Νέες ταινίες: Ενα αγωνιώδες νεο-γουέστερν και ο πολυαναμενόμενος Στίβεν Κινγκ [κριτική & τρέιλερ]

Το καλύτερο ίσως μυθιστόρημα του Στίβεν Κινγκ «Ο μαύρος πύργος» μεταφέρεται στη μεγάλη οθόνη.

Ο Τέιλορ Σέρινταν κάνει το σκηνοθετικό του ντεμπούτο ακολουθώντας «τα ίχνη του άνεμου», ενώ η Σοφία Λόρεν με τον Μαρτσέλο Μαστρογιάνι ζουν «μια ξεχωριστή μέρα» για ακόμα μια φορά.

Στα Ίχνη του Ανέμου, (Wind River)
Σενάριο-Σκηνοθεσία: Τέιλορ Σέρινταν
Παίζουν: Τζέρεμι Ρένερ, Ελίζαμπεθ Όλσεν

Μία κοπέλα βρίσκεται νεκρή σε μία απομονωμένη ινδιάνικη περιοχή της Αμερικής. Μία νεοσύλλεκτη πράκτορας του FBI θα αναγκαστεί να συνεργαστεί με έναν ντόπιο κυνηγό άγριων ζώων με την ελπίδα να εξιχνιάσει την υπόθεση.
Ο κυνηγός έχει ισχυρούς δεσμούς με την τοπική κοινότητα, καθώς και ένα παρελθόν που τον κατατρέχει και τον ωθεί να κάνει τα πάντα για ανακαλύψει τους ενόχους.

Ο Τέιλορ Σέρινταν, σεναριογράφος του εξαιρετικού «Πάση θυσία» και του «Sicario», υπογράφει το σκηνοθετικό του ντεμπούτο με ένα αγωνιώδες μεταγούεστερν, που έκανε πρεμιέρα στο Φεστιβάλ του Σάντανς και συμμετείχε στο Ένα Κάποιο Βλέμμα του Φεστιβάλ Καννών, όπου και κέρδισε το Βραβείο Σκηνοθεσίας.

Μια νεαρή Ινδιάνα βρίσκεται νεκρή και οι αρχές της περιοχής μαζί με μια νεοσύλλεκτη πράκτορα του FBΙ αναζητούν τους ενόχους.
Ο κυνηγός άγριων ζώων που ανακαλύπτει το πτώμα της νεαρής, ένας άνδρας που βιώνει την δική του προσωπική τραγωδία- η έφηβη κόρη του έχει επίσης σκοτωθεί και ο γάμος του έχει διαλυθεί- θα συνεργαστεί με την επίμονη πράκτορα για να ξετυλίξει το κουβάρι αυτής της σκοτεινής ιστορίας , που με αλληγορικό τρόπο περιγράφει την απελπισία μιας ολόκληρης χώρας.

Ο Σέρινταν αποδεδειγμένα ξέρει να δημιουργεί δυνατούς χαρακτήρες και μια πλοκή που κόβει την ανάσα, ενώ ως σκηνοθέτης διαθέτει αρετές υπογράφοντας ένα δυνατό θρίλερ με απρόσμενες διαστάσεις.
Επηρεασμένος σίγουρα από τον Πένκιπα, αλλά και τον Ταραντίνο, παρόλο που δεν καταφέρνει να γίνει ιδιαιτέρως σαρκαστικός, δομεί μια ιστορία βίας, αναμοχλεύοντας ένα τεράστιο πρόβλημα του έθνους του, που αναζητάει την δική του ταυτότητα.
Και φαίνεται αρκετά τολμηρός όχι μόνο να αφιερώσει την ταινία του σε όλα τα κορίτσια της ινδιάνικης φυλής, αλλά και να φτάσει το μαχαίρι βαθιά στο κόκκαλο, λέγοντας όλα όσα πολλοί θέλουν να ξεχάσουν.

