Μεγάλος Αδελφός αποφάσισε ότι είναι πιο αποτελεσματικό. Αντί να φαντάζεσαι βία ή να τη βιώνεις μόνος κι έρμος διδάξου δια της ομαδικής θεραπείας. Μόνο έτσι θα ικετεύεις για ακόμη περισσότερη ασφάλεια. Και στην παρέχουν. Τόσα χρόνια σε προστατεύουν από τον Εχθρό που όπου να ‘ναι θα στην πέσει. Από την Ωκεανία, από την Ευρασία, από την Τουρκία… δεν έχει σημασία. Τζούλιες εδώ δεν έχουμε. Έχουμε δηλαδή, αλλά δεν το κάνουν κρυφά και σίγουρα όχι μόνο με έναν πρωταγωνιστή. 8. Planet of the ApesΛογικά ο δικός μας αστροναύτης την έχει ήδη κάνει την μαλακία και οι πίθηκοι είναι ήδη εδώ και άρχουν από πάντα. Τρίχες ιδιαίτερες δε βλέπεις, (εξέλιξη ή σκινχεντ γαρ), βλέπεις όμως πιθηκισμούς όπως τις ίδιες μπλε στολές, τα ίδια τσουχτερά γκλομπ, τις ίδιες ασπίδες. Χαρακτηριστικό τους ο κλασικός πιθηκίσιος εγκέφαλος με αυταπάτες μεγαλείου και υπεροχής του είδους του, με υπερπληθώρα τεστοστερόνης και αυξημένα ένστικτα κυριαρχίας και επιβολής στα άλλα είδη και στο δικό του. Κύρια ασχολία του ο πόλεμος με οποιονδήποτε, οπουδήποτε, οποιαδήποτε στιγμή. Σκοπός του το αίμα και ο θάνατος. Τίποτε λιγότερο. Ζευγάρωμα, τροφή, πολιτισμός, δεν είναι πια σημαντικά για το είδος του. Ζώο. Πρωτεύον αλλά ζώο. Η πόλη είναι επίσημα πια η πόλη των πιθήκων. Το ερώτημα είναι εμείς τι ακριβώς κάνουμε εδώ. 9. I, RobotΕνώ φτιάχτηκαν να μας υπηρετούν, πλέον κυριαρχούν. Είναι τα μόνα που δεν αγγίζουν οι πίθηκοι γιατί ποτέ δεν συναντώνται. Λες και ζουν σε παράλληλα σύμπαντα. Τα δικά μας ρομπότ φτιάχτηκαν για να μας διασκεδάζουν, για να περνάμε την ώρα μας με χαζοπράματα όπως “λάιφστάιλ”, “μεγάλες πίστες”, “μόντελινγκ”, “στάιλινγκ” και τώρα αγωνιζόμαστε να τα φτάσουμε, να γίνουμε σαν κι αυτά. Είναι όλα ίδια και τέλεια. Μόνο το φύλο αλλάζει. Τα θηλυκά για παράδειγμα, είναι κοκκαλιάρικα, είναι ξανθά, με τα ίδια φουσκωτά χείλη, το ίδιο σούφρωμα όταν ποζάρουν, το ίδιο νούμερο (μεγάλα) βυζιά, απαραιτήτως τα ίδια ρούχα και τα ίδια μυαλά. Έχουν πάντα λεφτά και είναι πάντα ευτυχισμένα. Όταν δεν είναι, αυτοαναφλέγονται ή εξαϋλώνονται… κανείς δεν ξέρει, κανείς δεν τα ‘χει δει όταν είναι δυστυχή. Μάλλον θα επιστρέφονται στην εταιρεία για reboot. Και ένα νούμερο μεγαλύτερα βυζιά. Όσο μεγαλύτερα τα βυζιά τόσο πιο “χάπι” τα μποτς.10. The Light FantasticΜέχρι την άφιξη του μωρού μου η πόλη ήταν… βασικά αυτό που νόμιζα ότι όλοι βλέπουμε τριγύρω. Αλλά δεν είναι ακριβώς έτσι. Μόλις πιάσεις ένα πιτσιρίκι στα χέρια σου, αμέσως μετά το τέντωμα του δαχτύλου του προς την πόρτα, μία ακόμη διάσταση της πόλης ανοίγει διάπλατα στα μάτια σου που μέχρι χθες λες και ήταν απαγορευμένο να δεις. Ένας πολύχρωμος, μπαλονοζωσμένος και ενίοτε φουσκωτός κόσμος, αποτελεί μέρος πια της καθημερινότητάς σου, δίπλα στα μάτια όλων που δεν μπορούν να τη δουν, να σε φωτίζει και να σε ζεσταίνει παρόλη τη μαυρίλα που επικρατεί τριγύρω. Το Φανταστικό Φως της πόλης των πιτσιρικιών σε πλημμυρίζει, γεμάτο φωνές και κυρίως, μαζού εν δε ζου. Και μπεμπελιλί. Και ζουζούνια. Γενικά δηλαδή, χαρούμενες παιδικές φάτσες. Που σε ψοφάνε στην κούραση. Μόνο σωματική όμως. Ψυχικά, σου δίνουν κουράγιο για όλα τα προηγούμενα. Και αυτό, είναι επιστημονική φαντασία.To βιβλίο «Υπόκοσμοι» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Λιβάνη