Ο Νίκος Βασιλάκης είναι από τους πιο ταλαντούχους φωτογράφους της νέας γενιάς, με αδυναμία στην glam φωτογραφία. Κρητικός που ζει ανάμεσα στην ιδιαίτερη πατρίδα του και την Αθήνα -με ένα διάλειμμα στο Λονδίνο-, ξεχωρίζει για την ποιότητα της δουλειάς του αλλά και για το χαρακτήρα του. Ο Νίκος είναι ένα απλό καθημερινό παιδί, απλά λίγο πιο ταλαντούχο από το μέσο όρο… Από τον Γιάννη Μπαμπούλια 
Νίκο, πώς ξεκίνησες με τη φωτογραφία;
Το 2002 είχε γίνει η αρχή, όταν αποφάσισα να πάρω μια ψηφιακή compact μηχανή, που θυμάμαι τότε ήταν 2 megapixel, χειρότερη από τα τωρινά κινητά δηλαδή. Τότε ήταν που κάπως πωρώθηκα με τις δυνατότητες που μου έδινε η ψηφιακή φωτογραφία και άρχισα να ψάχνω το photoshop και τέτοια. Αν δεις τις φωτογραφίες μου από τότε, βέβαια, η συνέντευξη θα λήξει εδώ... Έκανα αρκετό καιρό να μαζέψω τα χρήματα για να πάρω την πρώτη μου dslr, χρόνια αργότερα. Έπειτα, τον Δεκέμβριο του ίδιου χρόνου, μπήκα (εθελοντικά) στο περιοδικό 18-30 και εκεί ουσιαστικά πήρα την πρώτη μου δουλειά ως “φωτογράφος”. Έμεινα εκεί για περίπου ενάμισι χρόνο, ώσπου ήρθα στην Αθήνα για να σπουδάσω φωτογραφία. Και πώς βρήκες την Αθήνα; Θεωρείς ότι έχουν αλλάξει τα πράγματα τόσο στο αισθητικό και όσο και στο εμπορικό κομμάτι της φωτογραφίας από τότε;
Κοίτα, τώρα όλα γυρίζουν στην αισθητική του lomography (εγώ αντιστέκομαι ακόμα) και σε αυτά που κάνετε εσείς οι bloggers. Υπάρχει μεγάλο ρεύμα προς την φωτογραφία κινητού, το snapshot. Βέβαια, δεν μπορώ να σου πω και πολλά για τον τελευταίο χρόνο, καθώς μετακόμισα για ένα διάστημα στο Λονδίνο.Πώς σου φάνηκε η αλλαγή κλίματος από την Αθήνα στο Λονδίνο; Εντόπισες κάποιες σημαντικές διαφορές;
Καταρχάς, στο Λονδίνο όταν λες ότι είσαι φωτογράφος, είναι πιο αναμενόμενο. Δεν σοκάρεται κανείς. Και εκεί η φωτογραφία αντιμετωπίζεται με την πραγματική της έννοια, την “κανονική”. Στην Ελλάδα, και ιδιαίτερα στην επαρχία, όταν λες ότι είσαι φωτογράφος, όλοι απαντάνε “α, γάμους και τέτοια δηλαδή;”. Και άντε μετά να εξηγήσεις...Και πώς πάει η δουλειά τώρα που γύρισες; Πώς πάει η freelance φωτογραφία με την κρίση;Τώρα βρίσκομαι κάπως σε φάση αναπροσαρμογής, οπότε δε μπορώ να σου πω σίγουρα. Με ό,τι έχω δει μέχρι τώρα, είμαι ας πούμε στο 70% αυτού που άφησα, όσον αφορά πόσες δουλειές παίρνω. Καλά είναι, δηλαδή, εν μέσω κρίσης.