Αν και σε αρκετά σημεία οι αναφορές του στον πολιτισμό, στα ήθη και στα έθιμα των Ινδιάνων και στον κώδικα ηθικής τους μπορεί να μοιάζουν ξένες για τον Ευρωπαίο τουλάχιστον θεατή, ο Σέρινταν εστιάζει τόσο σφιχτά στα πρόσωπα του δράματος, που τελικά δεν αφήνει απορίες σχετικά με τις προθέσεις του.
Επιμένοντας στην κλασική παράδοση των ταινιών του είδους, την μπολιάζει με ένα πύρινο και περισσότερο επίκαιρο από ποτέ κοινωνικό σχόλιο, προκαλώντας έναν ανοιχτό διάλογο με τον θεατή του, αλλά και με τους συμπατριώτες του.

Ο Τζέρεμι Ρένερ είναι καλύτερος από ποτέ στο ρόλο του κυνηγού: με εσωτερικότητα και μέτρο κουβαλάει το δράμα του ήρωά του, ενώ στο πλευρό του η Ελίζαμπεθ Όλσεν στέκεται επάξια ως νεαρή πράκτορας, που πάνω από το καθήκον της βάζει το δίκαιο .

Ο Μαύρος Πύργος, (The Dark Tower)
Σκηνοθεσία: Νικολάι Αρσέλ
Παίζουν: Ίντρις Έλμπα, Μάθιου ΜακΚόναχεϊ, Τομ Τέιλορ

Δεν υπάρχει μόνο ένας κόσμος στο σύμπαν μας. Ο Ρόλαντ Ντεσντέιν είναι ο τελευταίος Πιστολέρο, ορκισμένος υπερασπιστής του σύμπαντος και εγκλωβισμένος σε μια αέναη μάχη με τον Γουόλτερ Ο' Ντιμ, δηλαδή τον Μαυροντυμένο Άντρα.
Ο Πιστολέρο προσπαθεί να αποτρέψει τον Ο' Ντιμ από το να γκρεμίσει τον Μαύρο Πύργο, ο οποίος κρατά ολόκληρο το σύμπαν σε ισορροπία.
Με το πεπρωμένο των κόσμων να διακυβεύεται, και την αναπάντεχη βοήθεια ενός χαρισματικού εφήβου που έρχεται από τη δική μας πραγματικότητα, το καλό και το κακό θα συγκρουστούν στην έσχατη μάχη.

Η πολυαναμενόμενη διασκευή του best-seller του Στίβεν Κινγκ διαψεύδει τις προσδοκίες , επιβεβαιώνοντας τις κακές γλώσσες που καιρό τώρα μιλούσαν για μια «προβληματική παραγωγή».

Η κινηματογραφική μεταφορά των βιβλίων του μεγάλου Αμερικανού συγγραφέα που δικαίως θεωρείται μετρ του τρόμου, πάντα αποτελούσε πρόκληση για τους σκηνοθέτες.
Δυστυχώς όμως ο «Μαύρος Πύργος» του Δανού Νικολαί Αρσέλ (η μητέρα του μάλιστα έχει καταγωγή από την Μυτιλήνη), που κινείται ανάμεσα στην περιπέτεια, τη φαντασία και το γουέστερν, αποτυγχάνει να αποτυπώσει τις αλληγορίες και στέκεται περισσότερο στο μεταφυσικό στοιχείο, χωρίς καν να εντυπωσιάζει.

Στο επτάτομο και κατά πολλούς καλύτερο έργο του Κινγκ, ένα μικρό αγόρι περνάει σε μια παράλληλη πραγματικότητα, στον Μέσο κόσμο, που λειτουργεί με τους δικούς της κανόνες. Εκεί θα συναντήσει τον τελευταίο εναπομείναντα Πιστολέρο, αναζητώντας το μυθικό Μαύρο Πύργο, που κρατάει το σύμπαν σε ισορροπία , και θα προσπαθήσει να τον προστατεύσει από τον Μαυροντυμένο Άντρα, που ως απόλυτη ενσάρκωση του κακού, προκαλεί την καταστροφή.

Ο Αρσέλ εκμεταλλεύεται μεν τη μεταφυσική διάσταση και τις μαγικές ιδιότητες των χαρακτήρων του βιβλίου, όμως δεν καταφέρνει να στήσει ένα ενδιαφέρον σύμπαν, ούτε να αποκαλύψει τις βαθύτερες προεκτάσεις αυτού του μαγικού παραμυθιού, που ουσιαστικά πραγματεύεται την αιώνια πάλη του καλού και του κακού.
Έτσι μένει σε μια εικονοποίηση της ιστορίας, που δεν υποστηρίζεται ούτε καν αισθητικά, με αποτέλεσμα μια κοινότοπη ιστορία δράσης.

