Νέες ταινίες: Η υπαρξιακή αλληγορία του Λάνθιμου και η Ελλάδα της κρίσης του Περάκη [κριτική]

Ελληνική υπόθεση οι πρεμιέρες της εβδομάδας. Αυτή η κινηματογραφική εβδομάδα ανήκει δικαιωματικά στον «Θάνατο του Ιερού Ελαφιού» και στον Γιώργο Λάνθιμο που επαναπραγματεύεται με το ιδιαίτερο στυλ του τον μύθο της Ιφιγένειας.

Παράλληλα, κάνει πρεμιέρα η νέα ταινία του Νίκου Περάκη «Success story» με γνώριμους χαρακτήρες και το κινηματογραφικό ντοκιμαντέρ-αφιέρωμα στην Αλκη Ζέη.

Ο Θάνατος του Ιερού Ελαφιού, (The Killing of a Sacred Deer)
Σκηνοθεσία: Γιώργος Λάνθιμος
Σενάριο: Γιώργος Λάνθιμος, Ευθύμης Φιλίππου
Πρωταγωνιστούν: Κόλιν Φάρελ, Νικόλ Κίντμαν, Μπάρι Κέγκαν, Ράφι Κάσιντι, Σάνι Σούλζικ, Αλίσια Σίλβερστοουν

Ο Στίβεν είναι ένας διαπρεπής καρδιοχειρουργός, παντρεμένος με την Άννα, μία καταξιωμένη οφθαλμίατρο. Είναι ευκατάστατοι και ζουν ευτυχισμένοι με τα δύο τους παιδιά, τη δεκατετράχρονη Κιμ και τον δωδεκάχρονο Μπομπ. O Στίβεν έχει αναπτύξει φιλική σχέση με τον Mάρτιν , ένα δεκαεξάχρονο αγόρι, ορφανό από πατέρα, το οποίο μοιάζει να έχει υπό την προστασία του. Τα πράγματα παίρνουν ολέθρια τροπή, όταν ο γιατρός συστήνει τον Mάρτιν στην οικογένειά του, αναστατώνοντας τον κόσμο τους, ενώ ο ίδιος καλείται να επιλέξει ανάμεσα σε μια ασύλληπτη θυσία και τον κίνδυνο να χάσει τα πάντα.

Ο Γιώργος Λάνθιμος μετά από τον «Αστακό», εμπνέεται από την « Ιφιγένεια εν Αυλίδι» του Ευριπίδη και μαζί με τον σταθερό του συνεργάτη Ευθύμη Φιλίππου, υπογράφει μια σκοτεινή υπαρξιακή αλληγορία, για την οποία απέσπασε στις Κάννες το Βραβείο Σεναρίου.
Οι δύο Έλληνες δημιουργοί επιστρέφουν σε ένα κλειστοφοβικό οικογενειακό περιβάλλον, πιο σκληροπυρηνικό από αυτό του «Κυνόδοντα», και επικαλούνται τον αρχαίο μύθο της Ιφιγένειας, αναζητώντας τελικά το νόημα της θυσίας.

Ο Στίβεν ένας διακεκριμένος καρδιοχειρουργός, - ίσως ένας μικρός Θεός που ορίζει ζωές- ζει με την οικογένειά του μια πλασματική ευτυχία, από αυτές που αρέσουν στον Λάνθιμο να αποδομεί.
Όταν ο γιος ενός ασθενή του που πέθανε στα χέρια του αρχίζει να τον συναντά, η ζωή του αναστατώνεται κι εκείνος καλείται να πληρώσει για την ύβρη που διέπραξε και να επιλέξει τι προτιμάει να θυσιάσει. Με όρους αρχαίας τραγωδίας και χωρίς μεταφυσικές διαστάσεις , αλλά με συμβολιστική διάθεση, ο Λάνθιμος και ο Φιλίππου εισάγουν το θέμα της τιμωρίας και δημιουργούν ένα δυστοπικό σύμπαν, όπου οι επιλογές μας γίνονται στην ουσία η καταστροφή μας.
Μέσα από αυτή την επιλογή, ο Λάνθιμος υπογράφει την πλέον πολιτική του ταινία, η οποία μάλιστα για πρώτη φορά έχει κι ένα καθαρό τέλος, χωρίς να επιτρέπει ούτε για μια στιγμή στον θεατή να επαναπαυτεί, χαρίζοντάς του στιγμές αισιοδοξίας. Αντίθετα τον οδηγεί σε έναν λαβύρινθο όπου εκεί μέσα τον αφήνει να αναλογιστεί για τη φύση του ανθρώπου. Σε μία μοναδική σκηνή όπου ο Κόλιν Φάρελ ρωτάει τον διευθυντή του σχολείου των παιδιών του, ποιο από τα δυο είναι καλύτερο, ο ανατρεπτικός δημιουργός απογυμνώνει με σοκαριστικό τρόπο τους οικογενειακούς δεσμούς και την έννοια της «ανεξάντλητης αγάπης», κι έτσι φτάνει στο αρχέτυπο, όπου οι ήρωές του πλέον δεν είναι απλώς κομμάτια μιας κοινωνίας, αλλά ουσιαστικά γίνονται ο καθρέπτης της.

