Θα περίμενε κανείς ν’ ακούσει συγκεκριμένες έστω και αποκλίνουσες μεταξύ τους) ιδέες και προτάσεις για το νέο κόμμα. Για το πρόγραμμά του, τους στόχους και τις πολιτικές με τις οποίες θα τους επιδιώξουν.
Το ριζοσπαστικό, νεωτεριστικό, καινοτόμο σχέδιο δράσης που ήδη εκπονούν τα επιτελεία και οι συνεργάτες τους. Αλλά, δυστυχώς τέτοιες... δευτερεύουσες «λεπτομέρειες» δεν ακούσθηκαν ούτε στο χθεσινό δεύτερο (και τελευταίο, ευτυχώς...) ντιμπέϊτ μεταξύ των 9 υποψήφιων αρχηγών της «κεντροαριστεράς» που θα δημιουργηθεί μετά την... ανάδειξη του!
Τι στην ευχή, τόσο υποψήφιοι, τόσα επιτελεία γύρω τους, δεν σκέφθηκαν (ή δεν μπόρεσαν...) να κάτσουν κάτω και να εκπονήσουν ένα ρεαλιστικό και επιτεύξιμο πολιτικό πρόγραμμα δράσης για το νέο κόμμα, και κρίθηκε ότι καλύτερο είναι να... εκλεγεί πρώτα αρχηγός, και τα σπουδαία... ες μεθαύριο; Αυτό δεν είναι δημοκρατική πανστρατιά για μια νέα φιλόδοξη και αποτελεσματική «κεντροαριστερά», αλλά... καλλιστεία!
Καμιά φρεσκάδα, τίποτε το ρηξικέλευθο, το συγκεκριμένα ουσιαστικό που θα κληθεί το νέο κόμμα να προσφέρει και να υπηρετήσει μετά την εκλογή του όποιου ηγέτη του -και φυσικά την κρίσιμη περίοδο μέχρι τις επόμενες βουλευτικές εκλογές, και πολύ περισσότερο μετά από αυτές. Από όποια θέση κληθεί να το πράξει. Αυτόνομη ή συμπληρωματική...
Η ουσιαστικότερη ρητορική ερώτηση που τέθηκε στους συνυποψήφιους αρχηγούς, έγινε από τον συντονιστή Παύλο Τσίμα. Και, φυσικά, δεν απαντήθηκε: «Ξέρω ότι δεν προβλέπεται από την διαδικασία που έχει συμφωνηθεί, είπε, αλλά θα είχε ενδιαφέρον να μου απαντούσατε στην ερώτηση ποιος από εσάς θα εγκαταλείψει το εγχείρημα αν... δεν εκλεγεί αρχηγός! Αλλά, θα είχε ενδιαφέρον...”. Και δεν έγινε τυχαία-έστω και αν παρουσιάσθηκε ως αστεϊσμός...
Γιατί, εκτός από την παντελή έλλειψη συγκεκριμένου προγράμματος πολιτικής δράσης του υπό... διαμόρφωση νέου κόμματος, οι 9 συνυποψήφιοι έδειξαν ότι ελάχιστα πράγματα τους ομογενοποιούν, ή έστω τους φέρνουν κοντά. Εκτός, βέβαια, της φιλοδοξίας να γίνουν αρχηγοί! Δεν επρόκειτο περί μιας «συντροφικής» ευγενούς άμιλλας ανάδειξης του «πρώτου μεταξύ ίσων», που θ’ αναλάβει ένα εκ των πραγμάτων δύσκολο και απαιτητικό έργο. Ρωτούσε ο ένας, και του απαντούσε ο άλλος, σχεδόν περιπαικτικά, ότι δεν ... κατάλαβε τι τον ρώτησε, για να «καρφώσει» με την σειρά του ο ερωτών πως «είναι τιμή του που δεν έγινε από τον συγκεκριμένο αντιληπτή η ερώτησή του...»! Ο κ. Καμίνης (που καταγγέλθηκε, αλλά όχι ανοικτά και δημόσια, παρασκηνιακά και ύπουλα, ότι έχει ήδη τυπώσει... προ σταυρωμένα ψηφοδέλτια και τα έχει μοιράσει!) επικαλέσθηκε αμφίβολες δάφνες και κλέη από την θητεία του. Ο κ. Μανιάτης τόνιζε ότι είναι... καθηγητής πανεπιστημίου και άφησε έργο επί υπουργίας του -αλλά για αρχηγός κόμματος, πιθανός πρωθυπουργός, ενδεχόμενος συγκυβερνήτης σε κυβέρνηση συνεργασίας, αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, περιοριζόταν σε αοριστίες και γενικόλογες... ευχάριστες και αυτονόητες ασάφειες, ως εάν έγραφε έκθεση ιδεών στο Γυμνάσιο.