Ο Ίντρις Έλμπα, ως Πιστολέρο κάνει φιλότιμες προσπάθειες να μεταφέρει την ηθική του ήρωά του και ο Μάθιου ΜακΚόναχεϊ, ως Μαυροντυμένος Άνδρας , έχει μια άρρωστη γοητεία – εξαιρετικός στις σκηνές που με μια του μόνο λέξη ελέγχει τον ψυχικό κόσμο των αντιπάλων του- αν και σε αρκετά σημεία δεν αποφεύγει τα στερεότυπα που θέλουν τους μοχθηρούς χαρακτήρες να περιφέρονται κουλ και άνετοι.

Ίρις, (Iris)
Σκηνοθεσία: Ζαλίλ Λεσπέρ
Παίζουν: Ρομέν Ντουρί, Σαρλότ Λε Μπον, Ζαλίλ Λεσπέρ

Η εξαφάνιση μιας γυναίκας, που φαίνεται να έχει στήσει την απαγωγή της, αποτελεί την αφορμή για μια αγωνιώδη αναζήτηση.
Η ερώτηση που ο θεατής πρέπει να απαντήσει είναι μόνο μία: Τι πραγματικά συνέβη στην Ίρις;

Ο Ζαλίλ Λεσπέρ, γνωστός κυρίως για την καριέρα του ως ηθοποιός και τη βιογραφική ταινία «Yves Saint Lauren», στην τέταρτη σκηνοθετική του απόπειρα , όπου για πρώτη φορά κρατάει κι έναν από τους πρωταγωνιστικούς ρόλους, διασκευάζει το «Chaos» (2000) του Χιντέο Νακάτα με νουάρ ατμόσφαιρα.

Ο πλούσιος και ισχυρός τραπεζίτης Αντουάν Ντοριό τρώει σε ένα πολυτελές εστιατόριο μαζί με την όμορφη γυναίκα του, Ίρις, η οποία εξαφανίζεται μυστηριωδώς κατά τη διάρκεια του δείπνου.
Κάποιος τηλεφωνεί στον Ντόριο και του ζητάει ένα τεράστιο ποσό για λύτρα. Εκείνος υπό την παρακολούθηση της αστυνομικού ντετέκτιβ Ναταλί Βεσέρ, ξεκινά να αφήσει τα χρήματα σε έναν απόμερο σταθμό τρένου.
Λίγο αργότερα ο Μαξ, ένας χωρισμένος πατέρας και μηχανικός αυτοκινήτων, με πολλά χρέη, δέχεται ένα τηλεφώνημα από την Ίρις, η οποία τον πείθει να συμμετάσχει επί πληρωμή στη στημένη απαγωγή της.
Όμως τα πράγματα αλλάζουν όταν, ο Μαξ βρίσκει τη γυναίκα νεκρή. Γεμάτος αμφιβολίες και κυνηγημένος από αστυνομικούς, ο μόνος τρόπος να ξεφύγει είναι να αποκαλύψει την αλήθεια.

Ο Λεσπέρ δανείζεται χαρακτηριστικές σκηνές κλασικών θρίλερ και υιοθετεί τον τόσο προσφιλή στους Γάλλους δημιουργούς σαδομαζοχιστικό ερωτισμό - είδαμε μια ανάλογη περίπτωση στο «Εlle» του Βερχόφεν με την Ιζαμπέλ Ιπέρ- με απώτερο στόχο τις συνεχείς ανατροπές.
Όμως αυτή του η εμμονή με το ερωτικό στοιχείο, δεν του επιτρέπει να εμβαθύνει στον εσωτερικό κόσμο των ηρώων του, οπότε η ταινία κάνει κοιλιά σε πολλά σημεία, καθώς οι προθέσεις και τα βαθύτερα κίνητρα των προσώπων παραμένουν θολά κι ασαφή.
Αν και φροντίζει με έξυπνα twists να κερδίζει το χαμένο έδαφος, σταδιακά η προσοχή – απαραίτητη σε μια υπόθεση μυστηρίου που αναζητάει τη λύση της- χαλαρώνει. Δυστυχώς ούτε και οι πρωταγωνιστές του, αν και μυστηριώδεις, διαθέτουν την υποκριτική ευστροφία μιας Ιπέρ, οπότε η προσπάθεια για ένα ψυχολογικό θρίλερ ατονεί σχετικά γρήγορα.