Με μια εξαιρετική σκηνοθεσία, όπου η κάμερα κινείται και παραμονεύει τους χαρακτήρες σε κάθε τους βήμα, συνεπικουρούμενη από τη διεύθυνση φωτογραφίας του Θύμιου Μπακατάκη, ο Λάνθιμος υπογράφει την πιο άρτια κινηματογραφικά ταινία του, αναλογιζόμενος τελικά τι σημαίνει θυσία και γιατί αυτή είναι αναπόφευκτη.
Η Νικόλ Κίντμαν και ο Κόλιν Φάρελ είναι μάλλον οι ηθοποιοί που κατάλαβαν περισσότερο από όλους τον κώδικα του και μέσα από μια «ανεπικοινωνιακή» υποκριτική ερμηνεύουν την αρρώστια του σύγχρονου κόσμου που το βάσανό του είναι αυτή η παντελής έλλειψη συναισθήματος και η άρνηση του πόνου.

Τι Συνέβη στη Δευτέρα, (What Happened to Monday)
Σκηνοθεσία: Τόμι Βίρκολα
Παίζουν: Νούμι Ραπάς, Γκλεν Κλόουζ, Ουίλεμ Νταφόε, Μαρουάν Κενζάρι, Κρίστιανμ Ρούμπεκ, Πολ Σβέρε Χάγκεν, Κλάρα Ριντ, Ρόμπερτ Βάγκνερ

Το 2073 ο υπερπληθυσμός και η πείνα έχουν αναγκάσει τις κυβερνήσεις να λάβουν δραστικά μέτρα για την αντιμετώπισή τους, υποχρεώνοντας τις οικογένειες να κάνουν μόνο ένα παιδί. Επτά πανομοιότυπες αδελφές ζουν μία κρυφή ζωή, διαρκώς καταζητούμενες από το Τμήμα Κατανομής Παιδιών, υιοθετώντας μία ταυτότητα: αυτήν της Κάρεν Σέτμαν.
Μεγαλωμένες και εκπαιδευμένες από τον παππού τους, ο οποίος τους έδωσε και τα ονόματά τους, - Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή- κάθε κοπέλα μπορεί να βγει στον έξω κόσμο μία φορά την εβδομάδα, χρησιμοποιώντας την κοινή τους ταυτότητα. Όλα κυλάνε κανονικά, μέχρι που μία μέρα η Δευτέρα δεν επιστρέφει σπίτι.

Ένα δυστοπικό θρίλερ επιστημονικής φαντασίας, με τη Νούμι Ραπάς σε επτά διαφορετικούς ρόλους.
Σε ένα μεταμέλλον, η κυβέρνηση προσπαθεί να ελέγξει την αύξηση του πληθυσμού, επιβάλλοντας διά νόμου στις οικογένειες να αποκτούν μόνο ένα παιδί. Όταν μια νέα γυναίκα γεννάει επτάδυμα και πεθαίνει, ο παππούς των κοριτσιών αποφασίζει να τα σώσει. Τα κλείνει λοιπόν σε ένα διαμέρισμα, ονομάζει καθεμία από μια μέρα της εβδομάδας και με σειρά τις αφήνει να βγουν στον έξω κόσμο, υιοθετώντας μια κοινή ταυτότητα. Η κρυφή τους καθημερινότητα όμως ανατρέπεται όταν εξαφανίζεται η πρωτότοκη αδερφή, η Δευτέρα.
Είναι μερικές ταινίες που βασίζονται σε μια πραγματικά καλή ιδέα, που όμως εύκολα καίγεται και καταστρέφεται στην προσπάθεια των συντελεστών να ικανοποιήσουν τους παραγωγούς ή τις απαιτήσεις του κοινού. Αυτό συμβαίνει και στο «Τι συνέβη στην Δευτέρα» , που είχε όλα τα φόντα για μια δυνατή προφητική ταινία, που όμως γρήγορα εγκαταλείπει τα δυνατά της χαρτιά και υιοθετεί τη ταυτότητα του action movie.

