Η Λένα Διβάνη είναι μια δραστήρια γυναίκα: Γράφει, διδάσκει, συμμετέχει, εκφράζεται. Της αρέσει να παρατηρεί τους ανθρώπους. Μένει στο Μαρούσι. Ονειρεύεται να μετακομίσει στο κέντρο.
«Γλυκόπικρη είναι η γεύση που κρατάω από τα παιδικά μου χρόνια στον Βόλο. Μεγάλωσα με πάρα πολλή αγάπη, τόνους αγάπης, γι΄αυτό και ήταν και πολλή βαριά. Οι τόνοι αγάπης δεν είναι καλοί. Οπως και η έλλειψη αγάπης, κι αυτή βαριά είναι.
Είμαστε τρεις αδελφές. Ο πατέρας μου πίστευε ότι είμαστε πολύ εύθραυστες, ότι θα πεθάνουμε. Είχε συμβεί και ένα τυχαίο γεγονός, και πράγματι με έσωσε με την επαγρύπνισή του. Αλλά μετά το έδεσε κόμπο ότι θα πεθάνουμε άμεσα. Και μεγαλώσαμε με αυτό το “αχ”, ότι κάποιος ανησυχεί τόσο...
Οχι στο σπίτι δεν είχαμε βιβλία. Τα έβρισκα εγώ. Διάβαζα ό,τι να΄ναι. Το Φαντάζιο που έπαιρνε η μαμά μου το ξεκοκκάλιζα. Μέχρι και διαφημίσεις διάβαζα. Χαρτί να ήταν... Σαν να το βύζαινα. Η αφετηρία για όλο αυτό ήταν ότι δεν με ικανοποιούσε η ζωή μου. Εψαχνα μια διέξοδο και το βιβλίο είναι ένας πολύ απλός τρόπος να πολλαπλασιάσεις τη ζωή και τη φαντασία σου.
Εμένα και το βρίσιμο με έκανε καλύτερο άνθρωπο. Γιατί σου αφαιρεί εγωισμό. Ημουν ένα bien aime παιδί -αγαπημένη όλων. Τελικά δεν ήταν χρήσιμο. Επρεπε να καταλάβω ότι τίποτα δεν διαρκεί ούτε είναι δεδομένο, ούτε το κακό.
Οχι, δεν μου αρέσει να ενοχλώ. Μου αρέσει να είμαι αγαπητή... Απλώς δεν μπορώ να λέω και μπούρδες... Ολοι οι άνθρωποι θέλουμε να αγαπιόμαστε. Να μας αγαπούν και να μας αποδέχονται.
«Η αριστερά ήταν πάντα ένας μύθος. Τώρα καταρρίπτεται. Είχα ελπίσει με την αριστερά και κάτι που με πλήττει βαθειά είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κατέστρεψε τον μύθο της. Παγκοσμίως είναι η ελπίδα μας η αριστερά. Γιατί μέσα στην αριστερά ήταν ο ανθρωπισμός, τα δικαιώματα...
Διαβάστε όλη τη συνέντευξη της Λένας Διβάνη στο Bovary.gr