Με σκοτώνεις Σουζάνα, (Me estas matando Susana / you’re killing me Susana)
Σκηνοθεσία: Ρομπέρτο Σνάιντερ
Πρωταγωνιστούν: Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ, Βερόνικα Εκέγκουϊ, Άσλεϊ Γκρέις, Τζέιντιν Γουόνγκ, Μπιορν Χλίνουρ Χάραλντσον

Ο Ελίχιο, ένας αξιαγάπητος και χαρισματικός ηθοποιός ξυπνάει ένα πρωί και ανακαλύπτει πως η σύζυγος του, Σουζάνα, τον παράτησε, χωρίς καμιά λέξη ή προειδοποίηση.
Η βεβαιότητά του πως τα πράγματα μεταξύ τους ήταν τέλεια καταρρέει.
Μερικούς μήνες μετά, ο Ελίχιο μαθαίνει ότι η αγαπημένη του παρακολουθεί ένα εργαστήριο σεναρίου στην Αϊόβα των Η.ΠΑ. Αποφασίζει τότε να πουλήσει το αυτοκίνητο του, να αφήσει πίσω του το Μεξικό και να πάει να τη βρει.

Βασισμένη στο μυθιστόρημα «Ciudades Desiertas» του Χοσέ Αγκουστίν, αυτή η φρέσκια ρομαντική κομεντί περιγράφει με σαρκαστική διάθεση και τρυφερότητα την ιστορία ενός μεγάλου έρωτα , αλλά και το ταξίδι ενός Μεξικανού στην καρδιά των ΗΠΑ.

Ο Ελίχιο, ένας νεαρός ηθοποιός με καριέρα στις σαπουνόπερες, μια μέρα συνειδητοποιεί ότι η γυναίκα του, χωρίς καμιά δικαιολογία, τον έχει εγκαταλείψει. Βέβαιος ότι όλα πήγαιναν καλά μεταξύ τους, αρχίζει να την αναζητάει. Μέχρι που μαθαίνει ότι η καλή του, που είναι συγγραφέας, βρίσκεται με ένα εκπαιδευτικό πρόγραμμα στην Αμερική.
Εκείνος αποφασισμένος να την ξανακερδίσει ξεκινάει να τη βρει. Μόλις όμως φτάσει σε αυτή την Μεσοδυτική πανεπιστημιακή πόλη των Ηνωμένων Πολιτειών συνειδητοποιεί πως είναι σαν ψάρι έξω από τα νερά του.
Τα πράγματα θα γίνουν ακόμη χειρότερα, όταν ανακαλύψει πως η Σουζάνα έχει σχέση με έναν Πολωνό ποιητή, τον Σλάβομιρ. Μετά από καβγάδες και εντάσεις, το ζευγάρι τελικά συμφιλιώνεται, όμως η Σουζάνα δεν φαίνεται πρόθυμη να επιστρέψει στην καθημερινότητά τους.

Με κωμικοτραγικό τρόπο, ο Ρομπέρτο Σνάιντερ ακολουθεί την πορεία του κεντρικού πρωταγωνιστή του, που ως ρομαντικός ήρωας ακολουθεί την καρδιά του και τον έρωτα της ζωής του, ενώ ταυτόχρονα περιγράφει τις βαθιές πολιτιστικές διαφορές ανάμεσα στην κεντρική και τη λατινική Αμερική.
Οι σκηνές που ο χαριτωμένος Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ κερδίζει με την εξωστρέφεια του τους πουριτανούς πανεπιστημιακούς, αλλά και οι γκάφες του που συνεχώς του δημιουργούν μπελάδες αποτελούν χαρακτηριστικό δείγμα του πολιτισμικού χάους που χωρίζει τις δυο πλευρές της ηπείρου.
Και σε αυτό το σημείο - το αρκετά επικίνδυνο, είναι η αλήθεια- η ταινία πετυχαίνει τον στόχο της, αποφεύγοντας τις κακοτοπιές.
Όμως το ρομαντικό κομμάτι της ιστορίας χρειαζόταν μεγαλύτερη επεξεργασία, κυρίως όσο αφορά στον χαρακτήρα της Σουζάνα, που ποτέ δεν καταλαβαίνουμε γιατί αποφάσισε να φύγει , γιατί υπήρξε άπιστη και γιατί δεν ανέχεται πια μια ζωή που περιγράφεται ως ιδανική από τον σύντροφό της.
Παρ’ όλα αυτά οι δυο πρωταγωνιστές είναι γοητευτικοί: ο Μπερνάλ με χιούμορ κι ευαισθησία ερμηνεύει τον Ελίχιο , ενώ η εντυπωσιακή Βερόνικα Εκέγκουϊ άμα τη εμφανίσει προσπαθεί, παρά τις σεναριακές αδυναμίες, να προσδώσει στη Σούζαν της κι ένα δεύτερο επίπεδο, πέρα από αυτό της όμορφης και εκκεντρικής γυναίκας που στην ποδιά της σφάζονται παλικάρια.

