Η επικοινωνιακή εκστρατεία της κυβέρνησης ότι ο Τσίπρας και το... μισό του υπουργικό συμβούλιο πήγαν στην Αμερική για να εξασφαλίσουν μεγάλες επενδύσεις, που θα κινήσουν την παραγωγική μηχανή στη χώρα και θα συμβάλουν στη μείωση της ανεργίας, είναι θεμιτή.
Και μακάρι τα αποτελέσματα να δικαιώσουν τις προσδοκίες τους. Μόνο που πέρα από τους επικοινωνισμούς, υπάρχει και η πραγματικότητα. Και αυτή δεν είναι και τόσο ευνοϊκή όσο θέλουν να την εμφανίζουν...
Οι ΗΠΑ ενδιαφέρονται για τον έλεγχο μεγάλων δημόσιων οργανισμών
Κατ’ αρχήν, είναι γνωστό ότι οι σοβαροί Αμερικανοί επενδυτές, ενδιαφέρονται κατά κύριο λόγο να αποκτήσουν τον έλεγχο μεγάλων (και σίγουρων...) δημόσιων οργανισμών και υπηρεσιών, ότι έκαναν στο παρελθόν και οι Γερμανοί με τον ΟΤΕ, και τώρα πάλι με τα κρατικά αεροδρόμια, πιο πρόσφατα οι Ιταλοί με τα τρένα. Ευπρόσδεκτες επενδύσεις (αρκεί να αποφασίσει το «ξεπούλημα» ο ΣΥΡΙΖΑ...) αλλά δεν συμβάλλουν στην επανεκκίνηση της δημιουργικής παραγωγικής διαδικασίας στην χώρα, της μόνης που μπορεί να προσφέρει θέσεις εργασίας και μείωση της ανεργίας.
Αλλά και για τους πιθανούς «μικρότερους» υποψήφιους επενδυτές σε συγκεκριμένους παραγωγικούς κλάδους, ο πρωθυπουργός θα έπρεπε να χρησιμοποιήσει άλλη γλώσσα...
Η διαβεβαίωση του κ. Τσίπρα στους Αμερικανούς και Ελληνοαμερικανούς δυνάμει -κατά τις προσδοκίες μας- επενδυτές, ότι ο ίδιος προσωπικά είναι επικεφαλής της task force για να επιλύει προβλήματα και να επιταχύνει διαδικασίες σχετικές με την προσέλκυση επενδύσεων στην Ελλάδα, είναι αμφίβολο εάν και κατά πόσο λειτούργησε ως κίνητρο.
Πρακτικοί άνθρωποι οι επιχειρηματίες (Αμερικανοί ή οιασδήποτε άλλης εθνικότητας) εμπιστεύονται περισσότερο δομές και εν λειτουργία ταχύρυθμες διαδικασίες, αποτελεσματική δημόσια διοίκηση, σταθερό οικονομικό περιβάλλον και ευνοϊκούς φορολογικούς όρους.
Και... δεν ζουν απομονωμένοι από τον πραγματικό κόσμο: είναι βέβαιο ότι έχουν πληροφορηθεί τις περιπέτειες της καναδικής Eldorado Gold στις Σκουριές, τα ατελείωτα μπλοκαρίσματα στην εμβληματική επένδυση στο Ελληνικό, τις περιπέτειες των Καταριανών στην χώρα μας, για τις πολυεθνικές εταιρίες εμπορίας αλλά και βιομηχανίας που βρίσκονταν ήδη στην Ελλάδα και μετακόμισαν σε γειτονικές χώρες, με ή χωρίς τις... «ευχές» Καρανίκα να πάνε «στα τσακίδια»...
Οι επενδυτές θέλουν σίγουρη προοπτική κέρδους
Αν η οικονομία, γενικά, είναι θέμα ψυχολογίας, οι επενδύσεις είναι ζήτημα... ψυχολογίας στο τετράγωνο. Ο υποψήφιος επενδυτής, θέλει να γνωρίζει ότι θα επιχειρήσει σε περιβάλλον σταθερότητας, ξεκάθαρων όρων του παιχνιδιού, εφαρμογής του νόμου, σεβασμού των όσων συμφωνηθούν. Και, φυσικά, σίγουρη προοπτική απόσβεσης της επένδυσης και δημιουργίας κέρδους.
Στην χώρα μας, η έννοια του κέρδους είναι ενοχοποιημένη και πάντως αρνητικά φορτισμένη, κάτι το οποίο γιγαντώθηκε στο διάστημα που βρίσκεται στην εξουσία η παρούσα κυβέρνηση.
Οι υποσχέσεις Τσίπρας και η φορολογία
Ο κ. Τσίπρας υποσχέθηκε στους δυνάμει επενδυτές στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, ότι τους εγγυάται «σταθερό φορολογικό σύστημα». Στην χώρα στην οποία οι φορολογικοί νόμοι αλλάζουν στην καλύτερη περίπτωση... δυο φορές τον χρόνο! Στην χώρα στην οποία η μόνη εθνική παραγωγή, είναι αυτή της επιβολής και νέων φόρων...
Δεν χρειάζεται να... ανακαλύψουμε την πυρίτιδα στην Ελλάδα! Παραδείγματα προσέλκυσης επενδύσεων με παροχή φορολογικών κινήτρων, έχουμε πάμπολλα από την Ιρλανδία και τις γύρω μας βαλκανικές χώρες (που «γοητεύουν» και Έλληνες επιχειρηματίες!), μέχρι την Ινδία και την Κίνα. Σοφόν το σαφές: θα δημιουργούσε πολύ θετικό κλίμα για τους Αμερικανούς επενδυτές ο πρωθυπουργός ότι θα φέρει νόμο στην Βουλή (αλλά... να τον φέρει κι’ όλας!) ο οποίος θα προβλέπει, λ.χ., σταθερή φορολόγηση 8-10 % για επενδύσεις πάνω από ορισμένο ύψος και για περίοδο 10 ετών.
Αν έρθουν οι επενδύσεις, πώς θα περάσουν από τη Βουλή;
Βέβαια, το πρόβλημα είναι το... πώς θα περάσει από την Βουλή ένα τέτοιο νόμο όταν η κοινοβουλευτική του ομάδα διακατέχεται από τις πολύ γνωστές και συνεχώς διακηρυσσόμενες ιδεοληψίες εναντίον του... καπιταλισμού, των επιχειρήσεων, του κέρδους.
Άριστα έπραξε και επισκέφθηκε αμερικανικά studios ο πρωθυπουργός και προσπάθησε να πείσει τους κινηματογραφικούς παραγωγούς να έρθουν στην Ελλάδα για να γυρίζουν τις ταινίες τους, με προφανή κέρδη για την χώρα μας, όχι μόνο οικονομικά και απασχόλησης, αλλά και τουριστικής προβολής. Μόνο που οι παραγωγοί, είναι βέβαιο ότι είναι ενήμεροι των περιπετειών και της ατέρμονης γραφειοκρατίας που αντιμετώπισαν αυτοί που θέλησαν να γυρίσουν το σίκουελ του πετυχημένου «Mamma mia» πάλι στη Σκόπελο και την Σκιάθο, με αποτέλεσμα τελικά να γυρίσουν την ταινία... στην Κροατία.