Ο Νορβηγός Τόμι Βίρκολα θα μπορούσε – η αλήθεια είναι πως προσπαθεί- να κινηθεί στους δρόμους του « 1984», όμως δυστυχώς οι σεναριογράφοι ( Μαξ Μπότκιν και Κέρ ιΟυίλιαμσον) δεν είναι αρκετά τολμηροί, ώστε να σχολιάσουν τη σύγχρονη πραγματικότητα και ίσως να προβλέψουν ένα σκοτεινό μέλλον για την ανθρωπότητα, οπότε η ιδέα αυτού του κράτους που ελέγχει τα πάντα, ακόμα και τη ζωή, γρήγορα περνάει σε δεύτερο πλάνο. Αντίθετα εστιάζουν περισσότερο στο πώς οι έξι αδερφές προσπαθούν να αντιμετωπίσουν την απειλή, παλεύοντας μέχρι τελικής πτώσεως.
Ένα ακόμα στοιχείο που έχει ενδιαφέρον στην αρχική ιδέα είναι ότι επτά διαφορετικά άτομα που ζουν κάθε μέρα τη δική τους ζωή, ενώ μοιράζονται αναγκαστικά την ίδια ταυτότητα. Ούτε αυτό όμως το χαρτί φροντίζουν να το παίξουν, οπότε στην ουσία παρακολουθούμε επτά γυναίκες που διαφοροποιούνται μεν, αλλά οι παράλληλοι βίοι τους δεν φαίνεται να επηρεάζουν η μία την άλλη σημαντικά.

Η Νούμι Ραπάς έχει τον δύσκολο ρόλο να ερμηνεύσει όλες τις αδελφές, πράγμα που σημαίνει ότι στις περισσότερες σκηνές της ταινίας παίζει χωρίς παρτενέρ.
Αν και πετυχαίνει, κυρίως μέσα από μια σειρά εξωτερικών μεταμορφώσεων , να πλάσει διαφορετικούς χαρακτήρες, η μη διάδραση με άλλα πρόσωπα στο σετ φαίνεται πως τελικά την οδηγεί σε μια μονοδιάστατη προσέγγιση των πολλαπλών της ρόλων. Αντίθετα είναι πολύ καλύτερη στις σκηνές, όπου συμπράττει με άλλους ηθοποιούς. Η Γκλεν Κλόουζ πάντα επιβλητική, δίνει μια ενδιαφέρουσα διάσταση στο ρόλο της, ενώ ο Ουίλεμ Νταφόε ως παππούς καταφέρνει να βάλει το προσωπικό του στίγμα στην ταινία.

Success Story,
Σκηνοθεσία: Νίκος Περάκης
Παίζουν: Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, Φιόνα Γεωργιάδη, Πάνος Μουζουράκης, Τόνια Σωτηροπούλου Τζένη Θεωνά, Κωνσταντίνος Αβαρικιώτης, Βάσω Καβαλιεράτου, Αννίτα Κούλη, Ανδρέας Κωνσταντίνου Νάσος Παπαργυρόπουλος, Ηλίας Βαλάσης, Πάνος Κρανιδιώτης, Γιάννης Κοκιασμένος, Βάσια Χρήστου

Παναγής Πάνδωρας: εύπορος ψυχίατρος, γιος μεγαλοεκδότη, γοητευτικός κι αδίστακτος.
Τζορτζίνα Τσελέπη: άνεργη ηθοποιός, κόρη μικροαστών καλλιτεχνών, όμορφη και αποφασισμένη να πετύχει.
Οι δυο τους, παρά τις διαφορές τους, ερωτεύονται ξαφνικά, απερίσκεπτα και παράφορα και παντρεύονται. Η Τζορτζίνα, στην προσπάθειά της να ταιριάξει στο περιβάλλον του Παναγή, απαρνιέται τον εαυτό της. Το δημιουργικό της αδιέξοδο, σε συνδυασμό με μια δύσκολη εγκυμοσύνη, την μεταμορφώνουν, καθώς συνειδητοποιεί πως τίποτα δεν είναι όπως το φαντάστηκε στο γάμο της.

