Για ποιο ακριβώς λόγο έχει ανάγκη από βοήθεια η Ισπανία, εφόσον η Μαδρίτη επέμενε εδώ και χρόνια να διατυμπανίζει ότι η χώρα είναι σε θέση να σταθεί μόνη της στα πόδια της;
Λαμβάνοντας ως δεδομένο ότι η Ισπανία δεν είναι Ελλάδα, καθώς μέχρι την έναρξη της κρίσης το 2008, η χώρα παρουσίαζε πλεόνασμα, Αμερικανός οικονομικός αναλυτής, σε παρέμβασή του στο περιοδικό New Yorker, απαντά στο ερώτημα λέγοντας πως υπήρχαν πολλοί καλοί λόγοι για να πιστεύουν οι Ισπανοί ότι θα τα βγάλουν πέρα μόνοι τους: η κυβέρνηση συντηρούσε το χρέος σε χαμηλά επίπεδα, ενώ το τραπεζικό της σύστημα αποτελούσε υπόδειγμα ευρυθμίας και ορθολογικής λειτουργίας.
Η περίπτωση της Ισπανίας προσομοιάζει περισσότερο στην περίπτωση της Ιρλανδίας, στο βαθμό που η κρίση υπήρξε σε μεγάλο βαθμό αποτέλεσμα της κτηματομεσιτικής φούσκας σε συνδυασμό με τα χαμηλά επιτόκια. Αυτό είχε άμεση επίπτωση στις εμπορικές τράπεζες, οι οποίες μη δυνάμενες να αντλήσουν κεφάλαια και να σώσουν οι ίδιες τον εαυτό τους, στράφηκαν στην εξίσου ανίκανη να σηκώσει το φορτίο Ισπανική κυβέρνηση που και αυτή με τη σειρά της στράφηκε για βοήθεια στους Ευρωπαίους εταίρους της.
Η Ευρώπη αντέδρασε με εντυπωσιακή ταχύτητα. Αντί να συνεδριάζει επί μήνες, η Ευρωπαϊκή Ένωση χρειάστηκε μόλις μία συνάντηση των κρατών μελών για να ληφθεί η απόφαση της στήριξης των Ισπανικών Τραπεζών με 100 δισεκατομμύρια ευρώ, τα οποία μάλιστα, σύμφωνα με αρκετούς ειδικούς, ήταν πολύ περισσότερα απ' όσα πραγματικά χρειαζόταν το τραπεζικό σύστημα της Ισπανίας. Οι Ευρωπαίοι όμως ήθελαν να δείξουν πως είναι σε θέση να δράσουν αμεσότατα, χωρίς να αφήσουν κανένα περιθώριο να τεθεί η αποτελεματικότητα της ΕΕ υπό αίρεση.
Τα χρήματα, ωστόσο, δεν θα πάνε απευθείας στις τράπεζες, αλλά σε μία ειδική επιτροπή συσταθείσα από την Ισπανική κυβέρνηση, η οποία θα έχει υπό την επίβλεψή της τις Ισπανικές τράπεζες, διανέμοντας τα χρήματα όπως αρμόζει. Αυτό όμως έχει μία σημαντική συνέπεια, διότι από τη στιγμή που η Ισπανική κυβέρνηση αναλαμβάνει τη διαχείριση του δανείου, το ελαφρώς ανεβασμένο τα τελευταία χρόνια χρέος της, θα αυξηθεί ακόμη περισσότερο. Ένας λοιπόν από τους κινδύνους που εγκυμονεί η οικονομική βοήθεια προς την Ισπανία συνίσταται στο γεγονός ότι ενδεχομένως να μετατρέψει ένα καθαρά τραπεζικό πρόβλημα σε γενικότερη κρίση της χώρας, πράγμα που συνέβη και στην περίπτωση της Ιρλανδίας.
Θα ακολουθήσει, λοιπόν, η Ισπανία τη μοίρα της Ελλάδας, της Ιρλανδίας και της Ισπανίας, με εξωτερικούς ελεγκτικούς μηχανισμούς να υπαγορεύουν την κάθε κίνησή της;
Ο οικονομικός αναλυτής του New Yorker επισημαίνει πως κάτι τέτοιο δεν έχει αποσαφηνιστεί ακόμα, καθώς επισήμως δεν πρόκειται για οικονομική βοήθεια προς την Ισπανική κυβέρνηση, αλλά για ανακεφαλαιοποίηση του Ισπανικού τραπεζικού συστήματος από τα ευρωπαϊκά ταμεία σταθερότητας.
Το Σαββατοκύριακο, ο Ισπανός πρωθυπουργός δήλωσε ότι δεν τίθεται ζήτημα διαπραγμάτευσης της εθνικής κυριαρχίας της χώρας του ούτε θέσης αυτής υπό επιτήρηση, τη στιγμή που ο υπουργός οικονομικών της Γερμανίας Β. Σόιμπλε δήλωνε πως, όπως και στις προηγούμενες περιπτώσεις βοήθειας, έτσι και σ' αυτήν την περίπτωση, η όλη διαδικασία θα επιβλέπεται από ειδικό κλιμάκιο του ΔΝΤ, της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.
Διότι, κανείς δεν προσφέρει έτσι αφειδώς χρήματα δίχως βαριά ανταλλάγματα!