Λεπτό κομμάτι πάγου να γράψεις κάτι συμπαθητικό για τον Πέτρο Κωστόπουλο αυτές τις μέρες. εφ' όσον από ότι έχω καταλάβει κινδυνεύεις να χαρακτηριστείς ως και δοσίλογος.
Με το προφητικό δόγμα του επιθεωρητή Κάλαχαν «οι απόψεις είναι σαν τις κ...ίδες, όλοι έχουν από μία» να κυριαρχεί στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, το Facebook,και to Twitter φαίνεται να έχουν φτιαχτεί αυτές τις μέρες μόνο για τρία πράγματα: το θάνατο της Γουίτνι Χιούστον, τη Μαντόνα που ειναι πια γριά και τη χρεωκοπία της ΙΜΑΚΟ. Όλα σε ένα και νοικοκυρεμένα, από ορδές πεινασμένων για δεκαπέντε λεπτά διασημότητας που εκφέρουν άποψη για να δικαιώσουν την ανεπάρκειά της.
Και επειδή στη Ελλάδα, ο τύπος (ηλεκτρονικός και παραδοσιακός) αντί να τροφοδοτεί τα διαδικτυακά φόρουμ συζήτησης με θέματα, αρκείται στο να τα αναπαράγει κατά το δοκούν, η παραπάνω τριπλέτα θεμάτων μεταδόθηκε σαν μολυσματική νόσος και στις αρθρογραφίες και τις ειδησεογραφίες των μέσων σαν αποκαλυπτικό ρεπορτάζ και κοινωνική ανάλυση του τσαντιριού απέναντι.
Τρεις δεκαετίες μετά την εμφάνιση του Πέτρου Κωστόπουλου στο εκδοτικό και κοινωνικό προσκήνιο της χώρας, όλοι μας ανακαλύψαμε ποιος φταίει για τα πάντα. Αφού πρώτα κάναμε ότι μπορούσαμε για να γίνουμε φίλοι του ή για να δουλέψουμε μαζί του. Αφού καταναλώσαμε το «φριχτό και εκφυλιστικό» lifestyle στο οποίο τον κατηγορούμε ότι μας έθισε. Και αφού δουλέψαμε πέντε και δέκα και δεκαπέντε χρόνια δίπλα του, χωρίς ούτε μια φορά να καθυστερήσει το μηνιάτικο, με τα πόδια πάνω στο γραφείο και το μπουκάλι της βότκας δίπλα από το PC. Ι' ve been there ive done that. Και δεν επιτρέπω σε κανέναν να μου το αμφισβητήσει.
Και για να τελειώνουμε, όχι δεν είμαι φίλος του Πέτρου. Υπήρξα συνεργάτης του σε δύο εντελώς διαφορετικές περιόδους της καριέρας του και της πορείας του μαγαζιού του. Στην πρώτη, που τελείωσε με την αποχώρησή μου, πριν από μια οχταετία, μόνο ντισκομπάλες δεν του είχα φέρει στο γραφείο του του ανθρώπου και go go boys (μπορεί και να το είχα κάνει αλλά η βότκα δε με βοηθάει στη μνήμη). Στη δεύτερη, που άρχισε πριν από κανένα χρόνο και τελείωσε άδοξα με τα γεγονότα των τελευταίων ημερών, η εποχή η ίδια δε σήκωνε ούτε ντισκομπάλές, ούτε βότκες, ούτε πολύ χαρά, ούτε πολλά λεφτά.
Παρ' όλα αυτά συνέχισα να πηγαίνω στα γραφεία της ΙΜΑΚΟ, επειδή γούσταρα. Κι επειδή δεν έχω μάθει να κατουράω πάνω στις αναμνήσεις μου. Που όσον αφορά τον Κωστό, ξεκινάνε πολλά πολλά χρόνια πριν καν μάθω να γράφω με ορθή σύνταξη τις πρώτες μου προτάσεις.
