Η χαιροφοβία είναι ο φόβος της χαράς και της ευτυχίας. Η λέξη προέρχεται από το ελληνικό ρήμα «χαίρω» και αφορά ανθρώπους που φοβούνται τις συνέπειες που πιστεύουν ότι φέρνουν η χαρά και η ευτυχία.
Πιστεύουν, δηλαδή, ότι κάθε στιγμή χαράς έχει ακριβό τίμημα και πως κάθε στιγμή ευτυχίας θα γυρίσει αυτόματα σε δυστυχία.
Αυτή η φοβία πλήττει εξίσου άνδρες και γυναίκες.
Ο φόβος της ευτυχίας θέτει τους χαιροφοβικούς σε μια μόνιμη και βαθιά μελαγχολία, στην οποία ενυπάρχουν συμπτώματα κατάθλιψης, ενώ για τους ειδικούς η χαιροφοβία είναι το πρώτο στάδιο της πραγματικής κατάθλιψης.
Συχνά βρίσκει κανείς ένα τραυματικό επεισόδιο στη βάση αυτής της φοβίας, το οποίο συνδέεται με ντροπή ή ταπείνωση, με αποτέλεσμα το άτομο να αρνείται να ξαναζήσει μια χαρούμενη ζωή από τον φόβο της επανάληψης.
Οι χαιροφοβικοί είναι θλιμμένα και κλειστά στον εαυτό τους άτομα. Ο χαρακτήρας τους συνδέεται με τη μοιρολατρία και πιστεύουν ότι η ευτυχία δεν είναι για εκείνους. Επενδύουν μόνο σε ό,τι είναι άσχημο ή θλιμμένο και ελκύονται από άτομα που δυσκολεύονται να βρουν χαρά στην καθημερινή τους ζωή. Αυτή η τάση οδηγεί σε μισανθρωπία και κυνισμό, με έμφαση στις μελαχγολικές ιδέες.
Η βασική θεραπεία της χαιροφοβίας είναι η ψυχανάλυση που βοηθάει τα άτομα να ξαναβρούν την εμπιστοσύνη στη δυνατότητά τους να αγαπούν και να αγαπηθούν από τους άλλους.
Διάσημοι χαιροφοβικοί ήταν ο φιλόσοφος Αρθουρ Σοπενχάουερ (1788-1860) και οι Ευγένιος Ιονέσκο (1909-1994), Σάμιουελ Μπέκετ (1906-1989), Φραντς Κάφκα (1883-1924), Φρεντερίκ Σοπέν (1810-1849), Φραντς Σούμπερτ (1797-1828).