Ενα άρθρο-κραυγή αγωνίας έγραψε η Κέιτι Χόπκινς στην Daily Mail, για τη φρικτή τρομοκρατική επίθεση στο Μάντσεστερ.
«Οι τρομοκράτες μας θέλουν νεκρούς. Θέλουν να σφαγιαστούν οι άπιστοι. Και διαδίδουν το μήνυμά τους πιο αποτελεσματικά στοχεύοντας τα παιδιά μας, τα μικρά κορίτσια μας», αναφέρει μεταξύ άλλων η Βρετανίδα αρθρογράφος.
Μεταξύ άλλων, η Κέιτι Χόπκινς γράφει:
«Γονάτισα δίπλα στο κρεβάτι μου όταν άκουσα την είδηση. Είπαν ότι 18 σκοτώθηκαν στη συναυλία της Αριάνα Γκράντε. Τώρα είναι 22. ανάμεσά τους μία οχτάχρονη. Μία 16χρονη. Αλλοι ακόμη αγνοούνται.
Αλλη μία τρομοκρατική επίθεση στη Βρετανία. Μία τρομοκρατική επίθεση στα νεαρά κορίτσια μας που ήταν ενθουσιασμένα, γεμάτα ζωή, έχοντας παρακολουθήσει την Αριάνα Γκράντε. Σκοτωμένα από τα σφαιρίδια μίας αυτοσχέδιας βόμβας, καθώς έβγαιναν στον δρόμο με τις μητέρες, τους φίλους, το μέλλον μπροστά τους. Το χειρότερο είδος θανάτου. Η πιο άγρια επίθεση.
Ηθελα να κάνω εμετό. Κουλουριάστηκα στην άκρη του κρεβατιού μου, γνωρίζοντας τι θα σήμαινε αυτό για σήμερα. Α σήμαινε ότι οι ευνούχοι πολιτικοί θα πουλήσουν το αφήγημά τους ότι θα συνεχίσουμε κανονικά, ότι είμαστε ενωμένοι. Προσπαθώντας να βρούμε κάποια ελπίδα για να κρατηθούμε.
Θα σήμαινε ότι ο Αντι Μπάρνχαμ, ο νέος δήμαρχος του Μάντσεστερ, θα μας πει ότι τα πράγματα θα είναι όπως συνήθως στο Μάνστεστερ. Θέλω να του φωνάξω. Οπως συνήθως; Πες το αυτό στην μητέρα της 16χρονης Τζορτζίνα Καλάντερ. Κάποιος έσφαξε το πολυτιμότερο για εκείνη, το μικρό μωρό που κυοφόρησε, γέννησε, το εξόπλισε με όλα τα πράγματα που θα την προστάτευαν από τον κόσμο, καθώς γινόταν μία νεαρή γυναίκα. Και το λες αυτό ''όπως συνήθως;''. Οι νεκροί ποτέ δεν μπορούν να συνεχίσουν όπως συνήθως.
Αυτό δεν είναι το συνηθισμένο Αντι. Δεν είναι μέρος του πακέτου της ζωής στην πόλη Σαντίκ (σ.σ. Χαν, ο δήμαρχος του Λονδίνου). Αυτή η χώρα δεν είναι συνηθισμένη. Είναι παράλογη, αηδιαστική, ελεεινή, διαλυμένη. Και η σημερινή ημέρα θα είναι γεμάτη από αυτή τη στάνταρ αντίδραση στην τρομοκρατία. Ενα αφήγημα τόσο καρφωμένο στα μυαλά των τρομοκρατημένων, που προσκολλώνται σε αυτό από φόβο μήπως πνιγούν στη φρίκη.
«Είμαστε ενωμένοι. Δεν είμαστε διαλυμένοι. Είμαστε δυνατοί», ξανά και ξανά σαν μάντρα. Η νέα προσευχή μίας τρομοκρατημένης γενιάς. Ειπωμένο ξανά και ξανά, όλο και πιο γρήγορα, καθώς οι καρχαρίες κάνουν κύκλους και γίνεται ξεκάθαρο ότι η ελπίδα ξεθωριάζει γρήγορα. Αυτό μπορεί να είναι το τέλος. Αν όχι αυτή τη φορά, τότε την επόμενη. Ή τη μεθεπόμενη. Την επόμενη φορά μπορεί να είναι η κόρη μου, το παιδί μου.