Από το πρώτο εξώφυλλο του ΚΛΙΚ με τον Max Headroom που μου άνοιξε το δρόμο, σε μια άλλη, περιοδικίστικη θεώρηση των πραγμάτων, και με έκανε να ψάχνω στα κεντρικά περίπτερα της Αθήνας περιοδικά όπως το "Face", το "Id" και το "Ιnterview".
Aπό την πολύτιμη για την εφηβεία μου αίσθηση, του ότι υπήρχε μια πιθανότητα να ανήκω σε ένα ευρύτερο, πλανητικό χωριό, με χρώμα, φαντασία, αλητεία και σεξουαλικότητα.
Από τη συνειδητοποίηση του ότι η καλύτερη γλώσσα για να γράψω ένα άρθρο, είναι αυτή που μιλάω. Για πολλά, πάρα πολλά χρόνια, το να προσληφθείς σαν συνεργάτης των περιοδικών του, ήταν τιμή. Και χαρά και τιμή.
Αυτό ειδικά ας το θυμηθούν όσοι σήμερα τον κατηγορούν για έπαρση, γιατί έχω πολλά ονόματα στην ατζέντα του μυαλού μου, που μπροστά τους η όποια έπαρση του Πέτρου και δικαιολογημένη υπήρξε και μάλλον παιδική. Στρατιές δημοσιογράφων πολλοί από τους οποίους σήμερα τον βρίζουν, κυκλοφορούσαν στην πιάτσα, πηδούσαν, κι έτρωγαν τσάμπα, με το ύφος του καρδιναλίου που συνοδευόταν από το «ξέρεις ποιος είμαι εγώ; εγώ δουλεύω στου Κωστόπουλου». Βασιλικότεροι του Βασιλέως και επίδοξοι ιζνογκούντ (θέλω να γίνω χαλίφης στη θέση του χαλίφη) σε πιθηκιστικό ντελίριο ξιπασιάς που άπαξ και τολμούσες να εμφανιστείς μπροστά στα διευθυντικά τους γραφειάκια, χωρίς να φοράς Prada, δεν έμπαιναν καν στον κόπο να διαβάσουν το κείμενό σου να δουν αν αξίζει.
Μια ζωή λέτσος εμφανιζόμουνα στο γραφείο του, και χίλια άλλα, αλλά μια φορά ο Πέτρος όπως εγώ τον γνώρισα, τέτοια υποτιμητική ματιά δε μου έριξε. Και χάδι μου έριξε, και μπινελίκια μου έριξε, και μαλάκα με είπε μέσα του όπως τον έχω πει κι εγώ. Ευτυχώς δηλαδή για να μη βαριόμαστε. Το θέμα όμως είναι, ότι όπως εκείνος, δεν άσκησε κριτική στο δικό μου απονενοημένο life style, έτσι κι εγώ, όσο και αν διαφωνώ θεμελιωδώς με κομμάτια του δικού του, δεν έχω λόγο να το κρίνω. Ειδικά αυτή τη στιγμή.
Αν ήμουν μάγκας και κάτι μου την έσπαγε πάνω του, να πήγαινα τότε, να του το πω. Ότι είσαι έτσι και γιουβέτσι και στουπέτσι. Κατάμουτρα. Όχι όμως τώρα.
Είδα ανθρώπους που τον βρίζουν να πιάνουν δίπλα του δουλειά για να τον ξαναβρίσουν αμέσως μετά, μόλις έφυγαν. Avant garde συγγραφικούς ρυθμιστές της προχωρημένης καλλιτεχνικής σκηνής που τον κράζουν για το νεοπλουτίστικο τρόπο ζωής του και τις αξίες που προάγει να αναπαράγουν κατ' ιδίαν τα χειρότερα στοιχεία του χαρακτήρα του.
Και πάλαι ποτέ χαρωπά και πρόθυμα 25χρονα, να ανακαλύπτουν πάνω του τον εωσφόρο αυτοπροσώπως, μόνο και μόνο επειδή και οι ίδιοι εχουν καβαντζάρει πλέον τα 40άντα τους και δεν τους αρέσει. Δεν φταίει όμως ο Πέτρος αν εσύ κούκλα μου γέρασες χωρίς μερτικό στη χαρά της ζωής.
