Η Μέριλ Στριπ τραγουδά, κοιτώντας στα μάτια τον Πιρς Μπρόσναν το επικό πλέον «The winner takes it all», φορώντας την κόκκινη πασμίνα πάνω από το εμπριμέ της φόρεμα.
Η θάλασσα και τα βράχια ολοκληρώνουν το σκηνικό της πιο ωραίας ίσως σκηνής του «Mamma Mia» (1), όταν το ελληνικό τοπίο και ο μεγάλος (αδιέξοδος, ως εκείνη τη στιγμή) έρωτας γίνονται ένα...
Εκτοτε η Ντόνα, αυτή η πληθωρική, λίγο «τρελή» και πολύ αγαπησιάρα γυναίκα, έχει γίνει ένα είδος προτύπου: Ελεύθερη, ανεξάρτητη, ερωτεύεται και την ερωτεύονται, ξέρει να είναι πιστή φίλη και, εκφράζει ένα άλλο μοντέλο μάνας...
Για να το σκεφτούμε λίγο αυτό: Εχει μια κόρη, αλλά δεν της έχει αποκαλύψει ποιος είναι ο πατέρας της.
Γι΄αυτό και καλεί τους υποψήφιους «μπαμπάδες» να την γνωρίσουν, ώστε κάποια στιγμή, ίσως, αποφασίσει να μοιραστεί το μυστικό της.
Η Ντόνα δεν κινείται εντός κανενός οικογενειακού προτύπου, δεν υποστηρίζει καμία συντηρητική άποψη, αφήνεται στα πάθη της.
Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου της Μυρτώς Λοβέρδου στο bovary.gr