H επιστροφή του Νίκου Περάκη στη μεγάλη οθόνη και η ιστορία ενός επιτυχημένου (;) γάμου στα χρόνια της κρίσης.
Ένας διακεκριμένος και πλούσιος ψυχίατρος ερωτεύεται μια μικροαστή άνεργη ηθοποιό. Οι δυο τους, φιλόδοξοι και αμοραλιστές, μοιάζουν το τέλειο ζευγάρι. Μετά το γάμο τους όμως όλα αλλάζουν, τα προσωπεία πέφτουν και οι δυο τους μεταμορφώνονται σε άσπονδους εχθρούς.
Ο Νίκος Περάκης, μέσα από φλας μπακ που μας γυρίζουν στις αρχές της κρίσης, αφηγείται την « άνοδο και την πτώση» ενός χρυσού ζευγαριού, που ζει κάτω από το ιλουστρασιόν περιτύλιγμα μιας εύκολης και πολυτελούς ζωής.
Με αυτό τον τρόπο προσπαθεί να ανιχνεύσει κάτι που λίγο έως πολύ όλοι ξέρουμε: ότι αυτή η επίπλαστη ευμάρεια κι ευτυχία που κάποτε βιώναμε θα είχε ολέθρια αποτελέσματα.
Στη συνέχεια οδηγεί τους ήρωές του σε τερατώδεις συμπεριφορές, τις οποίες δεν κρίνει, πράγμα θετικό, αλλά ούτε φροντίζει να αποδομεί, έτσι τα « εγκλήματα » που διαπράττουν περνάνε σχεδόν ανώδυνα, κι οι ίδιοι βγαίνουν αλώβητοι μέσα από τη γοητεία των πρωταγωνιστών που τους υποδύονται.

Ο Περάκης, σύμφωνα με το σύνηθες στυλ του, επιμένει να ασχολείται με τα λαμπερά πρόσωπα που κρύβονται πίσω από καλοφωτισμένες βιτρίνες, χωρίς πάντα να προχωράει βαθύτερα στις αιτίες των φαινομένων που εξετάζει και τα κινηματογραφεί με ποπ αισθητική, στερώντας τους τελικά τις σκοτεινές πλευρές που εμφανώς έχουν. Επιστρατεύει όμως το χιούμορ για να σώσει τις καταστάσεις, υπογράφοντας την καλύτερη ταινία του τα τελευταία χρόνια, αν και δεν καταφέρνει να καταθέσει μια ολοκληρωμένη άποψη για τα όσα έχουν συμβεί στη χώρα μας.

Οι ηθοποιοί του με κέφι υποστηρίζουν τους ρόλους τους, αν και οι νεαρότεροι δεν καταφέρνουν να κρύψουν την απειρία τους, αλλά τελικά καταφέρνουν να ισορροπήσουν ανάμεσα στο καλό και στο κακό, προκαλώντας ανάμεικτα συναισθήματα στον θεατή.

Thor Ragnarok
Σκηνοθεσία: Τάικα Γουατίτι
Παίζουν: Κρις Χέμσγουορθ, Τομ Χίντλστον, Κέιτ Μπλάνσετ, Ίντρις Ελμπα, Τζεφ Γκόλντμπλαμ, Τέσα Τόμσον, Καρλ Ούρμπαν, Μαρκ Ράφαλο, Άντονι Χόπκινς