Στο χώρο των εντύπων πώς σου φαίνονται τα πράγματα τώρα;
Πάντα πίστευα περισσότερο στο ίντερνετ. Στον τύπο υπάρχουν κάποιοι φωτογράφοι, λίγοι, που έχουν πάρει όλη τη πίτα. Ευτυχώς είναι καλοί φωτογράφοι. Αλλά από ό,τι έχω δει, τα μπάτζετ των περιοδικών και οι παραγωγές τους ρίχνουν πολύ τους συντελεστές. Δηλαδή, υπάρχουν περιπτώσεις που γίνονται φωτογραφήσεις για μεγάλα έντυπα και το μοντέλο δεν πληρώνεται καθόλου, ενώ ο φωτογράφος παίρνει κάτι συμβολικό. Και κάποιες φορές πρόκειται για shootings για διαφημίσεις, φαντάσου. Ίσως τώρα που μπαίνουν πολλά νέα παιδιά στο χώρο και έχουν όρεξη και ενέργεια να διεκδικήσουν άλλα πράγματα, να καταφέρουν να πετύχουν αλλαγές. Θα δείξει…Βλέπεις δηλαδή πολύ κίνηση από νέους φωτογράφους;
Χάρη στο facebook και στο deviantart που παρακολουθώ, βλέπω νέα παιδιά σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, αλλά και πιο έξω, από την επαρχία και την Κρήτη. Εκτός αστικών κέντρων, δυστυχώς, είναι ακόμη δύσκολο για τα παιδιά, αλλά το ίντερνετ τείνει να το φτιάξει αυτό.Δηλαδή θεωρείς ότι η Αθήνα, κλασσικά, έχει περισσότερη δυναμική;
Η Αθήνα πέρασε μια καμπή τα τελευταία χρόνια. Ακόμη είμαστε στα χαμηλά, αλλά η κίνηση και η όρεξη υπάρχουν. Τώρα θα δούμε, βέβαια, αν το δημιουργικό κομμάτι θα καταφέρει να πάρει στην πλάτη του και να σηκώσει τον τύπο και τα περιοδικά. Μακάρι να γίνει δηλαδή.Πού θεωρείς ότι βρίσκεται η σύγχρονη φωτογραφία στις μέρες μας;
Η φωτογραφία έχει κατά κάποιο τρόπο παγιδευτεί στον ίδιο της τον εαυτό, κυρίως λόγο της ψηφιακής φωτογραφίας. Έχει γίνει πολύ εύκολο να την παράγεις και έτσι έχει πέσει ο μέσος όρος της ποιότητας. Μπορεί να σκεφτεί κανείς ότι αυτό θα βοηθούσε τους καλούς να ξεχωρίσουν πιο εύκολα, λόγω της υπερπληροφόρησης και του ότι όλα πια γυαλίζουν, αλλά χάνεται πολύ πράγμα. Και εγώ στην ψηφιακή εποχή γεννήθηκα και ψηφιακή φωτογραφία κάνω, αλλά λόγω της ψηφιακής έχουν ασχοληθεί άνθρωποι που επί εποχής φιλμ δε θα έμπαιναν καν στον κόπο. Αυτό είναι και καλό και κακό. Μια ερώτηση, περισσότερο απορία, που τριγυρνάει εδώ και καιρό στο μυαλό μου: Ένα από τα προβλήματα τις φωτογραφίας στην Ελλάδα είναι η σεμνοτυφία. Έχεις διαπιστώσει εσύ ποτέ κάτι τέτοιο;
Δεν έχω δει κάτι τέτοιο, όχι. Αυτό που έχω δει και μου έκανε εντύπωση, είναι ότι στο Λονδίνο τα μοντέλα εμπιστεύονται πολύ πιο εύκολα τον φωτογράφο. Στην Ελλάδα είναι πολύ πιο καχύποπτα. Και το καταλαβαίνω, γιατί πολλοί κάνουν φωτογραφίσεις μοντέλων με άλλους “σκοπούς” και πολύ συχνά (ειδικά στο γυμνό) καταλήγουν να βγάζουν κάτι χυδαίο. Έτσι τα μοντέλα έχουν πάντα ενδοιασμούς, ειδικά όταν πρόκειται να βγουν τα ρούχα. Είναι πολύ λεπτή η γραμμή μεταξύ καλλιτεχνικού γυμνού και χυδαίου. Εγώ προτιμώ το λιγότερο χύμα, του πιο καλλιτεχνικού. Φυσικά υπάρχει και το χύμα γυμνό που όμως έχει κάποια άποψη, αλλά αυτό είναι ακόμα πιο δύσκολο.Ποιούς φωτογράφους έχεις σε εκτίμηση από τους σύγχρονους;
Από Έλληνες μ’ αρέσει πολύ η δουλειά του Παντελή Ζερβού, του Παλαμάρι και της Μάρας Δεσύπρη. Όλοι έχουν στοιχεία που θα θελα να προσθέσω στη δουλειά μου.Tι ετοιμάζεις στο άμεσο μέλλον;Προτεραιότητα είναι να στήσω ένα στούντιο (ξανά) για να μπορώ να κάνω εύκολα τη δουλειά μου. Μετά ακολουθεί ένα σεμινάριο φωτογραφίας και retouching στην Κρήτη, από τις 30 Απρίλη μέχρι και τις 3 Μαΐου που διοργανώνει η Λ.Ε.Φ.Κ.Ι, και γενικά σκέφτομαι να επεκταθώ προς τα tutorials, ειδικά για photoshop και retouching. Ετοιμάζω εδώ και 3-4 μήνες ένα ολόκληρο πρότζεκτ στο ίντερνετ σχετικά με αυτά, και ελπίζω να βγει μέχρι το Μάιο. Επίσης, (επιτέλους) διοργανώνω κάποιες προσωπικές μου εκθέσεις. Η πρώτη θα γίνει στο Λονδίνο και έπειτα Βερολίνο και Αθήνα. www.nikosalpha.comΤη δουλειά του Νίκου μπορείτε να τη βρείτε στο