Μιλάει σε όλους στον ενικό και μάλιστα με την άνεση του κολλητού. Περνάει μπροστά στην ουρά του μετρό, στην πόρτα, στις σκάλες, παντού...
Δεν ξέρει τι θα πει συγνώμη γι’ αυτό και δε χρησιμοποιεί αυτή τη λέξη. Σπρώχνει, βρίζει, πουλάει μούρη.
Η κουλτούρα της αγένειας ζει δίπλα μας, μαζί μας, είναι μέσα στη ζωή μας. Από το πρωί ως το βράδυ συναντούμε αγενείς ανθρώπους, βιώνουμε καταστάσεις αγένειας και κινδυνεύουμε να συνηθίσουμε -ευτυχώς όχι όλοι.
Χωρίς να είναι ελληνικό και μόνον το φαινόμενο, η αγένεια στην Ελλάδα ζει και βασιλεύει. Εχει γίνει κατάσταση γιατί πρώτα-πρώτα θεωρείται μαγκιά. Ο ευγενής είναι φλούφλης και ξενέρωτος, γελοίος και ξεπερασμένος, ένας σκέτος λαπάς. Είναι ντεμοντέ να μιλάς με το σεις και με το σας, να λες καλημέρα όταν μπαίνεις σε ένα μαγαζί και ευχαριστώ φεύγοντας και πάνω απ’ όλα είναι ντεμοντέ να μιλάς στον πληθυντικό σε άγνωστους και φυσικά σε μεγαλύτερους. Οσο για την παλιά συνήθεια να σηκώνεσαι για να καθίσει ένας ηλικιωμένος...
Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου της Μυρτώς Λοβέρδου στο Bovary.gr