«Je ne veux pas pleurer comme Soraya» -υπάρχει ένα γαλλικό τραγουδάκι των ‘60’s που σφυρίζει πως «δεν θέλω να κλαίω σαν την Σοράγια».
Ενα τραγούδι για τον έρωτα ενός κοριτσιού που βρήκε κάποτε τον πρίγκιπά του και ύστερα τον έχασε. Και δεν ξαναγέλασε.
Ο χρόνος είναι το 1963, Αύγουστος, Αθήνα. Οι κυρίες συνωστίζονται στο ατελιέ του οίκου Τσούχλου ή λανσάρουν τα πρώτα tiny μπικίνι τους στην παραλία του Φαλήρου, οι κύριοι πίνουν τον καφέ τους στου «Φλόκα» και δίνουν ραντεβού για το ίδιο βράδυ, στ’ «Αστέρια», οι εφημερίδες γράφουν για το τελευταίο πάρτι στην «Κρεολή».
Η είδηση της ημέρας είναι η άφιξη της Σοράγια στην Αθήνα.
Παρά την ζέστη, το πλήθος συνωστίζεται στην πλατεία Κολοκοτρώνη για να δει την «θλιμμένη πριγκίπισσα». Και η Μαρία Ρεζάν -νέα, φιλόδοξη δημοσιογράφος, στο κυνήγι του αποκλειστικού- καταφέρνει, μέσω μιας φίλης, να τρυπώσει στο «Athénée Palace», μεταμφιεσμένη σε καμαριέρα...
Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου για την άφιξη της Σοράγια στην Αθήνα, στο Bovary.gr