Στην επόμενη ιταλική Βουλή, που θα προκύψει μετά τις εκλογές της 4ης Μαρτίου, οι 348 από τις 945 έδρες θα καλυφθούν από υποψηφίους που θα εκλεγούν απ’ ευθείας από τους ψηφοφόρους στις μονοεδρικές περιφέρειες που ζουν.
Τις περιφέρειες που εργάζονται, έχουν ξεκινήσει την πολιτική τους σταδιοδρομία, ή την διαδραματίζουν την παρούσα στιγμή.
Αυτό ήταν τουλάχιστον μία από τις προσδοκίες του νέου εκλογικού νόμου (του Rosatellum): να ξαναοικοδομήσει τις απ’ ευθείας σχέσεις του πολιτικού με το κοινό της περιφέρειάς του, πέρα από τα στενά περιθώρια της ψήφου στο κομματικό ψηφοδέλτιο.
Μολαταύτα, όπως αποδεικνύεται και από την υποψηφιότητα της υφυπουργού Μαρίας Έλενας Μπόσκι, εκλεκτής του ηγέτη του Δημοκρατικού Κόμματος (PD) Ματέο Ρέντσι, σε έξι(sic) μονοεδρικές, τα κόμματα ερμήνευσαν με τον δικό τους τρόπο το πνεύμα του νόμου και οι σχέσεις πολιτικού με την περιφέρειά του συχνά ανατρέπονται.
Η Ιταλία έχει χωρισθεί σε 232 εκλογικές περιφέρειες για το Κοινοβούλιο και σε 116 για τη Γερουσία.
Συνολικά από τους τέσσερις μεγάλους πολιτικούς σχηματισμούς (Κεντροδεξιά, Κεντροαριστερά, Κίνημα 5 Αστέρων, Ελεύθεροι και Ίσοι) την εκλογή τους διεκδικούν 1.392 υποψήφιοι.
Εάν εξετάσει κανείς τον καθένα τους με βάση την καταγωγή, τον τόπο κατοικίας και την επαγγελματική και πολιτική του δραστηριότητα, προκύπτει πως οι 227 εξ αυτών (ποσοστό 20%) μπορούν κάλλιστα να χαρακτηρισθουν «αλεξιπτωτιστές»: δηλαδή πως κατέρχονται υποψήφιοι σε άλλες περιοχές από εκείνους που θα μπορούσανε να χαρακτηρισθούν ‘φυσικό πολιτικό περιβάλλον’ τους.
Συνοπτικά, οι 136 (το 10%) από αυτούς θέτουν υποψηφιότητα σε γειτονική εκλογική περιφέρεια από εκείνη που πολιτεύονταν έως τώρα. Επίσης, άλλοι 98 (το 7%) θέτουν υποψηφιότητα σε άλλη περιφέρεια, αλλά πάντοτε μέσα στα όρια της ίδιας επαρχίας. Και τέλος είναι εκείνοι που το κόμμα τους έχει τάξει να δώσουν την μάχη της εκλογής τους σε μία περιφέρεια εκατοντάδες χλμ μακριά από τον τόπο κατοικίας τους: αυτοί ανέρχονται σε 43 κι αποτελούν το 3%.
Μαρία Ελένα Μπόσκι
Πρωταθλήτρια, όπως προείπαμε, η Μαρία Ελένα Μπόσκι, που αντί για τη γενέτειρά της το Αρέτσο στην κεντρική Ιταλία, ετάχθη από το κόμμα της να διεκδικήσει την εκλογή της σε έξι μονοεδρικές: τρεις στη Σικελία, μία στο Λάτιο, μία στη Λομβαρδία και η κορωνίδα όλων στο Μπολτσάνο, του αυτόνομου γερμανόφωνου Άνω Άντιτζε.
Η ανησυχία για την εκλογική διαφύλαξη των στενών συνεργατών των ηγετών κάθε κόμματος έχουν οδηγήσει σε παράδοξες επιλογές για την ασφαλή εκλογή τους στο Κοινοβούλιο. Ο πρώην υπουργός του PD Τσέζαρε Νταμιάνο, από το Κούνεο του Βορρά βρέθηκε υποψήφιος στο Τέρνι του Νότου, ενώ ο συνυποψήφιός του Ρομάνο Τζακέτι από τη Ρώμη χρίσθηκε υποψήφιος στο Πράτο έξω από τη Φλωρεντία.
Το 22% των υποψηφίων με του PD έχει θέσει υποψηφιότητα «εκτός έδρας». Όμως χειρότερη είναι η κατάσταση στην Κεντροδεξιά: το 27% των υποψηφίων για τη Γερουσία και το 28,5% για το Κοινοβούλιο δεν θέτουν υποψηφιότητα στις γενέτειρές τους και ‘φυσικές’ τους εκλογικές περιφέρειες.
Το Rosatellum τελικά, αντί για σύστημα που συμβάλλει στη σύσφιξη των σχέσεων υποψηφίου-ψηφοφόρων του, έχει μεταβληθεί σε μηχανισμό ασφαλούς εκλογής κομματικών στελεχών—καθώς διευκολύνει την κάθοδό τους στα ‘φέουδα’ της εκάστοτε παράταξης. Ή παράλληλα, να αποτελέσει εργαλείο για να δυσκολέψει την εκλογή πολιτικών αντιπάλων τους, όπως αποδεικνύει το παράδειγμα των 34 «αλεξιπτωτιστών» από τους αποστάτες του PD, ‘
Ελεύθερους και Ίσους’ που 10 εξ αυτών θέτουν υποψηφιότητα εκατοντάδες χλμ μακριά από τις «κανονικές» τους περιφέρειες, αρχίζοντας από την επικεφαλής του ψηφοδελτίου τους, πρώην πρόεδρο του Κοινοβουλίου Λάουρα Μπολντρίνι, που από τη γενέτειρά της στις Μάρκε κατεβαίνει σε μονοεδρική του Μιλάνου.
Αλλά και το Κίνημα των 5 Αστέρων δεν ξεφεύγει από τον κανόνα: το 16% των υποψηφίων για τη Γερουσία και το 18,5% για το Κοινοβούλιο, θα πρέπει να διεκδικήσουν την εκλογή τους σε ‘ξένες’ μονοεδρικές περιφέρειες. Έκαστος εφ’ ω ετάχθη (από το κόμμα).
Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ, La Stampa