Πριν καν προσγειωθεί το αεροπλάνο του στην Αθήνα, επιβεβαιώθηκαν οι χειρότεροι πολιτικοί και διπλωματικοί φόβοι ως προς τι πραγματικά επιδιώκει με τη επίσκεψή του αυτή ο Ταγίπ Ερντογάν.
Γιατί οι τοποθετήσεις του Τούρκου προέδρου, όπως τις “εκτόξευσε” σε συνέντευξή του στον τηλεοπτικό «Σκάι» και τον Αλέξη Παπαχελά λίγες ώρες πριν την εδώ άφιξή του, μόνο την άποψη ότι πρόκειται για επίσκεψη “καλής θελήσεως” δεν επιτρέπουν.
- Ζήτησε “επικαιροποίηση” από μηδενική βάση της Συνθήκης της Λωζάνης, δείχνοντας ότι εμμένει στην από καιρό διατυπωμένη θέση του ότι επιδιώκει την κατάργηση του θεμελιώδους λίθου στον οποίον εδράζονται σχεδόν επί ένα αιώνα οι εύθραυστες ελληνοτουρκικές σχέσεις.
- Επέμεινε στην πάγια τουρκική (και προκλητική για την Ελλάδα, ως αντίθετη στην συνθήκη της Λωζάνης) στάση αποκαλώντας “ομοεθνείς” του Έλληνες μουσουλμάνους στην Θράκη.
- Έκανε πώς “δεν θυμάται” τις προ λίγων μηνών εμπρηστικές δηλώσεις του ότι ήταν “μέγα ιστορικό λάθος” του Ατατούρκ να δώσει στην Ελλάδα συγκεκριμένα νησιά του Αιγαίου, αλλά επέμενε πολύ εμφατικά ότι για την Άγκυρα είναι “μη αποδεκτό” το ισχύον και προβλεπόμενο από διεθνείς συνθήκες καθεστώς χωρικών και εναέριων συνόρων στο Αιγαίο “που δεν επιτρέπουν σε τούρκικα πλοία και αεροπλάνα να πλέουν και να πετούν ανεξέλεγκτα...” στην περιοχή.
- Επανέλαβε τις κατηγορίες του ότι ο πρωθυπουργός αθέτησε την ρητή υπόσχεση που του είχε δώσει λίγες ώρες μετά το εναντίον του πραξικόπημα το 2015 ότι θα εκδώσει στην Τουρκία τους πραξικοπηματίες που είχαν καταφύγει στην χώρα μας, κάτι που φάνηκε αποφασισμένος να απαιτήσει κατά τις εδώ συνομιλίες του.
Είναι, μάλιστα, απόλυτα ενδεικτικό της προκλητικότητας του Ερντογάν και την μη υποκρυπτόμενης περιφρόνησης του στις δημοκρατικές αρχές που διέπουν την Ευρώπη και τον πολιτισμένο δυτικό κόσμο, το ότι στην παρατήρηση του δημοσιογράφου Αλέξη Παπαχελά ότι η μη έκδοση των 8 Τούρκων που κατέφυγαν στην Ελλάδα είναι αποτέλεσμα απόφασης της ανεξάρτητης (στην Ελλάδα...) δικαιοσύνης, κάτι που έχει πεί και ο πρωθυπουργός αλλά και επανέλαβε αργά χθες ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, ο Ερντογάν απάντησε ότι “τέτοια ζητήματα, δεν μπορούν να επαφίενται στην δικαιοσύνη, και πρέπει να τα λύνει αμέσως η εκτελεστική εξουσία...”
Εύλογες, ως εκ τούτου, οι απορίες ως προς το τι ήρθε να κάνει στην Αθήνα, που στοχεύει με την επίσκεψή του αυτή ο Σουλτάνος, αφού παραμένει αμετακίνητος στις πάγιες τουρκικές θέσεις που στο παρελθόν έχουν δυναμιτίσει κάθε προσπάθεια εξομάλυνσης των σχέσεων, αφού προκαταβολικά περιφρόνησε (τουλάχιστον...) τις πάγιες ελληνικές ευαισθησίες. Και κυρίως προβάλλει το μείζον ερώτημα:
Που αποβλέπει η ελληνική κυβέρνηση με την πρόσκληση Ερντογάν; Στους... επτά μήνες που “κανονίζονται” οι (ουσιώδεις...) λεπτομέρειες της επίσκεψης, εξασφαλίσθηκαν ή όχι από ελληνικής πλευράς ότι -αν μη τι άλλο- δεν θα επιδεινωθεί εξ αιτίας της το ήδη εύθραυστο των ελληνοτουρκικών σχέσεων; Μήπως η απροκάλυπτη προκλητικότητα του Σουλτάνου, όπως επιβεβαιώθηκε λίγες ώρες πριν πατήσει το πόδι του στην Αθήνα, οφείλεται σε μυστικές υποχωρήσεις στις οποίες είναι διατεθειμένη (για άγνωστους, ακόμη, λόγους) και έχει συμφωνήσει να προβεί η ελληνική πλευρά, όπως αφήνουν να εννοηθεί οι έντονες αντιδράσεις όλης της αντιπολίτευσης και οι αμφιβολίες της ως προς το εάν και κατά πόσο η κυβέρνηση Τσίπρα είναι ικανή να... ξανάβαλε, και με ποιο κόστος, τους.... ανέμους στον σάκο του Αιόλου που τόσο απερίσκεπτα άνοιξε;