Οι τελευταίοι μήνες στην ΙΜΑΚΟ, ήταν δύσκολοι, το ομολογώ. Με δεδουλευμένα που δεν έχουν πληρωθεί, κατασχέσεις και καταχνιά. Μόνο στην ΙΜΑΚΟ; Ότι δηλαδή οι όποιες λάθος οικονομικές κινήσεις έγιναν στην εταιρεία, και η συνεπακόλουθη καθοδική πορεία, οφείλεται στις διακοπές του Πέτρου στη Μύκονο και στη Νέα Υόρκη, το σκάφος του και τον ρουχισμό του; Με αυτή τη λογική, το μισό Ψυχικό θα έπρεπε να έχει μετατραπεί σε νεκρή ζώνη. Γιατί μια χαρά και δυο και τρεις πλούσια ζωή έζησε ο Πέτρος, επ' ουδενί όμως την πλουσιότερη, μη δουλευόμαστε κι όλας. Άσε που αυτά που ο Πέτρος χάρηκε σαν λούσο, στο μεγαλύτερο τους μέρος, οφείλονται όχι στη δική του προσωπική σπατάλη, αλλά στην ανοιχτή κάρτα εισόδου που είχε σε όλα τα σαλόνια, βάσει της δύναμης των προϊόντων του, δηλαδή των περιοδικών του.
Το να κατακρίνεις την πτώση της ΙΜΑΚΟ, βασισμένος στο αν ο Πέτρος μπανιαριζόταν στην Ψαρρού κι όχι στο Ψαροκόκαλο μπαρ, δεν μου δηλώνει τίποτα περισσότερο ή λιγότερο από την επιθυμία σου να «ήσουν κι εσύ στο κότερο». Απλά τώρα πια που κότερο δεν υπάρχει, σε παίρνει να το παίξεις μάγκας, εφ' όσον ξέρεις ότι δεν έχεις να χάσεις κάτι.
Ναι, η Γουίτνι Χιούστον ήταν μια ταλαντούχα πρεζού (την κακομοίρα), η Μαντόνα είναι μια ξεμωραμένη πενηντάρα που βγάζει τον κώλο της έξω (την κακομοίρα) και ο Πέτρος Κωστόπουλος ένας χρεωκοπημένος εκδότης, υπεύθυνος για όλα τα δεινά του τόπου που πληρώνει την ύβρη του (τον κακομοίρη).
Εσύ, που όλα αυτά τα χρόνια, συντήρησες τα παραπάνω, πόσο κακομοίρης δεν αισθάνεσαι; Ή πόσο κακομοίρης αισθανόσουν πάντα, απλά τώρα μπορείς να το εκφράσεις, γιατί στα πλαίσια μιας ολόκληρης χώρας σε κατάσταση κακομοιριάς, κανείς δεν πρόκειται να σταθεί στο δικό σου, προσωπικό και ηθικό πάνω από όλα έλλειμα; Το οποίο και για να τελειώνουμε, είναι το μοναδικό που δεν αναπληρώνεται ούτε δανειοδοτείται. Από αυτό, αν πέσεις, δε σηκώνεσαι. Από το χρηματικό, μπορεί να σου πάρει λίγο παραπάνω, αλλά θα σηκωθείς. Ειδικά αν είσαι κάποιος που ξεκίνησε από το μηδέν, όπως ο Πετρος και που το έχει ξανακάνει. Και που του το εύχομαι, όχι για κανένα λόγο ιδιαίτερης συμπάθειας, απλά επειδή γουστάρω να δουλεύω σε γραφεία που βάζω τα πόδια μου πάνω κι έχω τη βότκα το μπουκάλι δίπλα μου χωρίς να μου τα πρήζει το αφεντικό μου.
*(ειδικά όταν πρόκειται να ξανασηκωθεί)