Έχοντας ζήσει από μέσα την χρυσή εποχή της ιδιωτικής τηλεόρασης και μετρώντας διαδοχικές επιτυχίες, η Ιφιγένεια Κολλάρου είχε πάντα μια σταθερά. Ότι θα έχει δουλειά. 24 χρόνια μετά, στην καρδιά της κρίσης, ήρθε η απόλυση. Το σοκ, ο θυμός και το πείσμα της μετατράπηκαν σε έμπνευση. Έτσι γεννήθηκε ένα αριστουργηματικό βιβλίο για τη γενιά που η κρίση έπιασε απροετοίμαστη. «Ο Τελευταίος του πάρτι» είναι ένα βιβλίο γι αυτόν που αρνείται πεισματικά να αποδεχθεί ότι το πάρτι τελείωσε.
«Γεννήθηκα στην Κυψέλη και μένω ακόμα εκεί -την λατρεύω. Από τις πρώτες αναμνήσεις που έχω είναι να κάθομαι σε ένα πράσινο χαλί με λουλουδάκια και να ακούω με τη μαμά μου από ένα φορητό πικ απ το περιβόλι του τρελού του Σαββόπουλου. Εγώ ήμουν τριών..τεσσάρων -είναι περίεργο πώς το θυμάμαι. Ο δίσκος είχε ένα πολύχρωμο εξώφυλλο, καρτουνίστικα ζωγραφισμένο, ο Σαββόπουλος κρατούσε μια κιθάρα, πολύχρωμα φυτά γύρω γύρω...Καθόμασταν και ακούγαμε τη «Συννεφούλα». Αυτό είναι ένα από τα πρώτα πράγματα που θυμάμαι. Η μουσική. Υπάρχει μια μουσική επένδυση σε όλη μου τη ζωή. Μεγάλωσα σε ένα σπίτι που ακούγαμε πολλή μουσική, κυρίως ξένη. Ήταν τέλη της δεκαετίας του 60. Η μαμά μου ήταν 19 χρονών όταν γεννήθηκα. Οπότε άκουγε Beatles, Stones, ιταλικά. O μπαμπάς μου άκουγε Σινάτρα, Λούις Άρμστρονγκ, Ρέι Τσαρλς..
Είμαι παιδί δικηγόρων..ο μπαμπάς ήταν ήδη, η μαμά σπούδασε στα 36 της και εξάσκησε και το επάγγελμα. Ήμουν το κορίτσι του μπαμπά. Γυρνούσε από τη δουλειά και κάθε μέρα του έλεγα «τι μου έφερες;» Και πάντα είχε μια σοκολάτα μέλο με κάτι καρτούν -να πώς βγαίνουν και τα καρτούν που αγαπάω από μικρή...
Διαβάστε την συνέντευξη της Ιφιγένειας Κολλάρου στο Bovary.gr