Από τη Μεγάλη Εβδομάδα βγαίνουν τα... μεγάλα μαχαίρια στην προεκλογική αντιπαράθεση ΠΑΣΟΚ – Νέας Δημοκρατίας, καθώς η τακτική τους επικεντρώνεται πλέον στις οξύτατες εκφράσεις και τις προσωπικές επιθέσεις.
Στην τελική ευθεία προς τις κάλπες, τα δύο κόμματα δείχνουν να εγκαταλείπουν τον «συγακρατημένο» πολιτικό λόγο που υπαγορευόταν αφενός από το δεδομένο της συγκυβέρνησης και αφετέρου από την ορατή προοπτική να συμπράξουν εκ νέου.
Τα γεγονότα του Σαββατοκύριακου σηματοδότησαν αυτήν τη «σκλήρυνση» της τακτικής τους. Δεν έμεινε ασχολίαστο από τον Ευάγγελο Βενιζέλο το ύφος της ομιλίας του Αντώνη Σαμαρά στην κομματική εκδήλωση στο Αιγάλεω και ειδικά η «προειδοποίησή» του αρχηγού της Νέας Δημοκρατίας ότι, αν χρειαστεί, θα προκαλέσει αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις για να κερδίσει την αυτοδυναμία.
Γλώσσα ... από τα παλιά.
Ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ κατηγόρησε τον «ομόλογό» του της Νέας Δημοκρατίας ότι θέτει το δικό του κομματικό και προσωπικό συμφέρον υπεράνω του εθνικού συμφέροντος, προτού διατυπώσει μια γενική απορριπτική άποψη για τον κ. Σαμαρά: «Τέτοιους πολιτικούς είχε δυστυχώς στη διαδρομή της Ιστορίας πολλούς η χώρα μας και γι' αυτό ίσως φτάσαμε στο χείλος της καταστροφής».
Ο εκπρόσωπος της Νέας Δημοκρατίας Γιάννης Μιχελάκης ... παρέλαβε τη σκυτάλη της πολεμικής «επί προσωπικού» και έκανε μια επίθεση εφ' όλης της ύλης στον κ. Βενιζέλο. Τον κατηγόρησε πως υπήρξε «βασικός συντάκτης του Μνημονίου και εμπνευστής του χαρατσιού της ΔΕΗ». Είπε ότι ο κ. Βενιζέλος «πρωταγωνίστησε στο να γονατίσει η χώρα και οδήγησε τους Έλληνες στην απελπισία», προτού καταλήξει: «Αφού έχασε κάθε αίσθηση ευθύνης για όσα διέπραξε, μιλά, τώρα, για αυτοδύναμη Ελλάδα».
Η ... μακρινή αυτοδυναμία
Είναι προφανές ότι τα δύο κόμματα «χρειάζονται» αυτού του είδους την όξυνση, ως ασπιρίνη για τους προεκλογικούς τους πονοκεφάλους. Βλέποντας τις δημοσκοπήσεις, η ηγετική ομάδα της Νέας Δημοκρατίας διαπιστώνει ότι το όνειρο της αυτοδυναμίας παραμένει όνειρο «θερινής νυκτός» - αν και σε εαρινή περίοδο. Ευελπιστεί ότι θα καλύψει το χαμένο έδαφος με ένα συνδυασμό προσωπικών επιθέσεων εναντίον του κ. Βενιζέλου και «απειλών» περί πολλαπλών εκλογικών αναμετρήσεων. Συνδυασμό ο οποίος, σύμφωνα με τις προσδοκίες της Νέας Δημοκρατίας, θα προσελκύσει τους κεντροδεξιούς που τώρα στρέφονται προς τους «Ανεξάρτητους Έλληνες» και θα επηρεάσει τους ψηφοφόρους του «μεσαίου χώρου», προβάλλοντας το αξίωμα «αυτοδυναμία ίσον σταθερότητα».
Το ΠΑΣΟΚ, από την πλευρά του, παραμένει μέχρι στιγμής χαμηλά στις δημοσκοπήσεις κι έτσι έχει λόγους να προσδοκά πως ο σκληρός πολιτικός λόγος και οι επιθέσεις εναντίον του κ. Σαμαρά θα το βοηθήσουν να συσπειρώσει σε κάποιο βαθμό την κοινωνική – εκλογική του βάση.
Η εμπειρία των περασμένων εκλογικών μαχών καθιστά λογικές τις προσδοκίες των δυο κομμάτων, καθώς συνήθως αυτού του είδους το «σκληρό ροκ» τα βοηθούσε να περιορίζουν ή και να αναχαιτίζουν – έστω και την τελευταία στιγμή- τις «εκροές» τους. Το ερώτημα είναι όμως κατά πόσο αυτή η μέθοδος μπορεί να τελεσφορήσει και στις σημερινές, πασιφανώς ξεχωριστές συνθήκες.
Αυθεντική επιλογή ή «μπλόφα»;
Η σχέση των δυο κομμάτων με τη βάση τους έχει υποστεί σημαντικά ρήγματα. Ο «κομματικός πατριωτισμός» δεν χαρακτηρίζει πλέον τους ψηφοφόρους και το «σκληρό ροκ» - ένθεν κακείθεν- μέχρι στιγμής το καλύπτουν οι φωνές διαμαρτυρίας για καταβαράθρωση του βιοτικού επιπέδου σημαντικών τμημάτων της κοινωνίας. Μένει λοιπόν να αποδειχθεί κατά πόσο η τακτική του οξύτατου πολιτικού λόγου θα αποφέρει κι αυτή τη φορά καρπούς.
Ειδικά η Νέα Δημοκρατία, έχει να αντιμετωπίσει και τη φυσιολογική αμφιβολία για το κατά πόσο η «απειλή» της περί διαδοχικών εκλογικών αναμετρήσεων είναι αυθεντική, ή ... μπλόφα. Την αμφιβολία τη συντηρούν δύο λόγοι. Ο πρώτος λόγος: Εάν οι εκλογικές επιδόσεις της Νέας Δημοκρατίας παραμείνουν μακριά από την αυτοδυναμία, εάν – με άλλα λόγια- αποδειχθεί ότι δεν διαθέτει «ρεύμα νίκης», τότε η εκ νέου προσφυγή στις κάλπες απειλεί να συρρικνώσει το ποσοστό της.
Ο δεύτερος λόγος: Η Νέα Δημοκρατία τάχθηκε υπέρ του δεύτερου Μνημονίου και συγκυβερνά με το ΠΑΣΟΚ, ενδίδοντας στις πιέσεις των Ευρωπαίων- συμπεριλαμβανομένων και των ηγετών της ευρωπαϊκής κεντροδεξιάς. Είναι γνωστό πως ο «ευρωπαϊκός παράγοντας» ... με το ζόρι ανέχεται τις επικείμενες εκλογές, καθώς και ότι θα δυσφορήσει πολύ με την προοπτική νέων εκλογικών αναμετρήσεων. Το κόμμα του κ. Σαμαρά επί της ουσίας διατείνεται ότι θα αγνοήσει τις σφοδρές αντιδράσεις των Ευρωπαίων, μολονότι είναι πολύ νωπή η «ρυμούλκησή του» στη γραμμή τους.
Φωτογραφίες: Eurokinissi