Με άρθρο του στους Financial Times ο επικεφαλής της Παγκόσμιας Τράπεζας, Ρόμπερτ Ζέλικ κρούει τον κώδωνα του κινδύνου για τις οικονομίες της Ισπανίας και της Ιταλίας και τις επιπτώσεις που μπορεί να έχει ενδεχόμενη διάσωσή τους.
«Η Ιταλία και η Ισπανία είναι πολύ μεγάλες για να καταρρεύσουν ή για να διασωθούν», αναφέρει μεταξύ άλλων ο κ. Ζέλικ στο άρθρο του που φέρει τον τίτλο: «Η Ευρώπη αναλώνεται σε μία ατέρμονη συζήτηση για το τοίχος προστασίας»,
Λίγο πριν αποχωρήσει από τη θέση του στην Παγκόσμια Τράπεζα, ο κ. Ζέλικ αμφισβητεί ευθέως την πολιτική που ασκούν οι Ευρωπαίοι επιμένοντας πως η Ένωση ασχολείται με το τείχος προστασίας παρά το γεγονός ότι έχει ρίξει «δισεκατομμύρια ευρώ σε πακέτα διάσωσης».
Όπως επισημαίνει, η διαδικασία ενίσχυσης δεν πρέπει να σταματήσει, αλλά δεν μπορεί να αποτελεί ακόμα και τώρα το κεντρικό πολιτικό ζήτημα στις Βρυξέλλες, τη στιγμή μάλιστα που τα βλέμματα έχουν μεταφερθεί στην Ιταλία και την Ισπανία, οι οποίες «είναι πολύ μεγάλες για να καταρρεύσουν ή για να διασωθούν».
Μάλιστα, τονίζεται χαρακτηριστικά πως ακόμα και τα ακραία μέτρα που έλαβε η Ευρωπαϊκή Κεντρική τράπεζα δεν κατάφεραν να λύσουν τα προβλήματα των δύο χωρών.
Ο Ρόμπερτ Ζέλικ αναφέρει στο άρθρο του ότι η Γερμανία έχει δίκιο υπό μία έννοια, καθώς υπάρχει επιτακτική ανάγκη να γίνουν διαρθρωτικές αλλαγές, ωστόσο επισημαίνει πως σκοπός είναι να δοθεί στην Ιταλία και την Ισπανία η πολιτική στήριξη για να δεχτούν οι πολίτες αυτές τις αλλαγές, για να θεωρήσουν ότι οι θυσίες τους δεν πάνε χαμένες, ειδικά στην Ισπανία όπου η ανεργία διαμορφώνεται στο 23%.
«Οι Ευρωπαίοι αντί να τσακώνονται για το ύψος του τοίχους προστασίας, θα πρέπει να δώσουν κεφάλαια στην Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων - ύψους για παράδειγμα 10 δισ. ευρώ - ώστε αντί να μειώσει το δανεισμό να τον αυξήσει και να γίνουν επενδύσεις», αναφέρεται χαρακτηριστικά.
Παράλληλα, ο κ. Ζίλεκ κάλεσε τον Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο να αποδεσμεύσει κεφάλαια που «κάθονται» ώστε να κατευθυνθούν στις φτωχότερες περιοχές της Ευρώπης για επενδύσεις.
Τα τείχη προστασίας έχουν λόγο ύπαρξης, τονίζει ο Ρόμπερτ Ζέλικ, αλλά δεν είναι αυτοσκοπός και μάλιστα «η ατέρμονη συζήτηση αποπροσανατολίζει».
Καταλήγει τονίζοντας ότι ο συνδυασμός των διαρθρωτικών αλλαγών, της περικοπής δαπανών, αλλά και της αύξησης της ρευστότητας, των επενδύσεων και του ανοίγματος των αγορών θα έχουν τα επιθυμητά αποτελέσματα.