Η Βίκυ Κουλιανού δεν θα είχε περπατήσει στις πασαρέλες της υφηλίου αν ένα πρωινό της δεκαετίας του '80 δεν την είχε ανακαλύψει σε ένα λεωφορείο ο Μιχάλης Ασλάνης.
Σε εκείνον, όπως η ίδια εξομολογείται, χρωστάει τα πάντα.
Ωστόσο, όταν ο Μιχάλης Ασλάνης πριν πέντε χρόνια έδωσε τέλος στη ζωή του, η Βίκυ Κουλιανού δεν ήταν στο τελευταίο αντίο.
Σήμερα, πέντε χρόνια μετά, εξηγεί το γιατί:
«Πόσο ύψος έχεις, κούκλα μου;» τη ρώτησε, χωρίς να τη γνωρίζει. Ύστερα από τέσσερις μήνες του χτύπησε την πόρτα κι εκείνος την έκανε μούσα του και την έβαλε σε όλες τις επιδείξεις του. «Ο Μιχάλης φυσικά και μου λείπει. Και μου λείπει πιο πολύ από την καθημερινότητά μου. Μου λείπουν η ενέργειά του, τα γέλια μας και ότι σχεδιάζαμε συνεχώς πράγματα» είπε στην «Espresso» τον λόγο που δεν πήγε στην κηδεία του σχεδιαστή, παρότι τον θεωρεί ακόμα και σήμερα οικογένειά της. «Ήταν η περίοδος που είχα χάσει μέσα σε λίγες εβδομάδες τον πατέρα μου και τη γιαγιά μου. Ήμουν σαν χαμένη. Ήμουν πολύ φορτισμένη συναισθηματικά. Όταν άκουσα και για τον Μιχάλη, ειλικρινά ράγισε η καρδιά μου. Δεν μπόρεσα να σηκώσω τόσο μεγάλο φορτίο στις πλάτες μου. Μην ξεχνάτε ότι ο Μιχάλης ήταν το γούρι της ζωής μου. Ο άνθρωπος αυτός με ανακάλυψε και έγινα μοντέλο. Δεν θα είχα γίνει ποτέ, δεν το είχα σκεφτεί ποτέ. Αν δεν τον είχα συναντήσει τυχαία, θα είχα πάει στη Σχολή Καλών Τεχνών και μάλλον δεν θα ήμουν τίποτα σήμερα. Του οφείλω τα πάντα. Ήταν η επαγγελματική έναρξη της ζωής μου. Ήταν ο μεγάλος σταθμός της ζωής μου. Σκεφτείτε, όταν εγώ δούλευα στο Μιλάνο, ο Μιχάλης, που βρισκόταν στην Ελλάδα, μιλούσε με πάθος για την καριέρα που έκανα εκεί. Κι εγώ δεν ήξερα τίποτα. Ήταν κάτι το μοναδικό αυτό, που δεν το κάνει κανείς... Με διαφήμιζε σε όλο τον κόσμο».
Τη ρωτάμε αν έχει ξεπεράσει τον θάνατό του: «Δεν θα μπορέσω ποτέ να ξεπεράσω τον θάνατό του, όπως ούτε κι αυτόν του πατέρα μου και της γιαγιάς μου. Ο Μιχάλης ήταν για μένα μέλος της οικογένειάς μου».