Μετά την τρομοκρατική επίθεση στο Ουέστμινστερ στις 26 Μαρτίου, είπα ότι ήμασταν φοβισμένοι. Οτι ήμασταν σαν τα μυρμήγκια, που συνεχίζουν όπως συνήθως, περιμένοντας την επόμενη πατημασιά. Και σήμερα βλέπω ότι αυτό είναι αλήθεια. Μυρμήγκια, λιωμένα από ένα αυτοκίνητο, κομμένα στη μέση από ένα φορτηγό, τρυπημένα από σφαιρίδια και θραύσματα.
Και το μόνο που μπορούμε να κάνουμε εμείς τα μυρμήγκια είναι τους πολυάσχολους. Να πάμε στη δουλειά, να πιούμε τσάι, να ασχοληθούμε με το τι λέγεται στο Twitter. Επαινούμε το θάρρος των ανθρώπων που είναι εκεί να μας σώσουν. Την καλοσύνη των ταξιτζήδων, των υπαλλήλων στον συναυλιακό χώρο. Τους κατοίκους του Μάντσεστερ που άνοιξαν τις πόρτες τους για να προσφέρουν ότι είχαν. Αυτοί οι άνθρωποι είναι άγγελοι ανάμεσά μας. Ενας άστεγος κύριος αγκάλιασε μία γυναίκα που πέθανε στα χέρια του, για να μην πεθάνει μόνη της. Αλλά όχι Αντι Μπέρνχαμ, δεν μπορείς να τους χρησιμοποιήσεις αυτούς. Μην χρησιμοποιήσεις αυτές τις πράξεις καλοσύνης για να στηρίξεις το ψεύτικο αφήγημά σου ότι αντιστεκόμαστε στον τρόμο. Ο κόσμος που βοηθά ενεργεί ενστικτωδώς. Παλεύει ενάντια στο αίμα και τον θάνατο.
Δεν αντιστέκονται στον τρόμο. Δεν δείχνουν ότι είμαστε δυνατοί. Προσπαθούν να μαζεύουν τις χούφτες σάρκας και να σταματήσουν την αιμορραγία. Είναι αξιοπρεπείς άνθρωποι. Πρέπει να επιβραβευθούν. Οχι να τους εκμεταλλευθούν οι ανίκανοι πολιτικοί, ως σύμβολο για το πώς η τρομοκρατία δεν θα μας νικήσει ποτέ. Γιατί μας νικά. Είμαστε όλοι εξαντλημένοι από όλο αυτό.
Κάποιοι πιστεύουν ότι αυτά που λέω πρέπει να θεωρηθούν παράνομα γιατί είναι αυτό που θέλουν οι τρομοκράτες. Πήραν τηλέφωνο τους εργοδότες μου και απαίτησαν να με απολύσουν για τις αναρτήσεις μου στο Twitter, γιατί ο διχασμός μου είναι αυτό που θέλει το ISIS. Αυτοί οι άνθρωποι πίστεψαν το αφήγημα.
Στην πραγματικότητα, οι τρομοκράτες δεν δίνουν δεκάρα για το τι λέω ή γράφω. Δεν θα μπορούσε να τους νοιάζει λιγότερο αν διχασμένοι ή προσποιούμαστε τους ενωμένους. Αν μη τι άλλο, αν είμαστε ενωμένοι σε ένα μέρος, είμαστε πιο εύκολος στόχος.
Οι τρομοκράτες μας θέλουν νεκρούς. Θέλουν να σφαγιαστούν οι άπιστοι. Και διαδίδουν το μήνυμά τους πιο αποτελεσματικά στοχεύοντας τα παιδιά μας, τα μικρά κορίτσια μας.
Ο φόβος είναι στο περιθώριο. Το να ελέγχεις δυο φορές, να περιμένεις ανυπόμονα κάποιον να γυρίσει σπίτι. Η στιγμή ανάμεσα στο να μαθαίνεις ότι εξερράγη μία βόμβα και το να μαθαίνεις ότι το παιδί σου είναι ασφαλές σε άλλη πόλη».