Όταν ήμουν επτά ετών και ζούσα ακόμη στο Καράτσι του Πακιστάν, η μητέρα μου με πήγε στον παιδίατρο για την ετήσια εξέτασή μου.
Καθόμουν σε ένα σκαμνί και προσποιούμουν πως γυάλιζα τα παπουτσάκια μπαλαρίνας που φορούσα, όταν άκουσα τη μητέρα μου να ρωτάει ψιθυριστά τον γιατρό αν είχε έρθει η κατάλληλη ώρα να αφαιρέσουμε το «κακό». Η συζήτηση που είχαν δεν μου φάνηκε τελείως άγνωστη. Νωρίτερα μέσα στον ίδιο μήνα, η μητέρα μου με είχε ρωτήσει αν είχα αισθανθεί ποτέ φαγούρα ή αν ένιωθα περίεργα εκεί κάτω. Δεν είχα καταλάβει ακριβώς τι με ρωτούσε, οπότε δεν θυμάμαι ακριβώς ούτε τις απαντήσεις μου.
Αυτό που θυμάμαι όμως ήταν τη μητέρα μου να μου εξηγεί πως όταν θα γινόμουν επτά, ένα «κακό» που βρισκόταν μέσα μου θα προσπαθούσε να μεγαλώσει εκεί κάτω και σιγά σιγά θα πήγαινε στον εγκέφαλό μου. Έπρεπε να το αφαιρέσουμε, μου είχε πει. Ύστερα από μία σύντομη εξέταση, ο γιατρός συμφώνησε.
Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου στο BOVARY.gr πατώντας εδώ.