Ο κ. Τζιώτης, αιφνιδίασε τους πάντες, αποκαλύπτοντας ένα... ροκαμβολικό σχέδιο: ακόμη και αν εκλεγεί αρχηγός, δεν... θα βάλει υποψηφιότητα για βουλευτής (θα κουμαντάρει το κόμμα... εξωκοινοβουλευτικά!), όσο για τις προτάσεις του για ανάπτυξη και αύξηση του ΑΕΠ, μείωση της ανεργίας, επενδύσεις, εξειδίκευσε ότι σκοπεύει να εκμεταλλευθεί τις ...άυλες αξίες της Ελλάδος, όπως ο πολιτισμός της και η ιδέα της Δημοκρατίας, ποπυ γεννήθηκε εν Ελλάδι και την έχουμε αφήσει ανεκμετάλλευτη...
Η κ. Γεννηματά, ούτε που διανοήθηκε να εγκαταλείψει τον ρόλο της ως «ιέρειας» του εγχειρήματος, την οίηση του φαβορί, την μεγαλόθυμη παραχώρησή της ότι... καίτοι είναι αυτή που είναι, (κατα)δέχθηκε να προτείνει εκλογή αρχηγού από την βάση! Ο κ. Θεοδωράκης (ο μόνος, λόγω... προτέρου ιδιότητας, που δεν έχει ξύλινο λόγο) δεν κατόρθωσε να πείσει ότι κομίζει και υπόσχεται το νέο και το καινοτόμο. Με συγκεκριμένες προτάσεις και ιδέες, δηλαδή, όχι με... ωραία λόγια, ευχάριστες γενικότητες ευρέος φάσματος, και «επαναστάσεις» χάρη στις οποίες ξαφνικά έγινε το 2015 αρχηγός κοινοβουλευτικού κόμματος, αλλά δεν ξεπέρασε, φευ, την συχνή μοίρα των «πολλά υποσχόμενων ταλέντων»...
Ο κ. Ραγκούσης, κατάφερε αυτό το οποίο, ίσως, επεδίωκε: να φανεί... γεννόσημο της παλαιάς κοπής πολιτικών, της μικροκομματικής περιχαράκωσης, του μικρού αλλά απολύτως «καθαρού» και ελεγχόμενου από τους μηχανισμούς κόμματος του «βλέποντας και κάνοντας». Είναι μια συνταγή, παλιά και παντελώς αναποτελεσματική για τις ανάγκες των καιρών, αλλά πάντως συνταγή. Είναι χαρακτηριστικό της (ιδεοληπτικής, κατά βάση...) «αντιδεξιάς» και «αντικεντρώας» πορείας που προτιμά, άσχετα με τις διαμορφούμενες νέες συνθήκες και την ανάγκη κυβερνησιμότητας της χώρας, ότι στο ερώτημα αν θα στηρίξει το νέο κόμμα ΝΔ, σε περίπτωση που έρθει πρώτο κόμμα στις εκλογές και απαιτηθεί συνεργασία για να μην ξαναγίνουν εκλογές με απλή αναλογική (άρα χάος...), απήντησε με το ...ακαταμάχητο επιχείρημα ότι «αν ο κ. Μητσοτάκης δεν πετύχει αυτοδυναμία, αυτός θα φέρει την ευθύνη για την ακυβερνησία και τις εκ νέου εκλογές...»! Όπερ έδει δείξαι...
Για την μη διάλυση των κοινοβουλευτικών ομάδων ΠΑΣΟΚ-ΔΗΣΥ και Ποταμιού (που συμφωνήθηκε παρασκηνιακά μεταξύ Γεννηματά και Θεοδωράκη), το πιο ουσιαστικό που ακούσθηκε (προκλητικό, αλλά ουσιαστικό...) είναι αυτό που είπε ο επικεφαλής του «Ποταμιού», ότι δεν μπορείς να διαλύσεις τις κοινοβουλευτικές ομάδες «που ψήφισαν και έφεραν στην Βουλή 600.000 Έλληνες!» Λογικό. Ιδίως αν σκεφθεί κανείς ότι θα θεωρηθεί... επιτυχία, αν στις εκλογές για την ανάδειξη αρχηγού προσέλθουν στις κάλπες 150.000 άνθρωποι...