Είχα βαρεθεί να ακούω για απατημένες γυναίκες και για γυναίκες που τις εγκατέλειψε ο άντρας τους για μια μικρότερη, (ή/και «καλύτερη»). Θύμωνα με την νοοτροπία των γυναικών που ένοιωθαν ενοχές και πίστευαν ότι είναι ένοχες γιατί «κάτι δεν έκανα καλά και με παράτησε» αλλά και των άλλων που έκαναν τα «στραβά μάτια» για να μην χαλάσει ο γάμος και η οικογένεια. Δεν κατάλαβα ποτέ πως χαλάς κάτι που είναι ήδη χαλασμένο.
Στη γενιά της μάνας μου θυμάμαι γυναίκες να διηγούνται, σαν εξαίρεση, ιστορίες που «αυτή τον εγκατέλειψε... », που «αυτή είχε εραστή...», με μια δόση αηδίας και αποδοκιμασίας. Και πάντα με την επωδό «μα καλά, τα παιδιά της δεν τα σκέφτηκε...».
Γενιές και γενιές γυναικών μεγάλωσαν (κι ακόμα μεγαλώνουν) με το δεδομένο της συζυγικής απιστίας και τον φόβο της εγκατάλειψης. Το πρότυπο της συζύγου και μητέρας, πάντα εξαρτώμενης από έναν άντρα -από τον πατέρα στον σύζυγο (;), συνεχίζει να υπάρχει, κι ας μην θέλετε να το πιστέψετε.
Το θετικό είναι ότι τα πράγματα έχουν αλλάξει: Με το που άρχισαν οι γυναίκες να εργάζονται, να βγαίνουν από το σπίτι, να έρχονται σε επαφή με ένα εργασιακό περιβάλλον και, κυρίως, να γίνονται οικονομικά αυτόνομες ή και ανεξάρτητες, η συζυγική τους πίστη... έκανε φτερά (φυσικά και δεν ισχύει για όλες)....
Διαβάστε τη συνέχεια τoυ Opinion της Μυρτώς Λοβέρδου στο Bovary.gr