Εναν χαρισματικό μιγάδα από τη Μαρτινίκα επέλεξαν οι γάλλοι σοσιαλιστές ως τον επόμενο γραμματέα του Γαλλικού Σοσιαλιστικού κόμματος. Γιός ενός μετανάστη από τη Μαρτινίκα και μιας εβραίας Αλσατής, ο 51χρονος Χαρλέμ Ντεζίρ, ευρωβουλευτής σήμερα, εκπροσωπεί την ανεκτική και πολυπολιτισμική Γαλλία.
Ομως οι γάλλοι σοσιαλιστές δεν φαίνεται να έχουν πάρει μαθήματα από το παρελθόν, όταν με τα σκάνδαλα και την αλαζονεία των κυβερνήσεών τους χρειάστηκε 10 χρόνια για να συνέλθουν εκλογικά : ο νέος γραμματέας του κόμματος θα οριστεί από την απελθούσα γραμματέα Μαρτίν Ομπρί και τους δεινοσαύρους της σοσιαλιστικής παράταξης -μετά από μήνες παρασκηνιακών μαχαιρωμάτων- και οι ψηφοφόροι θα κληθούν να επικυρώσουν την επιλογή του σε ένα «διακοσμητικό» Συνέδριο τον Οκτώβριο.
«Η μητέρα-βασίλισσα Μαρτίν Ομπρί θα επιλέξει επιτέλους τον δελφίνο της ;» δήλωναν ειρωνικά τις προηγούμενες ημέρες οι αντίπαλοι του συντηρητικού κόμματος.
Ο Χαρλέμ Ντεζίρ είναι ένας χαρισματικός και αγαπητός πολιτικός. Εγινε γνωστός τη δεκαετία του '80 ως πρόεδρος της SOS Ρατσισμός και μπήκε στο Σοσιαλιστικό Κόμμα. Από το 1999 εκλέγεται ευρωβουλευτής. Σπούδασε Φιλοσοφία στη Σορβόννη και δούλεψε πολλά χρόνια ως δημοσιογράφος στο ραδιόφωνο. Ο Πιέρ Μπερζέ, διανοούμενος και πρόεδρος της Yves Saint Laurent έλεγε για τον Ντεζίρ : «Ο άνθρωπος είναι μια από τις στιγμές της ανθρώπινης συνείδησης. Και μια από τις στιγμές τιμής για τη Γαλλία».
Εκπρόσωπος της νέας γενιάς
Επί ημερών του Ντεζίρ η SOS Ρατσισμός έγινε μια από τις πιο γνωστές ΜΚΟ για τα ανθρώπινα δικαιώματα στη Γαλλία. Πρόκειται για έναν πολιτικό που ξεκίνησε να βγάζει φλογερούς λόγους για την πολυπολιτισμικότητα και τους μετανάστες αλλά εξελίχθηκε με τα χρόνια και προσανατολίστηκε στα ανθρώπινα δικαιώματα στα πλαίσια της σύγχρονης δημοκρατίας. Εγινε τόσο διάσημος γύρω στο '90 που τον θεωρούσαν «εκπρόσωπο της νέας γενιάς». Το 1990 η SOS Ρατσισμός αντιτίθεται στον Πόλεμο του Κόλπου κατά του Ιράκ, θέση για την οποία μετάνιωσε ο Χαρλέμ Ντεζίρ στη συνέχεια.
Εγκατέλειψε την SOS Ρατσισμός το 1992 και ίδρυσε ένα εφήμερο πολιτικό κόμμα το «Κίνημα» που μετονομάστηκε στη συνέχεια σε «Κίνημα, Δράση, Ισότητα». Το κόμμα διαλύεται όταν το 1993 γίνεται υποψήφιος βουλευτής των Οικολόγων Πράσινων αλλά δεν εκλέγεται. Μπαίνει στις τάξεις του Σοσιαλιστικού Κόμματος το 1994 και ιδρύει το δικό του Ρεύμα «Σοσιαλιστική Αριστερά». Αποτυγχάνει και στις εκλογές του 1997 και εκλέγεται τελικά το 1999 ευρωβουλευτής. Στο ευρωκοινοβούλιο ασχολείται με τα θέματα της παγκοσμιοποίησης και είναι από τους πρωταγωνιστές για την υιοθέτηση του Φόρου Τόμπιν.
Η Ομπρί ανταποδίδει
Το 2011 στήριξε με όλες του τις δυνάμεις την εκλογή της Μαρτίν Ομπρί στην ηγεσία του Σοσιαλιστικού Κόμματος (απέναντι στη Σεγκολέν Ρουαγιάλ) και φαίνεται ότι αυτή τη στήριξη του ανταποδίδει σήμερα η «ισχυρά κυρία» των γάλλων σοσιαλιστών.
Τα μόνα σκοτεινά σημεία που υπάρχουν στο βιογραφικό του είναι η καταδίκη του το 1987 για ένα pay roll από έναν Σύλλογο για τη Μετανάστευση 8.900 γαλλικών φράγκων. Το δεύτερο είναι ότι 1992 με εντολή του Φρανσουά Μιτεράν του χαρίστηκαν 80.000 φράγκα πρόστιμα για παράνομη στάθμευση, ενώ ήταν πρόεδρος της SOS Ρατσισμός.
Διαδικασία παρασκηνίου
Η επιλογή του για τη θέση του γραμματέα των Σοσιαλιστών έγινε στο παρασκήνιο. Χθες το βράδυ μια τελευταία συνάντηση της Μαρτίν Ομπρί και του Πρωθυπουργού Ζαν-Μαρκ Ερό σφράγισε την απόφαση. Ομπρί και Ερό μοίρασαν τις καρέκλες, η Ομπρί επέλεξε τη θέση του Γραμματέα και του νούμερου 2 ενώ ο Ερό επέλεξε το πρόσωπο που θα αναλάβει τη θέση του εκπροσώπου Τύπου του κόμματος. Αντίπαλο δέος του Χαρλέμ Ντεζίρ ήταν ο ελληνικής καταγωγής Ζαν-Κριστόφ Καμπαντελίς, ο οποίος εκρίθη «μη χαρισματικός».
Ο Ντεζίρ θα ανακοινωθεί απόψε με μια γραπτή ανακοίνωση και οι σύνεδροι θα επικυρώσουν την επιλογή του στο Συνέδριο της Τουλούζ στις 26 Οκτωβρίου. Ο γαλλικός Τύπος ειρωνευόταν σήμερα τη διαδικασία που επέλεξαν ο σοσιαλιστές και υπογράμμιζαν το γεγονός ότι ακόμη και όταν ήταν Γραμματέας των σοσιαλιστών ο ίδιος ο Φρανσουά Ολάντ οι φράξιες του κόμματος δεν του παρέδωσαν ποτέ όλη την εξουσία. «Είναι αυτός λόγος για να αποδυναμώσουν από τώρα και τον Χαρλέμ Ντεζίρ ;» διερωτάται η εφημερίδα Le Monde.