Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Παιδικού Βιβλίου ρωτήσαμε τον Κυριάκο Χαρίτο για τα παιδικά βιβλία και τη «Μυστική Συνταγή Βιβλιοφιλίας».
Η Παγκόσμια Ημέρα Παιδικού Βιβλίου γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 2 Απριλίου, την ημέρα που γεννήθηκε ο Χανς Κρίστιαν Άντερσεν. Δεν υπάρχει παιδί που να μην έχει διαβάσει τα παραμύθια του Άντερσεν. Ποια δική του ιστορία ξεχωρίζατε εσείς όταν ήσασταν παιδί;
Από τις ιστορίες του Άντερσεν με τρέλαινε το Ασχημόπαππο... Γιατί το είχα και αφίσα στο δωμάτιό μου και αυτό έκανε το παραμύθι ακόμα πιο φανταστικό... Επίσης θυμάμαι με είχε τραυματίσει ανεπανόρθωτα το «Κοριτσάκι με τα σπίρτα» και κλαίγαμε 2 βδομάδες. Τέλος είχε η μητέρα μου ένα βιβλίο από τα παιδικά της χρόνια... Ένα βιβλίο-μαγικό αντικείμενο που το έπιανα στα χέρια μου και κατακλυζόμουν από συναισθήματα απόλυτης ευδαιμονίας. Είχε μέσα μια ιστορία με κάτι αδέρφια-κύκνους που με είχε στείλει αδιάβαστο και στον παράδεισο... Μετά έμαθα πως ήταν κι αυτό του Άντερσεν... Α ρε Άντερσεν!
Ποιο ήταν το αγαπημένο σας βιβλίο; Υπάρχει κάποιο βιβλίο που διαβάζατε και ξαναδιαβάζατε και δεν το αφήνατε από τα χέρια σας;
Θυμάμαι πολύ έντονα την «Οδύσσεια» των εκδόσεων Στρατίκη. Ήμουν υπνωτισμένος από αυτό τον βιβλίο, μαγεμένος απόλυτα... Όλη η ομορφιά του κόσμου ήταν δική μου!.. «Τα Έξι Διαβολάκια του Μικρού Χωριού» ήταν ένα βιβλίο που με τρέλαινε και με πλήγωνε ταυτόχρονα... Γιατί ήθελα να χαθώ εκεί μέσα και δεν μπορούσα, ήμουν παγιδευμένος στη Χαλκίδα... Επίσης στο χωριό της γιαγιάς μου, πίσω από την πόρτα της κουζίνας υπήρχε μια κρεμασμένη πλαστική σακούλα γεμάτη με τα παλιά παραμύθια της μεγάλης μου ξαδέρφης. Νομίζω ήταν μεμονωμένοι μύθοι του Αισώπου των εκδόσεων Άγκυρα. Δεν περιγράφεται το συναίσθημα που ένιωσα όταν τα ίδια βιβλία επανακυκλοφόρησαν πρόσφατα... Τα αγόρασα όλα και τώρα απλά κάθομαι και τα κοιτάζω, σαν χαζός… Άλλα βιβλία που θυμάμαι έντονα ήταν «Ο Μικρός Λόρδος», «Διακοπές στην Κούλουρη» και η σειρά «Τα Αγαπημένα μου Διηγήματα» από τις εκδόσεις Πεχλιβανίδης... Οι ιστορίες εκεί μέσα ήταν σπαραξικάρδιες αλλά υπέροχες... Επίσης –και πως να τα ξεχάσω!– τα βιβλία του Ιούλιου Βερν από εκδόσεις Αστήρ! Αυτά τα είχε ο αδερφός μου… Ό,τι πιο μαγικό γνωρίσαμε στην παιδική ζωή μας ήταν τα βιβλία… και κάτι κατσαρές τηγανητές πατάτες!
Πώς ξεκινήσατε να γράφετε ιστορίες για παιδιά; Ποιο ήταν το πρώτο βιβλίο που γράψατε; Τι ήταν αυτό που θέλατε να πείτε στα παιδιά;
Ούτε και εγώ ξέρω. Είχα μια ιδέα για ένα μελομακάρονο που ερωτεύεται ένα κουραμπιέ... Ένα «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» δηλαδή, αλλά με χριστουγεννιάτικα γλυκά. Αυτή την ιδεά την κουβαλούσα χρόνια στο μυαλό μου και μια μέρα έκατσα να την αναπτύξω και προέκυψε το «Φον Κουραμπιές εναντίον Κόμη Μελομακάρονη». Δεν ήθελα να τους πω κάτι συγκεκριμένο. Πιο πολύ ήθελα να τα κάνω να γελάσουν. Δεν υπάρχει πιο ωραίο συναίσθημα απ’ το να κάνεις ένα παιδί να γελάει. Μέσα στην ιστορία βέβαια υπάρχει και ένα εύρημα που εκφράζει μια ιδέα που υποστηρίζω πολύ, αλλά αυτό προέκυψε κατά τη διάρκεια της συγγραφής, όχι από την αρχή ως βάση του βιβλίου.
Ποιον ήρωα από όσους έχετε δημιουργήσει αγαπάτε περισσότερο; Για ποιο λόγο;
Το παιδάκι που ψάχνει τον ύπνο, γιατί κατάφερα και το έγραψα σε μια πολύ δύσκολη περιόδο της ζωής μου γεμάτη φόβο και πόνο και μετά από καιρό κατάλαβα πως αυτό το παιδάκι ήμουν εγώ...
Πώς μπορεί ένας γονιός να κάνει τα παιδιά του να αγαπήσουν τα βιβλία; Υπάρχει άραγε κάποια «Μυστική Συνταγή Βιβλιοφιλίας»;
Δεν νομίζω να υπάρχει συνταγή… Αν ο γονιός αγαπάει τα βιβλία πολύ πιθανόν να τα αγαπήσει και το παιδί. Είναι μια μαγεία μεταδιδόμενη ελπίζω… Η μητέρα μου μας έπαιρνε βιβλία γιατί τα λάτρευε και η ίδια. Το σημαντικότερο είναι να μην μπει το ΠΡΕΠΕΙ σε αυτή τη σχέση γιατί τότε καταστράφηκαν όλα… Το διάβασμα πρέπει να είναι ΣΚΑΝΤΑΛΙΑ, ΑΠΟΔΡΑΣΗ, ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗ, ΕΥΔΑΙΜΟΝΙΑ… Όχι εξ ανάγκης αλλά ΑΝΑΓΚΗ αληθινή, εκ των έσω… Όταν μιλάω με ανθρώπους που δεν διαβάζουν δεν προσπαθώ να τους πείσω. Μονάχα στεναχωριέμαι για όλα αυτά που χάνουν και δεν το ξέρουν…
«Το παραμύθι του ύπνου» του Κυριάκου Χαρίτου κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.