Σε απόσταση ασφαλείας, (Security)
Σκηνοθεσία: Αλέν Ντεροσέ
Παίζουν: Αντόνιο Μπαντέρας, Σερ Μπεν Κίνγκσλει, Λίαμ ΜακΙντάιρ, Τσαντ Λίντμπεργκ, Γκαμπριέλα Ράιτ

Το μόνο που ήθελε ο Έντι Ντίκον ήταν μία ήσυχη δουλειά, χωρίς άγχος.
Διάλεξε όμως το λάθος μέρος, τη λάθος στιγμή. Όταν ένα δεκάχρονο κορίτσι θα ζητήσει απεγνωσμένα τη βοήθειά του, εκείνος θα κάνει τα πάντα για να τη σώσει.

Ο Αντόνιο Μπαντέρας σε μια κακέκτυπη εκδοχή του «Πολύ σκληρός για να πεθάνει» και του «Ο Σταθμός 13 Δέχεται Επίθεση» , από την πρώτη του μέρα στην καινούργια του δουλειά πρέπει να τα βάλει με μαφιόζους και δαίμονες.

Ο Έντι Ντίκον, ένας βετεράνος στρατιωτικός, αναζητάει μια ήσυχη δουλειά. Όταν προσλαμβάνεται ως σεκιούριτι σε ένα εμπορικό κέντρο δεν μπορεί να φανταστεί ότι θα πρέπει να δώσει ίσως τη μεγαλύτερη μάχη της ζωής του, όταν θα κληθεί να σώσει από την τοπική μαφία ένα κορίτσι που είναι μάρτυρας σε μια κρίσιμη δίκη.

Αν περιμένετε δυνατές σκηνές δράσης και ξύλο, δεν θα απογοητευτείτε, αλλά σε οποιοδήποτε άλλο επίπεδο η ταινία πραγματικά ξαφνιάζει με την αφέλεια της, που κινείται στα όρια μιας σχολικής εργασίας, κυρίως δε σε ό,τι αφορά στους διαλόγους, με τσιτάτα και λαϊκίστικες αμπελοφιλοσοφίες περί ζωής και ηθικής να εκτοξεύονται ένθεν κακείθεν, εν μέσω πυροβολισμών.

Οι δημιουργοί φαίνεται ότι καθόλου δεν έχουν μελετήσει τη ρεαλιστική διάσταση του κόσμου της παρανομίας και του πώς στήνεται μια επιχείρηση διάσωσης, αλλά κοπιάρουν και μάλιστα άτεχνα ό,τι έχουν δει και ακούσει από φιλμ ανάλογου ύφους. Τα ελάχιστα πλάνα της που διαθέτουν μια κάποια αισθητική, κυρίως χάρη στη φωτογραφία και στη σκηνογραφία, δεν σώζουν την κατάσταση.
Ο Μπαντέρας βέβαια είναι σκληρός και βαρύς , όπως αρμόζει στην περίσταση, ενώ η προσπάθεια του σπουδαίου Σερ Σερ Μπεν Κίνγκσλει να προσδώσει μια σαιξπηρική διάσταση στον κακό αρχηγό της συμμορίας μοιάζει παράταιρη με το όλο κλίμα μιας b- movie , που απλώς αναπαράγει κλισέ και για μια στιγμή δεν καταφέρνει να βρει το προσωπικό της ύφος.

