Οι εκλογές στην Τουρκία έχουν μεγάλη βαρύτητα για τη Δύση. ΗΠΑ και Ευρώπη, χρειάζονται την Τουρκία, για στρατηγικούς, πολιτικούς, πρακτικούς και γεωγραφικούς λόγους.
Ομως, υπό τον Ταγίπ Ερντογάν, η Αγκυρα αποδεικνύεται κάτι λιγότερο από σταθερός φίλος. Οχι και τόσο σύμμαχος, ολοένα περισσότερο αντιμετωπίζεται ως απειλή, γράφει ο Observer, εξηγώντας γιατί τα χέρια της Δύσης είναι «δεμένα» στην περίπτωση του προέδρου της Τουρκίας.
Το δημοσίευμα κάνει ιδιαίτερη αναφορά στην υπόθεση με τα 100 F-35 που έχει παραγγείλει η Αγκυρα από την Ουάσινγκτον. Η πρώτη παράδοση του ενδεχομένως ισχυρότερου μαχητικού αεροσκάφους στον κόσμο, έγινε στο Τέξας. Αλλά, το Κογκρέσο προσπαθεί να μπλοκάρει την πώληση, επειδή παράλληλα η Τουρκία αγοράζει ρωσικούς S-400.
«Φαίνεται ότι ο Ερντογάν θέλει και τα δύο, ένα γνώριμο πρόβλημα. Και η διαμάχη αυτή σκιαγραφεί με ακρίβεια την αμφιθυμία της Δύσης απέναντι στην Τουρκία, υπό την ηγεσία του», σημειώνει χαρακτηριστικά ο Observer.
Πέρα όμως από τους ρωσικούς πυραύλους, η στάση του Ερντογάν στη βόρεια Συρία- όπου έχει απειλήσει τα αμερικανικά στρατεύματα που συνεργάζονται με τους Κούρδους για την καταπολέμηση του ISIS, άφησε το Πεντάγωνο να αναρωτιέται με ποιανού την πλευρά είναι. Οι στρατιωτικές εισβολές στο βόρειο Ιράκ από την Τουρκία προκαλούν αποσταθεροποίηση, ενώ η de facto συμμαχία του Ερντογάν με το Ιράν αποτελεί μία ακόμη μεγάλη ανησυχία.
Από την άλλη, οι ΗΠΑ χρειάζονται τη βοήθεια της Τουρκίας για πολλούς λόγους. Για τη χρήση της σημαντικής αεροπορικής βάσης στο Ιντσιρλίκ, επειδή η Ουάσινγκτον γνωρίζει ότι δεν θα υπάρχει βιώσιμη λύση στη Συρία χωρίς την ευλογία της Αγκυρας. Και επειδή η Τουρκία είναι, ή ήταν, ένα ζωτικής σημασίας στοιχείο απέναντι στον ρωσικό επεκτατισμό στην περιοχή της Μαύρης Θάλασσας, τον Καύκασο και τα Βαλκάνια, εξηγεί ο Observer.
Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις είναι σε παρόμοιο αδιέξοδο. Υπολογίζουν στην Τουρκία ως ένα κοσμικό, δημοκρατικό, φιλοδυτικό «φρούριο» σε μια περιοχή που τέτοιες αξίες σπανίζουν. Ακόμη, θεωρητικά, βλέπουν την Τουρκία ως μελλοντικό μέλος της ΕΕ. Ομως, είναι υποχρεωμένες να μετριάσουν τη βαθιά δυσαρέσκειά τους για τις εγχώριες καταπατήσεις του Ερντογάν και τις τακτικές αντιευρωπαϊκές κορώνες, προκειμένου να διατηρήσουν τη συνεργασία μαζί του για τον περιορισμό των κυμάτων των Σύρων προσφύγων και την παρακολούθηση των τρομοκρατών του Ισλαμικού Κράτους.
Οσο για το πώς βλέπουν οι ίδιοι οι Τούρκοι τον πρόεδρό τους, ο Observer κάνει λόγο για χρόνια αμφιθυμία. Το δημοσίευμα επισημαίνει ότι από τότε που ανέλαβε την εξουσία, ο Ερντογάν έχει γίνει μια ολοένα περισσότερο διχαστική φυσιογνωμία. Για τους υποστηρικτές του, είναι ο σωτήρας της Τουρκίας. Τον συγκρίνουν με τον Κεμάλ Ατατούρκ, ενώ κατά την άποψή τους έχει ξεπεράσει την κληρονομιά τους. Του αποδίδουν τη μεταμόρφωση της Τουρκίας σε μία σύγχρονη, αστικοποιημένη, βιομηχανική οικονομία, που κατέκτησε τη δικαιωματική θέση της ανάμεσα στις κορυφαίες χώρες του κόσμου.
Υπάρχει όμως και μια πιο σκοτεινή πτυχή της Τουρκίας του Ερντογάν, σημειώνει ο Observer. Είναι η χώρα στην οποία έχουν φυλακιστεί δεκάδες χιλιάδες πολίτες, χωρίς δίκη, ή έχασαν τις δουλειές τους, υπό την κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, στην οποία βρίσκεται ακόμη η Τουρκία. Είναι μια χώρα με δικτατορικές προεδρικές εξουσίες, ευνουχισμένο κοινοβούλιο, «εξημερωμένη» δικαστική εξουσία, «δουλικά» ΜΜΕ και ανεξέλεγκτη διαφθορά. Είναι μια χώρα στην οποία έργα με κύρος, όπως το νέο αεροδρόμιο της Κωνσταντινούπολης και η γέφυρα του Βοσπόρου, συνυπάρχουν παραδόξως με μία οικονομία που εξασθενεί.
«Οι αντικρουόμενες απόψεις για τον Ερντογάν- φίλος ή εχθρός, ήρωας ή κακός- δεν θα επιλυθούν με τις σημερινές εκλογές. Αν κερδίσει ξανά, βάλτε κράνος και δέστε τις ζώνες σας», καταλήγει το δημοσίευμα.