O Θορ είναι φυλακισμένος στην άλλη άκρη του σύμπαντος, χωρίς να έχει στη διάθεσή του το τρομερό του σφυρί. Πρέπει να νικήσει το χρόνο για να επιστρέψει στον πλανήτη Asgard και να σταματήσει το Ράγκναροκ, δηλαδή την καταστροφή του πλανήτη του και του πολιτισμού του, από τα χέρια μιας νέας, παντοδύναμης απειλής, της αδίστακτης Χέλα.
Πρώτα όμως πρέπει να διευθετήσει μερικά φλέγοντα ζητήματα. Πρώτον, να στεφθεί νικητής μιας θανάσιμης μονομαχίας ενάντια στον πρώην σύμμαχό του και επίσης Εκδικητή – τον Απίθανο Hulk. Στη συνέχεια, να βρει καινούργιο οπλοστάσιο για να πολεμήσει, αφού έχει αποχαιρετήσει το περιβόητο όπλο του, και τέλος να σχηματίσει μια παρέα σκληρών πολεμιστών, για να βάλουν ένα χεράκι και αυτοί στο δύσκολο έργο που πρέπει να φέρει εις πέρας.
Η τρίτη ταινία για τον υπερήρωα της Μarvel, έχει και πλοκή και δράση, αλλά και πολύ πλάκα.
Ο Θορ, χωρίς το τρομερό του σφυρί, πρέπει να νικήσει τον χρόνο για να εμποδίσει την αδίστακτη Χέλα να καταστρέψει τον πλανήτη . Για να τα κάνει όμως αυτά πρέπει πρώτα να νικήσει τον Χουλκ και να οργανώσει ένα στρατό πολεμιστών που θα τον συνδράμουν, τώρα που πλέον έχει στερηθεί το όπλο του.
Ο Νεοζηλανδός Τάικα Γουατίτι ακολουθεί τη λογική όλων των ταινιών με ήρωες της Μarvel, ικανοποιώντας φυσικά τους φαν του είδους, που δεν θα στερηθούν τη δράση και τα εντυπωσιακά εφέ, όμως βάζει τη δική του πινελιά, παρουσιάζοντας με ένα ιδιαίτερο χιούμορ την ιστορία του Θορ, που αυτή τη φορά δεν μοιάζει και τόσο σουπερήρωας, αντίθετα έχει πολλά τρωτά σημεία.
Έτσι ισορροπεί ανάμεσα στο επικό ύφος και στη σάτιρα, ανατρέποντας όλα όσα πιστεύετε για τους υπερήρωες, φτιάχνοντας μια διασκεδαστική ταινία. Προς το τέλος βέβαια, δεν μπορεί να αποφύγει τις « συνταγές», όμως μέχρι εκείνου του σημείου ο Γουατίτι συστήνει στην ουσία ένα είδος, που σίγουρα θα βρει μιμητές. Φυσικά το χιούμορ σε ταινίες επιστημονικής φαντασίας δεν είναι άγνωστη περιοχή, όμως εδώ γίνεται στα όρια της παρωδίας, δημιουργώντας ένα διασκεδαστικό συνδυασμό.
Ο Κρις Χέμσγουορθ είναι ευάλωτος, ενίοτε και αφελής, γεγονός που προσδίδει στον Θορ μια ανάλαφρη διάθεση, η πάντα επιβλητική Κέιτ Μπλάνσετ στο ρόλο της κακιάς Χέλα χρησιμοποιεί τα στερεότυπα για να τα αποδομήσει με την ντελικάτη υπόγεια ειρωνεία της και την υποκριτική της ευστροφία, ενώ οι υπόλοιποι ηθοποιοί φαίνεται πως πραγματικά το κατευχαριστιούνται με τη σκηνοθετική γραμμή του Γουατίτι.

Σημαδεμένες Καρδιές, (Scarred Hearts)
Σκηνοθεσία: Ράντου Ζούντε
Παίζουν: Λουσιάν Ρους, Ιβάνα Μλαντένοβιτς, Ιλίνκα Χαρνούτ, Σερμπάν Πάβλου

Καλοκαίρι, 1937: Ο νεαρός συγγραφέας Εμανουέλ βρίσκεται για θεραπεία στις ακτές της Μαύρης Θάλασσας. Εκεί, διαβάζει, γράφει, καπνίζει, πίνει και φλερτάρει. Καθώς εξοικειώνεται με τη μελαγχολία της νέας του καθημερινότητας, ο Εμανουέλ ανακαλύπτει ότι υπάρχει ακόμα μια ζωή που πρέπει να ζήσει στο έπακρο.

H νέα, βραβευμένη στο Φεστιβάλ του Λοκάρνο, ταινία του Ράντου Ζούντε («Αφερίμ»), αφηγείται στατικά και με αργούς ρυθμούς την ιστορία ενός νέου ανθρώπου, που αν και καθηλωμένος στο κρεβάτι ενός νοσοκομείου, θέλει να ζήσει.
Διασκευάζοντας ελεύθερα το έργο του ποιητή Μαξ Μπλέτσερ, τον «Ρουμάνο Κάφκα» όπως τον αποκαλούσε ο Ευγένιος Ιονέσκο, και γυρίζοντας σε 35mm και τετράγωνο κάδρο, ακολουθώντας τις επιταγές του κλασικού κινηματογράφου, ο Ζούντε μάς μεταφέρει στη Ρουμανία του Μεσοπολέμου, σε ένα σανατόριο όπου ένας νεαρός άνδρας νοσηλεύεται και παλεύει για τη ζωή του.