Το Στέμμα των Ινδιών, (Viceroy’s House)

Σκηνοθεσία: Γκούριντερ Τσάντα
Παίζουν: Χιου Μπόνβιλ, Τζίλιαντερσον, Μανίς Νταγιάλ

1947. Ο Λόρδος Mάουντμπατεν είναι ο τελευταίος Αντιβασιλέας της Ινδίας. Αποστολή του να παραδώσει τη χώρα πίσω στον λαό της.
Τους έξι τελευταίους μήνες της αγγλικής κυριαρχίας, στην οικία του συνυπάρχουν οι βρετανοί αποικιοκράτες με το υπηρετικό προσωπικό , που απαρτίζεται από 5.000 ινδουιστές, μουσουλμάνους και Σιχ.

Η σκηνοθέτης Γκούριντερ Τσάντα («Κάν’ το όπως ο Μπέκαμ»), παρουσιάζει μια συναρπαστική ιστορία που ξετυλίγει τα γεγονότα του τελευταίου εξαμήνου της βρετανικής κυριαρχίας στην Ινδία, με επίκεντρο τον χαρισματικό και ευφυέστατο αντιβασιλέα της, Λόρδο Μάουντμπατεν , περιγράφοντας τις ιστορικές ζυμώσεις που οδήγησαν στη διχοτόμηση της χώρας, ενώ παράλληλα μας φέρνει κοντά στις ανθρώπινες ιστορίες πίσω από τα μεγάλα γεγονότα.

Η ιστορία τοποθετείται στο Νέο Δελχί το 1947, όπου καταφθάνει ο Λόρδος Μάουντμπατεν, με τη σύζυγό του, Εντουίνα και την κόρη τους, ως εντεταλμένος Αντιβασιλέας της Βασίλισσας Βικτωρίας, με μοναδική αποστολή να πραγματοποιήσει με ειρηνικό και ομαλό τρόπο την αποχώρηση της Μεγάλης Βρετανίας και την επιστροφή της χώρας στο λαό της.
Τα πράγματα δεν θα εξελιχθούν όμως ήρεμα και η «παράδοση» θα επιφέρει τελικά τη διάσπαση της Ινδίας, τη δημιουργία του μουσουλμανικού Πακιστάν, έναν εμφύλιο που κόστισε ένα εκατομμύριο ζωές και μια τεράστια μετακίνηση πληθυσμών.

Η διχοτόμηση της Ινδίας σε δύο αυτόνομα κράτη ήταν μέρος της ζωής της σκηνοθέτη. Παρ’ όλο που μεγάλωσε στο Δυτικό Λονδίνο και γεννήθηκε στο Ναϊρόμπι της Κένυα, δεκατρία χρόνια μετά το αμφιλεγόμενο Σχέδιο Μάουντμπατεν -που κατέληξε στην ίδρυση δύο κυρίαρχων κρατών, της Ινδίας και του Πακιστάν-, η δημιουργός περιγράφει τον εαυτό της ως ένα κορίτσι που μεγάλωσε στη σκιά της διχοτόμησης.

Οι πρόγονοι της Τσάντα ζούσαν στους πρόποδες των Ιμαλαίων, οι οποίοι τώρα ανήκουν στο Πακιστάν.
Οι παππούδες της έζησαν τις ταραχές ανάμεσα στους μουσουλμάνους, τους ινδουιστές και τους Σιχ, που κατέληξαν στη μεγαλύτερη προσφυγική κρίση που έχει γνωρίσει ο πλανήτης μα: γύρω στα 14 εκατομμύρια άνθρωποι εκτοπίστηκαν και σχεδόν 1 εκατομμύριο πέθανε.
Η ανεξαρτησία της Ινδίας ήταν λόγος για γιορτή, όπως και η δημιουργία του Πακιστάν - αλλά η διαδικασία που ακολουθήθηκε προκάλεσε φοβερό πόνο σε πολλούς ινδουιστές, μουσουλμάνους και Σιχ.
Η σεναριογράφος και σκηνοθέτης που έχει καταγράψει και στο παρελθόν τις προσωπικές της εμπειρίες στις ταινίες της, εδώ αποφασίζει να αντιμετωπίσει τους φόβους της και να αφηγηθεί την ιστορία της πατρίδας της μέσα από το παλάτι του Αντιβασιλέα, αποτυπώνοντας τις διαπραγματεύσεις στον πάνω όροφο και τις ζωές των καθημερινών ανθρώπων στον κάτω όροφο.

