Η Αριέττα Μουτούση εκπέμπει πρώτα απ΄ όλα μια ευγένεια, μια γλυκιά αύρα, μια εσωτερική ησυχία. Αν και μεγάλωσε σε ένα σπίτι γεμάτο θέατρο, με τη μητέρα της Νόνικα Γαληνέα και τον Αλέκο Αλεξανδράκη, η επιλογή της δεν ήρθε ούτε εύκολα ούτε απλά. Σήμερα βιώνει το θέατρο και τη ζωή με τη σοφία που δίνει η ωριμότητα και το χιούμορ που τη χαρακτηρίζει.
«Για μένα το θέατρο δεν ήρθε αυτονόητα. Μέσα στην οικογένεια δημιουργούνται κάποιες ισορροπίες, παίζονται κάποιοι ρόλοι. Η αδελφή μου η Αμαλία ήταν εκείνη που θα γινόταν ηθοποιός. Από τότε που ήταν μικρή αυτό ήταν δεδομένο. Γιατί έμοιαζε της μαμάς. Εγώ έμοιαζα στον πατέρα μου, ο πατέρας μου ήταν γιατρός, εξ΄ου και θα μπορούσα να γίνω γιατρός. Θα μου άρεσε πολύ να γίνω για να γιατρεύω, να προστατεύω, να βοηθάω ανθρώπους. Το θεωρώ πολύ μεγάλο λειτούργημα, με συγκινεί βαθειά. Και είχα σκεφθεί ότι ήθελα να ασχοληθώ με παιδιά, γιατί λατρεύω τα παιδιά και νομίζω ότι έχω καλή σχέση μαζί τους. Ο πατέρας μου ήταν νευρολόγος - ψυχίατρος κι εγώ σκεφτόμουν μήπως γίνω ψυχολόγος για παιδιά.
Πάντα υπήρχε μέσα μου το θέατρο, έβλεπα και τη μαμά, επηρεαζόμουν. Αλλά σκεφτόμουν ότι από τη στιγμή που έχει κανονιστεί έτσι, με την Αμαλία, ας μην μπλέξω, ας κάνω κάτι άλλο. Το πεπρωμένο όμως φυγείν αδύνατον...
Τελειώνοντας το δημοτικό στην Σχολή Αηδονοπούλου, με τη δίδυμη αδελφή μου την Αλέξια, πήγαμε εσωτερικές σε παρθεναγωγείο στην Αγγλία. Εκεί γράφομαι στο drama club και παθαίνω την πλάκα της ζωής μου. Οχι, η Αλέξια δεν είχε ποτέ καμία έλξη για το θέατρο. Αγαπούσε πολύ τα παιδιά -έχει δύο κόρες».
Διαβάστε όλη τη συνέντευξη της Αριέττας Μουτούση στο Bovary,gr