Αφηγούμενος μέσα από κλειστά κάδρα και στατικές εικόνες την ιστορία του κεντρικού ήρωα, ο Ρουμάνος δημιουργός, ακολουθώντας μια αυστηρή κινηματογραφική παράδοση, επιχειρεί μέσα από ένα άνευρο σενάριο- που το πιο ενδιαφέρον του σημείο είναι τα αποσπάσματα από το βιβλίο του Μπλέτσερ που διακόπτουν την αφηγηματική ροή- να εισάγει το θέμα του αντισημιτισμού που εκείνη την εποχή εκκολάπτεται, τη στάση των Ρουμάνων απέναντι στον Χίτλερ και να καταδείξει το ιστορικό πλαίσιο της εποχής σε αντιπαράθεση με την προσωπική τραγωδία του Εμανουέλ, που τυλιγμένος μέσα σε ένα γύψο, βιώνει την αίσθηση της αποξένωσης μέσα στο άσυλο, υποβαλλόμενος συνεχώς σε βασανιστικές θεραπείες.

Συχνά ο Ζούντε αφήνεται σε μια άσκοπη βραδύτητα , αφιερώνοντας πολλές σκηνές στην ρουτίνα του νοσοκομείου, προφανώς για να περιγράψει πως τελικά ο Εμανουέλ συνηθίζει τη νέα του πραγματικότητα και μέσα από αυτή ανακαλύπτει την επιθυμία του να ζήσει. Τα κάδρα-αναφορές σε γνωστούς πίνακες ζωγραφικής, όπως του Ρέμπραντ ή των Γιαν Βαν Άικ και Αντρέα Μαντένια, δημιουργούν ένα ενδιαφέρον εικαστικό περιβάλλον, που δεν στερείται ποίησης, αν και παραμένει αρκετά συχνά παγωμένο, σε αντίθεση με την πραγματική επιθυμία του Εμανουέλ αλλά και μιας ολόκληρης γενιάς να σπάσει τα δεσμά της και να ζήσει ελεύθερα.

Ο μεγάλος περίπατος της Άλκης, (Alki’s long walk)
Ντοκιμαντέρ
Σκηνοθεσία: Μαργαρίτα Μαντά
Σενάριο: Πέτρος Σεβαστίκογλου, Μαργαρίτα Μαντά

TRAILER - Ο Μεγάλος Περίπατος της Άλκης from Christos Giannakopoulos on Vimeo.

Ένας κινηματογραφικός περίπατος στην πολυτάραχη ζωή και στο πλούσιο έργο της Άλκης Ζέη.

Η Άλκη Ζέη, η πολυδιαβασμένη σε όλο τον κόσμο συγγραφέας εξαιρετικών βιβλίων, παιδικών και μη, που έχει κυριολεκτικά βιώσει σχεδόν ολόκληρη την ελληνική ιστορία του 20ου αιώνα, είναι το αντικείμενο του ντοκιμαντέρ της Μαργαρίτας Μαντά («Χρυσόσκονη», «Για Πάντα»).
Με τη μαρτυρία της ίδιας της συγγραφέα, αλλά και τις εξομολογήσεις της αδελφής της Ελένης Κόκκου και των αγαπημένων φίλων και συνοδοιπόρων της, του σκηνοθέτη Μάνου Ζαχαρία και του ποιητή Τίτου Πατρίκιου να κυριαρχούν, η Μαντά, που υπογράφει το σενάριο με τον γιο της κυρίας Ζέη, Πέτρο Σεβαστίκογλου, θα μας ξεναγήσει στην πορεία της και στη ιστορία του τόπου σε μια εκ βαθέων εξομολόγηση που αναφέρεται στη συμμετοχή στην ΕΠΟΝ, την παραμονή της στη ΕΣΣΔ, την αυτοεξορία της στο Παρίσι τα χρόνια της δικτατορίας και φυσικά τη σχέση της με τη λογοτεχνία .

