Την έχω δει στον δρόμο, στο μετρό, στην παιδική χαρά, στην παραλία, στην ταβέρνα, στο φαστφουντάδικο. Την έχω δει παντού.
Και την βλέπω ακόμα: Αυτή την κλασική Ελληνίδα μάνα, που τρέχει πίσω από το παιδί της να του δώσει μια ζακέτα «μην κρυώσει», να του κρατήσει την τσάντα «γιατί είναι βαριά», να το παρηγορήσει όταν το μαλώσει ο δάσκαλος γιατί «εσύ παιδί μου δεν φταις, αυτός φταίει», να το πιέζει να φάει «μην μου πάθεις τίποτα...».
Μόνον στην Κατοχή άνθρωποι πέθαιναν στην Ελλάδα από πείνα. Από τότε, ευτυχώς, δεν έχει ξανασυμβεί κάτι τέτοιο. Κι όμως: Ακόμα και σήμερα η αγωνία της μάνας να μην μείνει νηστικό το παιδί της _από κεφτεδάκια με πατάτες τηγανητές, παλιότερα, ως σοκολάτες, μπισκότα τσιπς, παγωτά και αναψυκτικά, τότε και τώρα, δεν έχει αλλάξει. Το θετικό είναι ότι έχει μειωθεί, αλλά έχει ακόμα δρόμο.
Διαβάστε τη συνέχεια, στο bovary.gr