- «Αντε πήγαινε πιο κει, κοπελιά», σκούντηξε τη διπλανή μου στο μετρό, ένας άντρας....
- «Πως μου μιλάτε έτσι;», απάντησε εκείνη. «Δεν βλέπετε ότι είμαι κυρία; Στον πληθυντικό παρακαλώ»...
- «Καλά μαντάμ», άλλαξε ύφος ο τύπος....
Την κοίταξα. Θα ήταν γύρω στα 45-50. Αρκετά περιποιημένη -όχι υπερβολικά. Τα μαλλιά της πρέπει να τα είχε φτιάξει πρόσφατα. Νύχια βαμμένα, ντύσιμο απλό, προσεγμένο. Σίγουρα πήγαινε στη δουλειά της. Ούτε όμορφη ούτε άσχημη. Ηταν άλλη μια γυναίκα που δεν έδειχνε την ηλικία της, συνηθισμένη, καλοδιατηρημένη, χωρίς πολλά πολλά. Ετσι έμοιαζε.
Την κοιτούσα και προσπαθούσα να καταλάβω την αντίδρασή της. Πρώτα-πρώτα σκέφτηκα ότι την ενόχλησε ο ενικός. Εντάξει. Δεν ήταν κοριτσάκι. Αλλά εκείνο το «κοπελιά μου», γιατί ακούστηκε τόσο βαρύ στα αυτιά της; Αναρωτιόμουν....
Διαβάστε τη συνέχεια στο Bovary.gr