Η σκηνοθέτης επιλέγει να κινηθεί διακριτικά, αφήνοντας την συγγραφέα- μια εξαιρετική αφηγήτρια με έντονη προσωπικότητα- να οδηγήσει τους θεατές σε μια πολυτάραχη διαδρομή, που όμως μέσα από τον λόγο της αποκτάει μια υπέροχη λογοτεχνική διάθεση με χιούμορ και απλότητα, χωρίς ίχνος ναρκισσισμού ή μελοδραματισμού . Έτσι η ταινία θυμίζει περισσότερο μια συνέντευξη μακράς διάρκειας με έντονα εξομολογητική διάθεση, που χάρη στην ιδιαίτερη κυρία Ζέη είναι απολαυστική.

Mimosas
Σκηνοθεσία: Όλιβερ Λαξ
Παίζουν: Αχμέντ Χαμούντ, Σακίμπ Μπεν Ομάρ, Σαΐντ Αάγκλι.

Ένα ιδιότυπο γουέστερν στα βάθη του Μαρόκου, που απέσπασε το μεγάλο βραβείο στην Εβδομάδα Κριτικής του 69ου Φεστιβάλ Καννών.

Ένα καραβάνι συνοδεύει έναν ετοιμοθάνατο Σεΐχη, διασχίζοντας την οροσειρά του Άτλαντα στο Μαρόκο. Η τελευταία του επιθυμία είναι να ταφεί με τους αγαπημένους του. Αλλά ο θάνατος δεν περιμένει. Οι άνθρωποι του καραβανιού, που φοβούνται το πέρασμα ανάμεσα στα βουνά, αρνούνται να συνοδεύσουν τον νεκρό.
Ο Άχμεντ και ο Σαΐντ, δύο κλέφτες που ταξιδεύουν με το καραβάνι, προσποιούνται πως ξέρουν το δρόμο και υπόσχονται να εκπληρώσουν την επιθυμία του αποθανόντα. Σε ένα παράλληλο σύμπαν, ένας άνδρας με το όνομα Σακίμπ είναι ο επίλεκτος που θα ταξιδέψει στα βουνά με μια αποστολή: να βοηθήσει αυτό το αυτοσχέδιο καραβάνι.

Στη δεύτερη του ταινία, ο βραβευμένος στην Εβδομάδα Κριτικής των Καννών, Όλιβερ Λαξ, δίνει μία μαγευτική και μινιμαλιστική οπτική μιας «Ανατολικής δύσης» αποδεικνύοντας το ταλέντο του μέσα από μία επική ιστορία, όπου οι πρωταγωνιστές νιώθουν την πίστη και μιλούν ευθέως γι’ αυτή.

Το «Mimosas», εμπνευσμένο από τα ταξίδια του σκηνοθέτη μέσα στην μαροκινή έρημο και από το Σουφισμό, θέτει στο επίκεντρό του τόσο μία φυσική όσο και μία μεταφυσική αναζήτηση. Γυρισμένο με φόντο την επιβλητική οροσειρά του Άτλαντα, είναι μια ταινία που λαμβάνει χώρα σε μία παράδοξη
διασταύρωση δύο κόσμων: του αρχαίου και του σύγχρονου, όπου δοκιμάζεται η πίστη, η αντοχή και η δύναμη του φόβου.

Η ταινία θα προβάλλεται μόνο Παρασκευή και Σάββατο για όλο τον Νοέμβριο στις 12.00 τα μεσάνυχτα, αποκλειστικά στον Κινηματογράφο ΑΣΤΟΡ

Nάνος στο Σπίτι, (GnomeAlone)
Σκηνοθεσία: Πίτερ Λεπενιότις, Σέλι Σενόι
Σκηνοθεσία Μεταγλώττισης: Φώτης Πετρίδης
Με τις φωνές (στα ελληνικά):Στεφανία Φιλιάδη, Φοίβος Ριμένας, Βασίλης Μήλιος, Κώστας Δαρλάσης, Τζίνη Παπαδοπούλου, Αφροδίτη Αντωνάκη, Φώτης Πετρίδης

Μία ξεκαρδιστική περιπέτεια για παιδιά και πολύ μικρότερα πλάσματα, από τον παραγωγό του «Σρεκ» και τον σκηνοθέτη του «Ένας Σκίουρος Σούπερ-Ήρωας».

