Είχαμε φτάσει στο ερημικό λιμανάκι. Μεγάλη παρέα, οικογένειες με παιδιά, σκυλιά και όλα τα συναφή. Η παραλία δεν ήταν οργανωμένη.
Μέσα στην άπλα της είχαμε χωρέσει κι εμείς αλλά και άλλες παρέες που είχαν έρθει πριν από εμάς ή ήρθαν αργότερα. Κολύμπι, ηλιοθεραπεία, ρακέτες -καμιά μπύρα με τυρόπιτες που είχαμε αγοράσει καθ΄ οδόν από τον φούρνο.
Μέσα στην ησυχία, απολαμβάναμε το νερό, το κολύμπι και το μαγευτικό τοπίο. Ολα έμοιαζαν ιδανικά (;). Κι ας είχε σηκωθεί ένα ελαφρύ αεράκι που γέμιζε το τοπίο στο βάθος με τα γνωστά «άσπρα προβατάκια».
«Βοήθεια, βοήθεια...». Μια φωνή, ίσα-ίσα ακουγόταν από τη θάλασσα, ζητούσε βοήθεια. Παγώσαμε. Δεν φαινόταν καθαρά ούτε από που ερχόταν η κραυγή ούτε αν ήταν άνδρας, γυναίκα, παιδί. Ηταν όμως κραυγή απελπισίας. Κοιταχτήκαμε όλοι, σαν συνεννοημένοι μεταξύ μας, έτοιμοι να σηκωθούμε και να βουτήξουμε, να σπεύσουμε για να σώσουμε τον άνθρωπο στη θάλασσα...
Διαβάστε όλο το κείμενο της Μυρτώς Λοβέρδου για τους ήρωες, στο Bovary.gr