Μια ξεχωριστή μέρα, (Una giornata particolare/ A special day)
Ιταλία 1977 - Διάρκεια 110΄
Σκηνοθεσία: Έτορε Σκόλα
Σενάριο: Έτορε Σκόλα, Ρουτζέρο Μάκαρι, Μαουρίζιο Κοστάντσο.
Παίζουν: Μαρτσέλο Μαστρογιάννι, Σοφία Λόρεν, Τζον Βέρνον, Φρανσουά Μπέρντ, Αλεσάντρα Μουσολίνι

Κορυφαίο φιλμ του μοντέρνου κινηματογράφου, μία συγκινητική και βαθιά ανθρώπινη ιστορία, που παραμένει διαχρονική, καταγγέλλοντας παράλληλα τον φασισμό και τις καταβολές του.
Απέσπασε τη Χρυσή Σφαίρα Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας και το Βραβείο Σεζάρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας, ενώ ήταν υποψήφια και για δυο βραβεία Όσκαρ.

Στις 6 Μαΐου 1938 ο Χίτλερ επισκέπτεται την φασιστική Ιταλία του Μουσολίνι και το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού της Ρώμης ετοιμάζεται για να πάει στην εκδήλωση που έχει οργανωθεί προς τιμήν του.
Η Αντονιέτα, μια όμορφη νοικοκυρά, σύζυγος του Εμανουέλε ενός άνδρα με φασιστικές πεποιθήσεις και μητέρα έξι κακομαθημένων παιδιών, ετοιμάζει την οικογένεια για την παρέλαση, όμως η ίδια μένει στο σπίτι για να το τακτοποιήσει.
Στην άδεια πλέον πολυκατοικία, βρίσκεται και άλλος ένας ένοικος, ο δημοσιογράφος Γκαμπριέλε, ομοφυλόφιλος και πολέμιος του φασιστικού καθεστώτος.

Κάποια στιγμή ο παπαγάλος της Αντονιέτα το σκάει και πηγαίνει στο περβάζι του παραθύρου του Γκαμπριέλε.
Το περιστατικό αυτό γίνεται η αφορμή της γνωριμίας τους.
Οι δυο αυτοί άγνωστοι μέχρι πρότινος άνθρωποι , περνούν όλη τη μέρα μαζί και ανοίγουν τις καρδιές τους για να εξομολογηθούν πράγματα που δεν έχουν αποκαλύψει σε κανέναν.
Όταν η μέρα τελειώσει , θα πρέπει να αποχωριστούν: ο Γκαμπριέλε θα συλληφθεί για τη δράση του κατά του φασισμού κι η Αντονιέτα θα πρέπει να συνεχίσει να υπακούει τις διαταγές του συζύγου της. Τίποτα όμως πλέον δεν θα είναι το ίδιο.

Η « Ξεχωριστή Μέρα» γυρίστηκε κατά ένα μεγάλο μέρος σε ένα διαμέρισμα, που βρίσκεται στις πολυκατοικίες «Φεντερίτσι» (εργατικές κατοικίες που ανεγέρθηκαν κατά τη δεκαετία του '30 με πρωτοβουλία του Μουσολίνι), ενώ τα εξωτερικά γυρίσματα αφορούν κυρίως το χώρο γύρω από τις πολυκατοικίες.
Η παραγωγή έγινε από τον σύζυγο της Σοφία Λόρεν, Κάρλο Πόντι, ενώ το σενάριο γράφτηκε από τον σκηνοθέτη σε συνεργασία με τον δημοσιογράφο Μαουρίτσιο Κοστάντσο και τον Ρουτζέρο Μάκκαρι. Στην ταινία μάλιστα έκανε το κινηματογραφικό της ντεμπούτο η ανιψιά της Σοφία Λόρεν και εγγονή του Μουσολίνι, Αλεσάντρα Μουσολίνι, νυν πολιτικός.