Η Κλόε και η μητέρα της μετακομίζουν ξανά. Αυτή τη φορά, είναι αναγκασμένες να κατοικήσουν σε ένα ετοιμόρροπο, παμπάλαιο σπίτι, γεμάτο διακοσμητικούς νάνους κήπου. Σύντομα, η Κλόε θα ανακαλύψει πως αυτό το σπίτι κρύβει ένα τρομακτικό μυστικό. Μία ημέρα που βρίσκεται μόνη της μετά το σχολείο, μαζί με έναν αδιάκριτο γείτονα, τον Λίαμ, θα ανακαλύψουν πως οι νάνοι είναι ζωντανοί! Όπως αποδεικνύεται, αυτοί είναι που προστατεύουν εδώ και χρόνια τον πλανήτη από τα απειλητικά, μικρά πλάσματα, τα Τρογκς, τα οποία έχουν εισβάλει στο σπίτι μέσω μίας πύλης από άλλη διάσταση.

Όταν η μόνη λύση για να σταματήσουν τα Τρογκς πέφτει στα λάθος χέρια στο σχολείο, η Κλόε και ο Λίαμ θα πρέπει να συμμαχήσουν με την ετερόκλητη ομάδα των νάνων ώστε να σταματήσουν την εισβολή και να σώσουν τον κόσμο!

Ελεγεία Υπανάπτυξης
( Ντοκιμαντέρ)
Σκηνοθεσία: Σπύρος Τέσκος
Σενάριο-Σκηνοθεσία: Νίκη Αράπη, ΓώργοςΓκαμήλης, Δημήτρης Μανούσος, Τάσος Μηλιαρέσης, Πέτρος Χάλαρης ( Κινηματογραφική Ομάδα Κερατσινίου)
Εμφανίζονται: Λεωνίδας Βατικιώτης, Χρήστος Βλαβιανός, Αντρέας Βλαστός, Απόστολος Ηλιόπουλος, Κώστας Καντάκος, Φραντζέσκος Καρακατσάνης, Παναγιώτης Μαρμαρινός, Ανανίας Παλαμίδης, Μιχάλης Τσιγγέρης, Βασίλης Τσιόγκας

Ντοκιμαντέρ από την Κινηματογραφική Ομάδα Κερατσινίου για τους εργαζομένους της εταιρείας Λιπασμάτων της Δραπετσώνας.

Μετά από 18 χρόνια, oι εργαζόμενοι της εταιρείας Λιπασμάτων της Δραπετσώνας, επιστρέφουν στον τόπο της εργασίας τους. Εκεί θα συναντήσουν μόνο τα ερείπια της άλλοτε κραταιής βιομηχανίας, φέρνοντας στο μυαλό σκληρές και συνάμα ευαίσθητες αναμνήσεις. Μέσα από το πέρασμα του χρόνου και την συνειδητοποίησή τους, προσπαθούν να καταλάβουν τι ακριβώς συνέβη εκείνη την καταστροφική περίοδο για την βιομηχανία, που έσπρωξε χιλιάδες κόσμο στην ανεργία.
«Όταν τα ερείπια μιας βιομηχανίας, αποτελούν την εικόνα της πορείας μιας χώρας στην χρεοκοπία, δεν θα μπορούσαν παρά να έχουν κινηματογραφικό ενδιαφέρον. Ιδιαίτερα όταν γίνεται προσπάθεια να ανασυντεθεί ο τρόπος εργασίας των εργαζομένων μέσα από αφηγήσεις.

Τότε καταλαβαίνουμε ότι οι εργαζόμενοι μιας χώρας, προτιμούν να διακινδυνεύουν καθημερινά την ύπαρξη της ζωής τους, παρά να ζουν στην ανεργία και στην αβεβαιότητα.

Στόχος λοιπόν αυτού του ντοκιμαντέρ, δεν είναι να παρουσιάσει τις πολυδαίδαλες αποφάσεις που συνέτειναν στο κλείσιμο των κυριότερων ελληνικών βιομηχανιών και την αποβιομηχάνιση μιας χώρας, αλλά να δει και να συγκρίνει, μέσα από τις αφηγήσεις των εργαζομένων, την ίδια τη ζωή τους μέσα στην Ελλάδα της κρίσης. Έτσι μόνο οι εικόνες και τα αντικείμενα της καταστροφής και της ερημιάς, μπορούν να δώσουν μία αλληγορική εικόνα της σημερινής πραγματικότητας», αναφέρει ο κύριος Τέσκος στο σημείωμά του.